หลงเหยามองมันเผาที่รับมาด้วยความแปลกใจ หวังว่าเจ้าตัวคงไม่เล่นพิเรนทร์ใส่ยาพิษลงไปในนี้หรอกนะ
“กินเถอะน่า ไม่มียาพิษหรอก” อี้ฟานพูดราวกับรู้ความในใจของเขา
หลงเหยาถอนหายใจช้า ๆ ก่อนกัดกินทีละนิด
“ความจริงก็เป็นอย่างที่นายพูด ฉันคงไม่เหมาะกับทีมจริง ๆ” อี้ฟานเหลือบมองเหล่าเพื่อนสาวที่กำลังเล่นสนุกและพักผ่อนอยู่ข้างล่าง ๆ ภาพร่างทั้งสี่นอนจมกองเลือดยังคงติดตาเธอมาถึงตอนนี้
“การเล่นของเธออาจจะไม่เหมาะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่มีประโยชน์ต่อทีม” เสียงทุ้มเอ่ยเนิบอย่างผ่อนคลาย
“ประโยชน์?” ปกติเธอมองหาแต่ผลประโยชน์จากคนอื่น ไม่คิดว่าจะมีคนหาประโยชน์จากเธอเหมือนกัน ฟังแล้วแสบ ๆ คัน ๆ ชอบกล
“สำหรับทีมน่ะ ไม่มีใครไม่มีประโยชน์หรอก แค่ทุกคนทำหน้าที่ตัวเองให้ดีก็พอ”
อี้ฟานนั่งฟังพร้อมคิดตาม
“แค่อย่าสติหลุดแบบวันนี้อีก”
“ชิ”
หลงเหยายิ้มกว้างอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ตอนนี้รู้สึกผ่อนคลายแป
