“ตัวแค่เนี่ย… คิดจะไปส่งคนอื่นแล้วหรือไง?”
“…”
“…” แสงจากเสาไฟหน้าร้านทำให้ตอนนี้ฉันเห็นหน้าตาของกุ๊กได้ชัดเจน ผิวหน้าขาวเนียนของเขาเริ่มขึ้นสีจัดหลังจากได้ฟังคำถาม
ฟึ่บ!
“พี่พูดบ้าอะไร ผมก็แค่เป็นห่วงเว้ย!” มันได้ผลเมื่อไอ้ลูกเจี๊ยบยอมผละตัวออกห่างจากฉันไป พลางสะบัดหน้าจนหลุดจากปลายนิ้วที่ถูกเชยคางเขาเอาไว้
แต่ถึงเขาจะแสดงทีท่าให้เห็นแบบนั้น แต่มือของเขาที่จับแขนฉันเอาไว้ก็ไม่ได้ถูกปล่อยออกหรอกนะ
“ป่ะพี่ ผมจะเดินไปเป็นเพื่อน” เขาพูดพลางออกแรงดึงเบาๆ ให้ฉันเดินตามเขาไปยังซอยเล็กๆ หลังร้านแบบเผด็จการเสมือนลืมว่าฉันมีรถส่วนตัว ในเมื่อเขากล้าลืมว่าฉันมีรถ ฉันเองก็ควรต้องทำบ้าง
เอาเป็นว่าวันนี้ฉันจะลืมก็แล้วกัน ว่าเมื่อเช้านี้ฉันขับรถออกมาจากบ้านด้วย …
-TAO TALK-
19.25 น.
บรืนนน บรืนนนน
ผมบิดเร่งความเร็วเครื่องยนต์ขนาดเล็กไปบนถนนที่โล่งและเงียบ สายตามองผ่านกระจกหมวกกันน็อกเพื่อห
