“หันหน้ามาหาผมหน่อย… ผมจะทาให้พี่เอง” แรงต่อต้านที่มีในตอนแรกเริ่มสงบลงจนกลายเป็นนิ่ง คล้ายกับว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
แต่ก็เกือบครู่ใหญ่ๆ กว่าพี่เก้าจะยอมหันกลับมาหาผมตามคำขอ สีหน้าของเธอต่างจากที่ผมเคยเห็น แววตาคมที่มองทุกอย่างด้วยความมุ่งมั่นบัดนี้ฉายแววลังเลออกมาให้เห็น และมันทำให้ผมเห็นชัดมากขึ้นว่าพี่เก้าก็มีมุมหวาดกลัวเหมือนผู้หญิงทั่วๆ ไปเหมือนกัน
ระหว่างเราไม่มีอะไรต้องพูดกัน ผมเลื่อนมือข้างที่เหลือไปที่กระเป๋ากางเกง หยิบลิปสติกใสสีอ่อนลักษณะเหมือนเจลขึ้นมา สายตาของผมน่ะจ้องหน้าเธอขณะที่มืออีกข้างลดต่ำลงมาที่บริเวณข้อมือของคนตรงหน้า
“ห้ามหนีไปไหนนะ…” ผมกำชับเสียงแผ่วก่อนวัดใจปล่อยมือออกจากข้อมือเธอเพื่อจัดการกับฝาของลิปใสในมือ และพอช้อนตามองเธออีกครั้ง ผมก็พบกับความวูบไหวผ่านแววตาของคนตรงหน้า
กลัวเหรอ… หรือว่าพี่เขากำลังลังเลกันนะ…
ผมเอื้อมมือข้างที่จับลิปใสในมือยื่นเข้าไปหาพี่
