บริษัท ปริปัจน์การบิน
"คุณหนูรับอาหารอะไรดีครับ" เสียงทอยเอ่ยขึ้น ปลุกคนมีอาการเหม่อลอยคาดการณ์ถึงบทลงโทษต่างๆ นาเบลยังคงมีท่าทีนิ่งบนโซฟารับแขก กระทั่งเวลาล่วงเลยเกือบเย็นของวัน คู่หมั้นหนุ่มยังไม่มีวี่แววหลุดพูดด้วยซักคำเดียว
"เบลยังไม่อยากกินเลยพี่ทอย" สองมือบางจับหนังสือทั่วไปอ่านค่าเวลาเล่น ส่วนโทรศัพท์เปิดซีรี่ย์เรื่องที่ผู้ปกครองเคยต่อว่า อาศัยหาดูย้อนหลัง เลี่ยงการเปิดผ่านทีวีดูให้โจ่งแจ้ง
"แต่วันนี้เลยเวลามาเยอะแล้วนะครับ อาจจะปวดท้องได้"
"ท้องเบลยังไม่เห็นร้องเลย"
"น่าจะมีปัญหาแล้วนะครับ" พี่เลี้ยงหนุ่มยังคงบอกอย่างเป็นห่วง โจเน้นย้ำเรื่องการดูแลอย่าให้ขาดตกบกพร่อง ถึงไม่เคยชินกับหน้าที่นี้เลยก็ตาม
"อีกนานไหมคะกว่าประชุมเสร็จ" ใครเล่าสามารถกินอาหารตอนกำลังคิดมากได้ลง หรือหากเป็นเวลาเจ้าของห้องกลับเข้ามาพบ คงคิดว่าเธอสบายใจไม่สำนึกผิดอีก ยิ่งคิดใบหน้าสวยยิ่งอ่อนปวกเปียกลงพ่น
