ตอนที่ 7
1518 คำ
เธอก้มลงสำรวจชุดของตัวเองที่ถูกเปลี่ยนกลับมาเป็นชุดเดิมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เมื่อเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่ยังนั่งอยู่ไม่ยอมเปิดเผยใบหน้าออกมาก็ได้แต่ถอนหายใจ อย่างน้อยเธอก็ควรจะมีเรื่องเล่าบางอย่างเพื่อกลบความอำมหิตในการต่อสู้ของตัวเองให้เพื่อนสาวได้ฟังบ้าง
“ไปล่ะ” ในเมื่อไม่มีอะไรให้ทำอีกแล้ว อี้ฟานกล่าวลาแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่หันกลับมามอง
นัยน์ตาคมคู่สวยมองแผ่นหลังเนียนเดินจากไปก่อนมือเรียวจะยกม่านขึ้นเปิดเผยใบหน้าล้อมกรอบไปด้วยผมยาวสีดำสนิท ริมฝีปากสวยยกยิ้มอย่างพึงพอใจ
“อีกไม่นาน เราจะได้พบกันอีกครั้ง”
หลังจากจบภารกิจลับนั่นแล้ว อี้ฟานสาบานกับตัวเองอีกครั้งว่าจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยเด็ดขาด ภารกิจโรคจิตแบบนั้นทำเอาเสียเวลาชีวิตไปเป็นวัน ๆ แต่ถ้าถามว่าคุ้มหรือไม่กับเงินที่ได้มา
มันก็คุ้มอยู่... นิดนึง...
แต่หลังจากนี้จะมีไม่ภารกิจบอสเมิ่งให้ทำอีกแล้ว พอถึงช่วงเวลานั้นคงเหงามือเหงาเท้าน่าดู ก็เธอเป็นคนลงมือฆ่าด้วยตัวเองนี่นะ อี้ฟานก้มมองดูมือของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า มันเป็นครั้งแรกที่เธอได้ “ฆ่า” ตัวละครที่มีระดับฝีมือสูสีกับเธอ และเหมือนเธอจะรู้ความลับบางอย่างของเกมเข้า
ผู้เล่นสามารถตายเกิดได้อย่างอิสระ จะตายกี่ครั้งก็ได้ถ้ามีค่าประสบการณ์และเงินมากพอ แต่สำหรับตัวละครในเกมพวกเขาตายได้แค่ครั้งเดียว ระบบสร้างพวกเขามาให้เหมือนมนุษย์มากที่สุด ทำให้อี้ฟานรู้สึกว่าผู้เล่นต่างหากที่เป็นปีศาจ
อี้ฟานโยนอาหารให้สิงโตตัวน้อยที่เธอร่วมมือกับเพื่อนสาวอีกสองคนจับได้เมื่อหนึ่งเดือนก่อน ชื่อของมันคือเสี่ยวฉินตอนแรกเหมียนอ้ายเป็นคนอยากเลี้ยงมัน ซึ่งเธอก็ไม่เกี่ยงอยู่แล้ว เพราะในตัวก็มีสัตว์อยู่หลายตัว แต่พอเหมียนอ้ายประสบปัญหาขาดแคลนอาหารเพราะขี้เกียจออกไปล่าเนื้อเพื่อมาเลี้ยงเจ้าแมวยักษ์นี่ทุกวัน จะเอาไปปล่อยทิ้งก็เสียดาย กว่าจะจับมาได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ จะยกให้เยี่ยหลาน นางก็ไม่เอาลำพังม้าตัวเดียวก็ขี้เกียจเลี้ยงแย่แล้ว เหมียนอ้ายจึงยกให้เธอเป็นคนดูแลแบบถาวร เพราะสัตว์เลี้ยงของในท่องนภาฯ นั้นไม่ได้ใช้ค่าประสบการณ์ร่วมกับเจ้าของ ทำให้ผู้เล่นสามารถเลี้ยงได้หลายตัว บางคนถึงกับเปิดฟาร์มหมู ฟาร์มไก่ส่งขายโรงเตี๊ยม ทำกันเป็นธุรกิจเลยทีเดียว
อี้ฟานก้มมองกล่องไม้เก็บอาหารสดข้างตัวพบว่าเสบียงเริ่มร่อยหรอแล้ว ถึงเวลาที่เธอต้องออกไปล่าเนื้อมาเป็นอาหารให้กับเจ้าพวกนี้สักที
ฮึบ!
