พ่ายรักร้ายองค์ชายปีศาจ

8 หึงหวง 2

“ฮืม...อะไรกันเจ้าคะ ปล่อยน้องลงก่อนได้หรือไม่” เจียวอวี่ถูกชายหนุ่มอุ้มพาดบ่าร้องประท้วงบอกให้ชายหนุ่มวางตนเองลงกับพื้น

“พี่ไม่ปล่อย เจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เหตุใดถึงทำให้พี่ปวดหัวได้ถึงเพียงนี้” จิ่นเหิงโอบรัดกายหญิงแน่นขึ้นแล้วเดินพาร่างบางหายตัวกลับไปที่ห้องบรรทมของตัวเอง ชายหนุ่มวางร่างบางของโฉมสะคราญไว้บนเตียงกว้างอย่างทะนุถนอม

“ท่านพี่ พวกเราไม่ทานข้าวเช้ากันแล้วหรือเจ้าคะ” เจียวอวี่นอนหงายอยู่บนเตียงกว้าง ผงกหัวขึ้นมาถามชายหนุ่มที่ยืนหันหลังนิ่งอยู่ข้างเตียง

“เจ้าเลิกปล่อยกลิ่นบุปผานี้ได้หรือไม่” จิ่นเหิงกล่าวเสียงเข้มโดยที่ยังยืนหันหลังให้หญิงสาว

“ปล่อยกลิ่น? กลิ่นอันใดกันหรือเจ้าคะ” เจียวอวี่ที่ถูกถามด้วยคำถามเช่นนี้ก็ยิ่งรู้สึกงุนงงเข้าไปกันใหญ่ หญิงสาวจึงลุกขึ้นนั่งกับเตียงนิ่ม จ้องมองแผ่นหลังชายหนุ่มด้วยแววตาไม่เข้าใจ

“อย่ามาทำไม่รู้ไม่ชี้ได้หรือไม่ อวี่เอ๋อร์” อยู่ ๆ จิ่นเหิงก็เกิดไม่พอใจในคำตอบของหญิงสาวขึ้นมา เพราะพอย้อนคิดไปถึงเหล่าบรรดาสัตว์อสูรและปีศาจชั้นต่ำที่มายืนแอบลอบดูหญิงสาวที่กำลังร่ายรำในสวนบุปผา ก็ยิ่งทำให้เขาทวีความหึงหวง โกรธจนพาลไปได้หมด หรือแม้แต่กระทั่งองครักษ์คู่กายที่จงรักภักดีมาตลอดหลายพันปียังต้องหวั่นไหว แอบคิดไม่ซื่อต่อนางที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพระชายาของเขา

เจียวอวี่ที่ตามอารมณ์ชายหนุ่มตรงหน้าไม่ทันเกิดอาการน้อยใจขึ้นมาทันที “ท่านอย่ามาหาเรื่องข้านะเจ้าคะ ข้าไม่เข้าใจว่าข้าทำอะไรผิดไป เหตุใดท่านถึงมากล่าวหาข้าเช่นนี้” หญิงสาวเกิดอาการน้อยใจขึ้นมา ลุกยืนขึ้นตะโกนใส่ชายหนุ่มที่ยืนหันหลังให้

“อย่ามาขึ้นเสียงใส่ข้านะ” จิ่นเหิงหันหน้ามาประจันหน้ากับหญิงสาว แล้วใช้มือแกร่งกระชากแขนของนางให้เข้ามาหาตัวอย่างรวดเร็ว

“ข้าเจ็บนะเจ้าคะ ถ้าท่านโกรธไม่พอใจก็อย่ามาแตะต้องตัวข้า” เจียวอวี่พยายามสะบัดตัวให้ออกห่างจากกายแกร่งที่ใช้มือซ้ายกุมแขนบางของหญิงสาวแน่น

“ข้าไม่ปล่อย ไม่อยากให้ข้าแตะต้องตัวเจ้า หรืออยากให้หยางหลินมาแตะต้องตัวเจ้าแทนข้ากัน” จิ่นเหิงอดทนต่อคำพูดของหญิงสาวที่เอ่ยผลักไสไม่ได้ จึงเผลอพูดกระทบองครักษ์คนสนิทใส่หญิงสาวทันควัน พร้อมกับใช้มืออีกข้างกระชากแขนทั้งสองของหญิงสาวกำเอาไว้แน่น

“เจ็บนะเจ้าคะ ท่านเกิดเป็นบ้าอะไรกัน อือ อื้อ” เจียวอวี่รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งร่างกาย ได้แต่เอ่ยถามชายหนุ่มร่างสูงตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ แต่ไม่ทันจะได้พูดจบ ก็ถูกกายแกร่งก้มหน้าลงมาประกบริมฝีปากบางแล้วสอดลิ้นร้ายควานหาน้ำหวานในโพรงปากสาวอย่างรุนแรงและเอาแต่ใจ

