"เอ่ออ คุณเรื่องอะไรเหรอคะ"
ฉันเอ่อถามคุณแม่หลังจากที่ท่านพาฉันกับฟิวเจอร์มานั่งที่ห้องรับแขก ท่านมองเราสองคนสลับกับไปมาก่อนจะยิ้มออกมา
"ก่อนหน้านั้นมันมีปัญหามากมายแต่ว่าตอนนี้เราสองคนคงจะคุยกันเข้าใจดีแล้ว จะเอายังไงกันต่อหละ"
ฉันเงียบไปทันทีก่อนจะเหลือบสายมองมองฟิวเจอร์ที่มองมาทางฉันเช่นกัน ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเอายังไงต่ออ่ะ เขายังไม่ได้รักฉันเลย เขายังจำฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ
"ผมคงต้องรับผิดชอบดากับลูกครับแม่ ถึงผมจะจำไม่ได้แต่ลดาก็คือเมียผม เป็นแม่ของลูกผม ยังไงผมก็ต้องรับผิดชอบ"
ทำไมฉันรู้สึกหน่วงกับคำพูดแบบนั้นของเขาจัง เหมือนว่าเขาจำใจที่จะต้องแต่ง เหมือนว่าเขาแค่อยากจะรับผิดชอบ
"แล้วหนูลดาว่ายังไงลูก"
"ลดาขอเวลาหน่อยค่ะ ให้อะไรๆมันชัดเจนกว่านี้ก่อนค่อยแต่งยังไม่สายหรอกค่ะ"
เขามองหน้าฉันเหมือนจะไม่ค่อยเข้าใจ ฉันบอกตรงๆไม่มีทางไหนที่เขาจะรักฉันเหมือนเดิมได้เลย ซึ่งมันไม่ดีต่อ
