ถานป๋อหัวเราะเบาๆ น้ำเสียงเขาแจ้งว่า เอ็นดูลั่วฟางเซียนอยู่มาก
“ที่อนุเหยียนตื่นยามรุ่งสางเช่นนี้ เจ้าจะชวนข้ากินเต้าหู้ และน้ำผึ้งหอมๆ ใช่หรือไม่” ถานป๋อถามนาง ก่อนใช้จมูกโด่งๆ ของเขาคลดเคลียบริเวณติ่งหูนาง
ลั่วฟางเซียนเสียวซ่าน หัวใจนางเคลื่อนไหวรุนแรง อีกทั้งกลีบงามสั่นระริก นางตกเป็นของเล่นถานป๋อตั้งแต่เมื่อใด และร่างกายนี้คล้อยตามสัมผัสของเขาเสียด้วย
ในขณะเดียวกันยังพยายามคิดจนหัวแทบระเบิดว่า เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด เป็นความจริงหรือสิ่งลวงตา
“อนุเหยียน... เข้าหอกับข้าได้หรือไม่”
ถานป๋อถามเสียงทุ้มๆ ยามนั้น ความต้องการของเขาเป็นสิ่งเดียวที่นางกำลังคิด “ข้าเกรงว่าจะทำให้ ท่านพี่ขัดเคืองใจ”
“มีสิ่งใดที่บุรุษเช่นข้าต้องคิดมาก สาวงามอยู่ตรงหน้า เราควรหาความสุขร่วมกัน”
“ตะ แต่ข้า...” ลั่วฟางเซียนยามรับว่านางขยาดกลัวอยู่มิน้อย พยัคฆ์ทองคำกระทำต่อนางอย่างป่าเถื่อน กลีบงามบอบ