“อื้อ!” เจียวอวี่พยายามหันใบหน้าใสหนีการรุกเร้าจากกายแกร่งตรงหน้า จนชายหนุ่มผละริมฝีปากร้อนออกจากริมฝีปากบางของหญิงสาว แล้วเอ่ยประชดขึ้นว่า

“ทำไม ข้าจูบเจ้าแค่เล็กน้อยทำเป็นสะดีดสะดิ้ง หรือต้องให้

หยางหลินมาจูบแทนข้า เจ้าถึงจะชอบใจ” จิ่นเหิงพูดประชดหญิงสาวออกไปด้วยความหึงหวง

เจียวอวี่ทนคำพูดถากถางจากร่างสูงตรงหน้าไม่ไหว จึงสะบัดแขนออกจากฝ่ามือร้อนของชายหนุ่ม และยกฝ่ามือบางขึ้นเงื้อหมายจะตบใบหน้าคมเพื่อสั่งสอน แต่ความคิดของร่างบางไม่อาจเท่าทันความว่องไวของชายหนุ่มตรงหน้าที่คว้าข้อมือสาวจับฝ่ามือบางนั่นไว้ได้ทัน

“นี่เจ้าถึงขั้นจะทำร้ายข้าเลยเชียวหรือ ทำไม หรือว่าแอบไปเลยเถิดกันถึงไหนต่อไหนแล้วถึงได้เป็นเดือดเป็นร้อนได้ถึงเพียงนี้” จิ่นเหิงเหวี่ยงร่างของอวี่เอ๋อร์ลงบนเตียงนุ่มอย่างแรง แล้วรีบตามขึ้นมาคร่อมร่างหญิงสาวและกดแขนทั้งสองไว้กับเตียงอุ่น

“ข้าไม่รักท่านแล้ว ไม่รัก ไม่ อะ อือ อื้อ อื้อ” เจียวอวี่ตะโกนบอกชายหนุ่มด้านบนด้วยความน้อยใจ เสียใจ อึดอัดใจที่ทำอะไรกายแกร่งข้างบนไม่ได้เลย ชายหนุ่มไม่รอให้คำบริภาษต่อว่าของหญิงสาวได้พูดจบลง ก็จัดการก้มหน้าลงขบเม้มริมฝีปากล่างสาวด้วยความเร่าร้อน พร้อมกับค่อย ๆ ยัดลิ้นร้อนเข้าสู่โพรงปากหวาน ควานดูดซึมซับน้ำหวาน ขบเม้มย้ำ ๆ แล้วเคลื่อนใบหน้าคมก้มลงซุกไซ้ที่ซอกคอขาว ขบเม้มผิวขาวใสให้เกิดรอยสีแดง สตรีพยายามขืนตัวหันหน้าหนีดิ้นรนออกจากเพลิงสวาทนี้ แต่ก็ทำไม่ได้

ร่างบางจึงได้แต่ปล่อยน้ำตาให้ไหลรินออกมาจากดวงตาหงส์ ไหลเป็นทางยาว “ฮึก ฮือ ๆ” เจียวอวี่ร้องไห้ด้วยความทุกข์ระทมในใจและเจ็บปวดทางกาย เมื่อชายหนุ่มที่ปล่อยให้จิตใจเข้าสู่ทะเลเพลิงสวาทได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นของหญิงสาวใต้ร่างก็พลันเกิดจิตใจอ่อนยวบ ร่างสูงที่เคยใจแข็งดั่งภูผาปีศาจที่คอยแต่แผดเผาทำลายล้างผู้อื่น บัดนี้ได้พังทลายลงเพียงเพราะโฉมสะคราญนามว่าจ้านเจียวอวี่เพียงคนเดียว

“พี่ขอโทษอวี่เอ๋อร์” ชายหนุ่มผละออกจากซอกคอหอมแล้วเงยหน้าขึ้นกล่าวขอโทษกับหญิงสาวใต้ร่าง แต่หญิงสาวก็ยังไม่อาจห้ามน้ำตาแห่งความเสียใจให้หยุดหลั่งไหลได้ ร่างสูงจึงปล่อยแขนของหญิงสาวออกข้างหนึ่งแล้วใช้ฝ่ามือใหญ่เช็ดน้ำตาให้หญิงสาว “อย่าร้องไห้” จิ่นเหิง

