Chapter 2
1100 คำ
“โซรีนจะกินอะไรดีอะ”เอมมี่ถามฉันเมื่อถึงโรงอาหาร
“ไม่อยากกินอะไรเลย”หน้าฉันบ่งบอกว่าไม่อยากอาหารจริงๆ
“กินอะไรรองท้องหน่อยเถอะ ยังต้องเรียนอีกตั้งหลายชั่วโมงเดี๋ยวก็หิวหรอก”
“งั้นเอาก๋วยเตี๋ยวก็แล้วกัน กินง่ายดี”ตอบแบบขอไปทีแล้วรีบไปต่อคิวร้านก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟเจ้าประจำ
หมับ!
ท่อนแขนเรียวถูกคว้าไว้ ฉันหันควับด้วยความหงุดหงิด ใครกันที่กล้าหยาบคายกับฉันแบบนี้ เมื่อเห็นหน้าอารมณ์ฉันเดือดแทบปะทุ
“ปล่อยเลยนะปีแอร์!”เสียงตวาดฉันดังลั่นจนนักเรียนพากันหันมามอง
“ไม่ปล่อย ทำไมต้องปล่อยคนเป็นแฟนกันจับมือถือแขนแค่นี้ไม่ได้!”
“ใครเป็นแฟนนายฮะ อย่ามาพูดจาทุเรศ ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
ฉันพยายามสะบัดท่อนแขน เอมมี่รีบมาช่วยดึงแต่กลับถูกเพื่อนปีแอร์กระชากตัวออกไป ฉันหงุดหงิดจริงๆ ไอ้หมอนี่มันจะเอายังไงกันแน่ถึงได้ตามตอแยกันนัก
หมับ!
“โอ้ย!”ปีแอร์ร้องออกมายอมปล่อยมือฉันเป็นอิสระ
“โซรีนบอกให้ปล่อยทำไมแกถึงไม่ปล่อย!”เสียงเข้มห้าวบอก
ฉันได้แต่ยืนอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้น ไม่นึกว่าคนที่ช่วยไว้จะเป็นเคเซย์ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะมีพละกำลังหักข้อมือของปีแอร์ได้ มันราวกับฉันได้พบเรื่องมหัศจรรย์ เข้าใจไหมว่า.... เคเซย์น่ะเป็นคนไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เขาไม่มีเพื่อนเลยด้วยซ้ำ แต่วันนี้เขากลับกล้าต่อกรกับปีแอร์ซึ่งหมอนี่ไม่ธรรมดาเลยถ้าจะให้เปรียบเทียบก็เหมือนนักเลงคุมซอยนั้นล่ะ
“พวกมึงยืนเฉยทำไมวะ ช่วยหน่อยดิ!”ปีแอร์เริ่มร้องให้พักพวกช่วย
“อย่าเข้ามานะ ไม่อย่างนั้นกูจะหักแขนไอ้ปีแอร์!”เคเซย์ชี้หน้า และทุกคนก็ถอยทัพออกมากันหมด
“ปล่อยดิวะ ก็กูปล่อยโซรีนแล้วไง”
“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก ครั้งนี้จะปล่อยไป!”
เคเซย์ยอมปล่อยท่อนแขนอีกฝ่ายเป็นอิสระ เขาหันมาสบตาฉันนิดนึงแล้วเดินจากไป ทุกคนในโรงอาหารมองเขาอย่างตื่นตะลึงไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ
สงครามกลางโรงอาหารจบลงปีแอร์ยอมลามือจากฉัน แต่สายตาเหมือนกับว่าต้องการเล่นงานเคเซย์เสียมากกว่า หลังทานอาหารกลางวันฉันกลับมาที่โต๊ะเรียนตัวเดิม ฉันดึงหนังสือจากช่องใต้โต๊ะ
ตุบ!
