จัสมินกลับมารอลภัสที่บ้านด้วยความรู้สึกที่โคตรจะว่างเปล่า
หลายเรื่องยังประเดประดังอยู่ในหัว ยังมีความกังวล ยังมีเหตุที่ทำให้คิดมาก ยิ่งเห็นว่าอีกคนกลับช้ากว่าเดิมมาก มันยิ่งอดคิดมากไม่ได้จริงๆ
“กลับมาแล้วครับ” เสียงของคนที่จัสมินกำลังรอดังขึ้นที่หน้าประตูบ้าน ไวเท่าความคิด จัสมินหยัดตัวลุก รีบก้าวขาเข้าไปหาคนตัวโตทันที
“ทานข้าวมาหรือยังคะคุณภัส”
“เรียบร้อยแล้วครับ มินรอผมอยู่เหรอ” จัสมินพยักหน้ารับ เธอสวมกอดที่เอวสอบ พลอยทำให้คนถูกกอดอมยิ้ม ไม่ลืมที่จะตวัดแขนรัดร่างบางบ้าง สูดดมกลิ่นหอมที่แสนจะคิดถึงเข้าจนเต็มปอดเหมือนกับทุกๆ วัน
“เหนื่อยไหมคะ”
“นิดหน่อยครับ วันนี้ที่โรงพยาบาลยุ่งมากเลย” ลภัสกุมมือขาวผ่องพร้อมกับกดริมฝีปากลงไปจูบหนักๆ บนนั้น แขนอีกข้างรั้งเอวคอด ดันตัวจัสมินมานั่งบนหน้าตักของตัวเอง
“คิดถึงจัง”
“คิดถึงเหมือนกันค่ะ ช่วงนี้เราไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันเลยเนอะ”
“
