“ครับ… แค่พี่น้องกัน” จู่ๆ ไอ้ลูกเจี๊ยบก็พูดออกมาด้วยเสียงที่แปลกไป แต่ถึงอย่างงั้นฉันก็ไม่กล้าที่จะหันไปมองเขาหรอกนะ ได้แต่เงี่ยหูฟังนิ่งๆ จนเขาพูดออกมาเอง “ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นผมขอตัวก่อน ”
“จ้า หนุ่มน้อยย~” แน่นอนว่าคนเฟรนลี่อย่างพี่ลี่ไม่มีทางเสียมารยาทกับคนที่ทำดีกับตัวเองหรอก จังหวะนั้นฉันอาศัยหูเงี่ยฟังเสียงฝีเท้าของกุ๊กที่เดินห่างออกไป เมื่อสบโอกาสฉันจึงเงยหน้ามองพี่ลี่อย่างตรงๆ ก่อนพบว่าเธอกำลังจ้องฉันอยู่
“ผัวเป็นไรอ่ะ?” เธอยิงคำถามแรกออกมาทันที ก่อนตามมาด้วยคำถามที่สอง “ดูลอกแลกนะ”
“เปล่านี่” พอพูดจบพี่ลี่ก็ทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงกับโต๊ะในสภาพกึ่งนอน เธอขมวดคิ้วชิดกันเป็นปม พลางใช้นิ้วชี้จิ้มเข้ากลางหน้าผากฉันอย่างรวดเร็ว
“เครียดอะไรหรือเปล่า? บอกลี่ได้นะ…”
“เปล่านี่” ฉันยืนยันคำตอบเดิมให้กับคำถามใหม่ที่ได้รับ ซึ่งพี่ลี่เองก็น่าจะรู้นิสัยฉันดี เธอถึงได้ยอมละตัวออกห่าง น