ฉันก้มลงมองว่าอะไรตกลงมาจากใต้โต๊ะ สิ่งทีเห็นตรงหน้าคือตุ๊กตาหมีตัวเล็กพร้อมกระดาษโน้ต เมื่อหยิบมันขึ้นมาได้พบข้อความ
เราให้... อย่าเศร้าไปเลย ในโลกนี้ยังมีคนมากมายที่เจอกับเรื่องราวเลวร้าย เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะโซรีน
ฉันพูดไม่ออก ใครกันเป็นคนให้ตุ๊กตาตัวนี้กับฉัน แต่ที่สำคัญมันทำให้รอยยิ้มของฉันกลับคืนมา เพราะอย่างน้อยก็เข้าใจได้ว่ายังมีคนยืนเคียงข้างฉันเสมอมา
“อะไรอะโซรีน ใครให้ตุ๊กตาน่ารักจังเลย”เอมมี่ถาม
“ไม่รู้เหมือนกัน ฉันเจอมันอยู่ใต้โต๊ะเมื่อกี้”
“ว้าว! มีหนุ่มปิ๊งแกอีกแล้วแน่เลย ถึงได้ให้หมีน้อยแทนใจไว้เนี่ย”
“คงงั้นมั้ง”ฉันตอบแบบขอไปที แล้วค้นหนังสือในกระเป๋าออกมาเพื่อเตรียมตัวเรียนคาบแรก
อาจารย์เข้ามาสอน ตอนนี้ฉันรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีใครจ้องมองอยู่ เมื่อหันไปพบกับสายตาของเคเซย์กำลังมองมา แม้ว่าฉันจะจ้องกลับแต่หมอนั่นก็ไม่ยอมหลบสายตาเลย เขาชี้มือตรงหน้าอกตัวเอง ฉันงุนงงส่งภาษาใบ้กับเขาด้วยความไม่เข้าใจ จนกระทั่งก้มลงมองช่วงอกตนเองกระดุมเสื้อเม็ดหนึ่งมันหลุดออกโชคดีที่ใส่เสื้อซับในมาด้วย แต่มันก็สร้างความไม่พอใจให้อย่างมาก ฉันหันขวับไปหาเคเซย์และหลุดปากทำในสิ่งที่ไม่ควร
“ไอ้บ้า นายมันทุเรศ!”ฉันตวาดเคเซย์ เพื่อนในห้องพากันมอง เมื่อหันกลับมาเห็นสายตาดุจพญาเหยี่ยวของอาจารย์จับจ้องมารังสีอำมหิตแผ่ซ่าน
“เธอสองคนไปเย็นนี้ไปทำความสะอาดโรงยิมซะ พรุ่งนี้โรงเรียนจะจัดงานแข่งกีฬาสามัคคีกับโรงเรียนอื่น ถือว่าเป็นการทำโทษที่บังอาจมาเสียงดังในคาบเรียนของครู!”อาจารย์พิมอรเดินหนีออกจากห้องไป ปล่อยให้ฉันยืนค้างเติ่งอยู่ตรงนั้น แล้วค่อยๆ หย่อนก้นงามๆ นั่งลงดั่งคนไร้เรี่ยวแรงแล้วปรายสายตาของฉันก็หันหาคนต้นเรื่องอย่างอาฆาต
เคเซย์ก้มหน้างุดเก็บหนังสือเข้ากระเป๋า แล้วเปลี่ยนเป็นเล่มใหม่เพื่อเริ่มเรียนในคาบต่อไป ส่วนฉันวันทั้งวันได้แต่นั่งกุมขมับเมื่อรับรู้ชะตากรรมตนเองที่ต้องไปทำความสะอาดโรงยิมสุดอลังการของโรงเรียน
ตกเย็นนักเรียนพากันแยกย้ายกลับบ้าน ฉันเริ่มทำหน้าที่ของตนเองโดยการเดินทางไปโรงยิม ส่วนเคเซย์นะเหรอเดินตามมาติดๆ เราสองคนเปลี่ยนใส่ชุดพละแล้วเริ่มทำความสะอาดกันจนเกือบหนึ่งทุ่ม ฉันไม่พูดอะไรกับหมอนั่นเลย ทำไมจะต้องพูดด้วยก็เพราะเขาทำให้ฉันถูกลงโทษแบบนี้
ฉันเห็นเขาเหลือบมองมาบ่อยๆ พอจับได้ก็ก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ตนเองต่อ มือยกขึ้นปาดเหงื่อมองดูผลงานตนเองเล็กน้อย พอเวลาเกือบสองทุ่มงานเสร็จสิ้นฉันรีบไปเปลี่ยนชุดแต่ห้องน้ำปิดหมดแล้ว ชั่งใจพักใหญ่ตัดสินใจเข้าไปเปลี่ยนในห้องเก็บของโรงยิม
แกร๊ก!
เสียงล็อกประตูหน้าห้องดังขึ้น ฉันตกใจมากรีบวิ่งไปกระชากประตูแต่มันเปิดไม่ออกแล้ว
ปัง! ปัง! ปัง!
ฉันทุบประตูไม่ยั้งแต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย กำลังคิดไปเองหรือเปล่า... เหมือนได้ยินเสียงฝีเท้าคนอยู่ด้านนอก มีคนแกล้งกันใช่ไหม
“ใครอยู่ข้างนอก ช่วยเปิดประตูทีข้างในมีคนอยู่!”ฉันตะโกนออกไปสุดเสียง กวาดตามองรอบๆ มีแต่ความมืดมีเพียงแสงสว่างจากถนนสาดส่องเข้ามาเพียงเล็กน้อย ความรู้สึกหนาวสะท้านมันคืออะไรนี่ฉันกำลังกลัว“ช่วยด้วย! มีใครอยู่ไหม!”ฉันร้องออกไปเป็นสิบก็ไม่มีใครได้ยิน
- ผู้เขียน
