หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป ยัยเด็กน้อยก็ยังคงสเต็บการอ้อนเขาอยู่ จนเขาหลงเธอจนจะบ้าอยู่แล้วตอนนี้ ไม่ว่าจะทำอะๆ รก็ถูกใจเขาไปซะหมด เรียกง่ายๆ เขาหลงเด็กแสบจนโงหัวไม่ขึ้น!
"ยัยเด็กบ้าจะทำให้หลงไปถึงไหน หึหึ" สบถออกมาพร้อมกับยกยิ้มไม่หยุดเพียงแค่คิดถึงใบหน้าน่ารักกับท่าทางออดอ้อนของเธอ
"..? ." เบนจามินกับราฮิมหันมองหน้ากันเมื่ออยู่ๆ คามินก็ยิ้มขำออกมาแล้วพูดพึมพัมอยู่คนเดียว สงสัยเจ้านายพวกเขาคงอาการหนักจริงๆ
รถคันหรูเคลื่อนมาจอดหน้าคฤหาส์หลังใหญ่ก่อนที่ร่างสูงจะก้าวลงจากรถ ยังไม่ทันที่จะได้ยืนเต็มเท้าก็มีเสียงเรียกชื่อเขามาแต่ไกล
"พี่คามินขา~" ร่างเล็กวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าไปหาคนตัวโตที่ก้าวลงมาจากรถก่อนจะโผลเข้าสู่อ้อมแขนที่อ้ารับนั่นอย่างทันท่วงที
"ทำไมกลับช้า" ที่รักดันตัวออกก่อนถามเสียงขึ้นจมูกทำปากยื่น
"พอดีงานยุ่ง" เขายิ้มกว้างให้เด็กน้อยก่อนจะตวัดแขนอุ้มเธอขึ้นแนบอก มองดูแก้มป่องที่ขึ้นซับสี