กล่าวขอร้องด้วยสีหน้าและแววตารู้สึกผิด

“พี่แค่หวงเจ้า ไม่อยากให้ใครได้มอง และไม่อยากให้ใครได้ดอมดมกลิ่นหอมบุปผาจากตัวเจ้า พี่หวงเจ้าไม่รู้หรือ” จิ่นเหิงปล่อยแขนอีกข้างของหญิงสาวใต้ร่างแล้วล้มตัวนอนลงด้านข้าง พร้อมกับดึงร่างบางเข้ามากอดซุกในอกแกร่ง ที่บัดนี้เสียงของหัวใจชายได้เต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ คล้ายกับพลังปราณในตัวปรวนแปรอย่างถึงที่สุด

‘ตึก ๆ ตึก ๆ’ เสียงหัวใจของจิ่นเหิงองค์ชายปีศาจเต้นรัวอย่างที่ไม่เคยเกิดกับใครมาก่อน

“ฮึก ๆ” เสียงกลั้นก้อนสะอื้นของหญิงสาวที่ซุกใบหน้าใสกับอกแกร่ง

“ให้อภัยพี่ได้หรือไม่ที่พี่ทำรุนแรงกับเจ้า” จิ่นเหิงซุกใบหน้าคมลงบนผมหอมสีน้ำหมึกเงางามของหญิงสาว ร่างบางเมื่อได้ยินคำหวานหูจากชายหนุ่มด้านบนก็เกิดอาการจิตใจอ่อนระทวยคล้ายขี้ผึ้งลนไฟ แต่ก็พยายามแข็งใจไม่ตอบคำถาม เจียวอวี่หันดวงหน้าน้อย ๆ หนีสายตาแรงกล้าจากชายหนุ่ม

“เจ้าไม่ตอบ พี่จะคิดเองว่าน้องให้อภัยพี่แล้ว” จิ่นเหิงคนหน้ามึนคิดเองเออเอง ไม่รอให้หญิงสาวเอ่ยให้อภัยก็ก้มหน้าลงหอมแก้มซ้ายแก้มขวาของหญิงสาวดัง ‘ฟอด ฟอด’ เมื่อหอมแก้มเนียนเสร็จ ใบหน้าคมก็ไม่ยอมเคลื่อนหน้าหนีไปไหน กลับหยุดนิ่งค้างอยู่ที่แก้มขวาของหญิงสาวและเอ่ยประโยคหนึ่งขึ้น ทำให้ดวงใจน้อยของเจียวอวี่เต้นรัว

“อย่าเลิกรักพี่ได้หรือไม่ อวี่เอ๋อร์” จิ่นเหิงพูดเสียงเบาคล้ายกระซิบ ซุกใบหน้าคมอยู่ตรงข้างแก้มสาวไม่ยอมออกห่างไปไหน หญิงสาวรู้สึกอ่อนไหวกับการกระทำของร่างสูงตรงหน้า แต่ก็ไม่อยากจะเอ่ยตอบตกลงไปเพราะอาจจะทำให้ชายหนุ่มเกิดความได้ใจ

“เหตุใดเจ้าถึงไม่ตอบพี่” จิ่นเหิงเงยใบหน้าคมขึ้นมาสบตาของเจียวอวี่ แววตาของเขาคาดคั้นนางอยู่ในที หญิงสาวหลบสายตาร้อนแรงจากร่างสูงตรงหน้า และเม้มริมฝีปากบางแน่นไม่ยอมเอ่ยคำพูดออกมา “เจ้ากำลังท้าทายพี่อยู่ใช่หรือไม่” องค์ชายปีศาจผู้แสนเอาแต่ใจและความอดทนต่ำไม่รอรีคำตอบของหญิงสาวอีกต่อไปแล้ว

“ในเมื่อพี่ถามเจ้าดี ๆ แต่เจ้าไม่ตอบพี่ ก็อย่ามาพูดตอนที่พี่ไม่ได้ขอก็แล้วกัน” จิ่นเหิงพูดจบก็หันใบหน้าคมหนีหญิงสาว แล้วหลับตาเรียวยาวลง ยกมือทั้งสองขึ้นมาประสานอยู่บริเวณกลางลำตัว ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดในใจอย่างมากที่ง้อหญิงสาวที่ใจแข็งไม่สำเร็จ เจียวอวี่ที่เห็นชายหนุ่มเงียบไปจึงขยับตัวออกห่างและลุกขึ้นจากเตียงนุ่ม กำลังจะเดินออกจากห้องบรรทมขององค์ชายปีศาจเพื่อไปห้องตนเองที่อยู่ถัดออกไปเพียงสองห้อง

“ใครให้เจ้าออกไปกันอวี่เอ๋อร์” จิ่นเหิงใช้มนตราเคลื่อนย้ายดึงร่างหญิงสาวที่กำลังเดินไปถึงประตูห้องกลับมาที่เตียงกว้าง