ในทุก ๆ วันเซียวหลันจะตื่นแต่เช้าและไปตลาดเพื่อซื้ออาหารกับชายหนุ่ม ทั้งสองเดินเคียงข้างกัน ก่อนที่หลี่จินจะชี้ให้หญิงสาวดูพระอาทิตย์ที่กำลังถูกพ้นขึ้นมาจากขอบฟ้า
“ฉันไม่ค่อยได้มีโอกาสเห็นอะไรแบบนี้”
ปกติเธอต้องอยู่ช่วยพ่อแม่ขายของที่ร้านไม่ค่อยได้ออกไปเปิดหูเปิดตาที่ไหน แต่เมื่อมาอาศัยอยู่กับหลี่จิน ทุกครั้งที่ว่างเขาก็จะพาเธอออกไปเที่ยวเสมอ หญิงสาวมีความสุขเป็นอย่างมาก จนแทบไม่อยากกลับบ้านตัวเอง
ขณะที่ทั้งสองนั้นกำลังเดินเข้ามาในตลาดก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย หลี่จินกับเซียวหลันไม่ได้สนใจในคราเเรก ทั้งสองคิดว่าคงจะมีใครทะเลาะเบาะแว้งกันซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาในตลาดแห่งนี้ แต่ทว่าแม่ค้าแถวนั้นจำได้ว่าหญิงสาวเป็นลูกเจ้าของร้านขายแป้ง จึงได้ร้องเรียกเธอเอาไว้
“อาหลัน ๆ หยุดก่อน”
หญิงสาวและชายหนุ่มกำลังจะเดินทางกลับร้าน แต่จู่ๆ ก็มีคนตะโกนเรียกทำให้เธอนั้นหันกลับไปมอง หญิงร่างท้วมวิ่งเข้ามาก
