“จะทำอะไรฉันอีก ปล่อยนะ!” ผมเห็นแววตาเธอไหวระริก ท่าทางหวาดผวาผมรับรู้ได้ถึงอาการสั่นเทาของร่างกายเธอ
“ทำเหมือนเมื่อคืนไง!”
“ไม่นะ! ไม่เอาแล้ว ขอร้องล่ะเคเซย์ อย่าทำอะไรฉันอีกเลย...”น้ำเสียงอ้อนวอนแววตาเศร้าส่งมา ผมขบกรามแน่นนพยายามข่มใจตนเอง ไม่ได้คิดจะทำเรื่องอย่างนั้นกับเธออีกเพียงแต่ว่าต้องการสั่งสอนเท่านั้นแต่ร่างนุ่มในอ้อมกอดที่กำลังดิ้นขลุกขลักกำลังปลุกตัวตนผมให้มันตื่นขึ้นมา
“ถ้าไม่อยากโดนอีกก็ทำตามคำสั่ง ถ้ากวนอารมณ์ฉันอีกล่ะก็... อย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน!” ขู่สมทบไปเห็นเธอหยุดดิ้นแต่ยังสะอื้นอยู่ ผมคลายอ้อมแขนเพราะกลัวตัวเองจะเผลอทำอะไรลงไปอีก “ไปนอนได้แล้ว! โดนมาทั้งคืนไม่เจ็บ ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง!”
ยัยนั่นเม้มริมฝีปากหันขวับมองผมตาเขียวขุ่น ผมรู้ว่าเธอคิดอะไรคงจะนึกตำหนิว่าผมเป็นต้นเหตุให้เธอต้องเจ็บตัว ต้องเหนื่อยล่ะสินะ ผมไม่เคยคิดว่าโซรีนจะร้องไห้ได้มากขนาดนี้มาก่อนเล
