มือเรียวบางประคองแก้วเหล้ามาจรดที่ริมฝีปากขณะดวงตากลมแกมเศร้ากลอกกลิ้งไปมาตามแสงไฟรอบตัว
ชีวิตของจัสมินคุ้นเคยกับผับเพราะเธอทำงานกลางคืน เหตุผลที่เลือกหนทางนี้เพราะค่าตอบแทนที่สูงกว่า เหมาะกับคนที่มีภาระหน้าที่ที่นอกจากจะดูแลปากท้องยังต้องเก็บไว้เป็นค่ารักษาพยาบาลน้องชาย
หากให้ประเมินบรรยากาศโดยรอบของที่นี่กับที่ที่เธอเคยอยู่ แน่นอนว่ากินกันไม่ลง ซึ่งมันอาจจะเป็นคำตอบนัยๆ ให้เธอรู้ว่า
บนโลกใบนี้ผับดีๆ ไม่ได้มีแค่ที่นั่น ผู้ชายดีๆ ก็ไม่ได้มีแค่เขาเช่นกัน
"คิดถึงผู้ชายเฮงซวยอีกแล้วสินะ ทำไมแกโง่แบบนี้วะมิน แกควรลืมมัน ลืมหน้าคนห่วยๆ แบบนั้นซะ" จัสมินกระแทกแก้วเหล้าลงบนโต๊ะแรงๆ ขาสวยตวัดขึ้นไขว้ห้าง ใช้ปลายนิ้วคลึงขมับไล่ความเหนื่อยกายเหนื่อยใจที่กำลังเผชิญ แม้รู้ดีว่าการทำแบบนี้มันไร้ประโยชน์ก็ตาม
"ขอเหล้าเพิ่มหน่อยค่ะ"
"ยังจะเอาอีกเหรอครับ ผมว่าคุณลูกค้าดื่มเยอะแล้วนะครับ" บาร์เทนเด
