บทนำ
671 คำ
@บริษัท
"คุณลดาค่ะรอบนี้มีนักศึกษามาฝึกงานอยู่5คนค่ะ คุณเดย์ออฟจะให้มาฝึกงานเป็นผู้ช่วยคุณลดา1คนค่ะ คุณตาต้าอีก1คน อยู่ที่คุณเดย์ออฟ3คนค่ะ"
ฉันพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ ตั้งแต่กลับมาจากต่างประเทศฉันก็เข้ามาทำงานในบริษัทได้ประมาณเกือบปีแล้วหละ หลังจากเกิดเรื่องในวันนั้น ฉันก็ไปอยู่กับพี่เดย์ออฟที่โน่น หลายปีกว่าจะได้กลับมาตอนนี้ก็สภาพจิตใจก็ดีขึ้นมากแล้วด้วยแล้วฉันก็มีเจ้าตัวเล็กเป็นกำลังใจให้ด้วย ^^ ชื่อน้องฟิวชั่นตอนนี้ก็3ขวบแล้วหละ
"แล้วอยู่ไหนหละนักศึกษาฝึกงานที่ว่านะ"
"ตอนนี้ทางฝ่ายบุคคลกำลังพาเดินรอบๆบริษัทค่ะ เดี๋ยวก็คงมา"
"อื้ม ถ้ามาถึงแล้วก็ให้เขาเข้ามาแล้วกัน"
คุณพรีมเลขาของฉันพยักหน้ายิ้มๆแล้วเดินออกไปทันที ฉันก็นั่งทำงานต่อแหละชีวิตมันก็มีแค่นี้แหละ ทำงานกลับบ้านไปเลี้ยงลูก ชีวิตแม่เลี้ยงเดี่ยวก็เงี้ยแหละ ^^ ฉันนั่งทำงานไปเรื่อยๆเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงก็มีเสียงเคาะเรียกดังขึ้นจากด้านนอก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
" เชิญค่ะ"
แอ๊ดดดดดดด
"คุณลดาค่ะ นักศึกษาฝึกงานมาแล้วค่ะ ^^"
ฉันพยักหน้าแต่ยังก้มหน้าเซ็นเอกสารในแฟ้มอยู่
"เข้ามาเลยค่ะ"
"ขออนุญาตนะครับ ผมนายภัทรนันท์ ภีระเกียรติคุณ ฝ่ายบุคคลให้ผมมาฝึกงานกับคุณลดาครับ"
ฉันชะงักค้างทันทีเมื่อได้ยินเสียงทุ้มดังขึ้นตรงหน้า แล้วก็ชื่อนามสกุลที่มันคุ้นเคย มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั่ง ฉันค่อยเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าถึงกับช็อคไปอีกรอบ ใช่เขาจริงๆด้วย!!!!!! คนใจร้ายคนนั้น เขาจริงๆด้วย
" ฟิวเจอร์!!!!!!!! "
ฉันตะโกนออกไปด้วยน้ำเสียงสั่น น้ำตาที่เคยหายไปตอนนี้มันกลับมาอีกครั้งฉันพยายามปาดน้ำตาแต่มันทำยากจริงๆ เขาดูจะชะงักไปเล็กน้อยเหมือนจะตกใจอยู่ที่เห็นฉันร้องไห้
"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ? คุณโอเคไหม? แล้วทำไมรู้จักชื่อผมด้วย? "
ฉันถึงกับเงียบไปทันทีที่เขาเรียกฉันอย่างห่างเหินแถมยังทำเหมือนไม่รู้จักกันมาก่อน ไม่แน่ๆฉันจำเขาได้ดี ทุกๆอย่างที่เป็นเขาฉันจำได้ดีแต่ทำไมเขาถึงทำเหมือนไม่รู้จักฉัน
"ไหวมั้ยครับคุณลดา"
"อย่าเข้ามานะ!!!!!"
เขาชะงักไปเล็กน้อยหลังจากพยายามเข้ามาใกล้ๆฉัน ฉันถอยหนีออกไปในหัวตอนนี้คือมันตีกันไปหมด มันตื้อไปหมดฉันยังไม่พร้อมเจอเขาตอนนี้ ฉันไม่อยากจะคุยกับเขาตอนนี้!!!
"ออกไป!!!"
"อะไรนะ?"
"ออกไปสิ!!!!! บอกให้ออกไปไง!!!!"
ฉันตะโกนเสียงดังลั่นเขาถึงจะเกาหัวงงๆ เขาจำฉันไม่ได้จริงๆด้วย ฮือๆๆ ทำไมเขาถึงเก่งนักทำเนียนมากเขาทำได้ยังไง เขาทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง!!!!!!
แอ๊ดดดดดด
"คุณลดาค่ะเกิดอะไรขึ้นคะ?"
"เอาผู้ชายคนนี้ออกไป เอาออกไป!!!! "
" เอ่อออ คุณๆออกมาก่อนค่ะ"
เขามองหน้าฉันเหมือนไม่เข้าใจแล้วเดินออกไปทันที ฉันทรุดลงกันพื้นพยายามตั้งสติให้มากที่สุด ฉันจะทำยังไงดี ฉันจะทำยังไงดี ฉันหยิบโทรศัพท์ด้วยมืออันสั่นเทาก่อนจะกดโทรศัพท์หาเบอร์โทรปลายสาย แม่ฉันนั้นเอง!!!
ตู๊ดดดดดดดด
(ว่าไงลูกแม่)
" แม่ค่ะ ฮึกๆ หนูเจอเขาค่ะแม่ ฮือๆๆหนูเจอเขาค่ะ"
(เจอที่ไหนลูก หนูเป็นยังไงบ้างหนูโอเคมั้ย?)
"เขา ฮึกๆ เขา ฮือๆ เขาทำเหมือนไม่รู้จักหนูค่ะแม่ ฮือๆๆ เขาจำหนูไม่ได้ ฮึกๆๆ"
(โธ่ลูก กลับบ้านมาหาแม่เดี๋ยวนี้เลย)
"ฮึกๆ ค่ะแม่ ฮือๆ หนูจะไปหาแม่ ไปหาลูกหนู"
- ผู้เขียน