หญิงสาวยืดตัวบิดขี้เกียจ ก่อนเป่าปากเรียกเจ้าหมอกออกมา อี้ฟานกระโดดขึ้นหลังม้าแล้วกางแผนที่ออก นัยน์ตาหวานมองเขตพื้นที่ที่ใช้ล่าสัตว์ ก่อนหน้านี้มีท่องนภาฯ มีการอัปเดตแฟชั่นใหม่ ๆ เข้ามารวมทั้งสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ ๆ ในเขตล่าสัตว์คงเต็มไปด้วยผู้คน โดยเฉพาะผู้เล่นหน้าใหม่
เธอคงต้อง... ไปแย่งเอาสินะ...
“ไปเขตล่าสัตว์” อี้ฟานออกคำสั่งกับเจ้าหมอก ก่อนตบแผงคอเบา ๆ เจ้าหมอกเหมือนคนรู้งานรีบควบเท้าไปยังเขตล่าสัตว์ทันที
เหล่าจอมยุทธหน้าใหม่ต่างมองคนวิ่งลากหมาป่าทั้งฝูงเป็นตาเดียว ในขณะที่พวกเขาเข้ามาเพื่อเก็บเนื้อจากพวกมัน แต่กลับถูกหญิงสาวคนนั้นลากไปไม่เหลือสักตัว แม้ว่าบางคนจะใจกล้าแอบแย่งมาสักตัวสองตัว แต่คนคนนั้นกลับถูกดาวกระจายปาเสียบหน้าผากจนเกือบตาย แถมยังเดินมาพูดหน้าตายอย่างไม่สำนึกอีก
“นี่เจ้าคนเวลน้อย อย่าเข้ามาแจม ถ้าไม่อยากไปเกิดใหม่” เสียงหวานใสกับใบหน้าสวยหวานปานเทพธิดาเอ่ยเนิบ ก่อนจะกลับไปลากหมาป่าอีกหลายฝูง
คนที่ทำคนอื่นเขาเดือดร้อนน่ะมันหล่อนไม่ใช่เหรอ!
เสียงสะท้อนในใจของทุกคนเกือบจะเป็นคำพูดเดียวกัน ยิ่งเห็นสาวงามคนนั้นโชว์ทักษะเทพเกินมนุษย์ สะบัดร่มทีเดียวหมาป่าที่พวกเขาต้องลากมาฆ่าทีละตัวกลับหายไปเป็นฝูง!
แต่ก็ยังมีผู้เล่นบางคนที่กล้าจะทวงความยุติธรรมให้กับตนเองและผองเพื่อน โดยการตะโกนตำหนิในเวิลด์แชต
[ฉินฟวง] นี่! คนที่ชื่ออี้ฟาน! เลเวลสูงแล้วทำตัวกร่างมาลากมอนของเวลน้อยทำไม!
เมื่อมีคนนำย่อมมีคนตาม
คำด่า คำสถบหยาบคายถูกระบบเซนเซอร์เกือบหมด บางประโยคจึงมาแบบขาด ๆ หาย ๆ เช่น
[มังกรดำดิน] ยัยคน *ติ๊ด* หน้าไม่อาย แย่งมอนเด็ก ไป *ติ๊ด*
[ฟินฟินนาเล่] มีสำนึกบ้างสิ ยัยหน้าสวย แค่สวย! แต่ไร้จิตสำนึก!
[สะใภ้สาม] ใครกล้าว่าอี้เกอเกอะสามีฉัน ฉันจะไปตบมัน
[ท้องฟ้ายามราตรี] น้องสะใภ้ น้องตบเด็กได้ลงคอเชียวหรือ ฮ่า ๆ ๆ
[กลางวันสดใส] เจ้าเด็กพวกนี้ไม่รู้ซะแล้วว่าสาวงามคนนั้นน่ะใจดีแค่ไหน เฮ้ เจ๊ใหญ่! ลากหมาป่าไปกี่ตัวแล้ว
แม้แต่เพื่อนฝูงก็ยังเข้ามาร่วมวง ทำเอาคนเปิดประเด็นตัวสั่นด้วยความโกรธ เพราะอี้ฟานวิ่งมาปาดหน้าเค้ก ลากหมาป่าฝูงที่เล็งไว้ไปต่อหน้าต่อตาหลายหน จนเขาเกือบเข้าไปเปิดพีเคใส่ แต่โดนเพื่อนห้ามไว้หลังเห็นฝีมือการฆ่าหมาป่ายกฝูงเพียงเสี้ยววินาที
อี้ฟานเหลือบมองช่องเวิลด์แชตบ้างแต่ก็ไม่สนใจจะตอบ เมื่อเธอยังยุ่งอยู่กับการแล่เนื้อสดจากซากหมาป่าที่นอนตายกองเป็นภูเขา
[อี้ฟาน] 90 ตัว
[เหมียนอ้าย] โลกจะแตกมั้ย อี้ฟานตอบแชต!
[เยี่ยหลาน] เด็กน้อยกำลังจะได้ของดี อย่าแค้นพี่สาว เราเลย คิคิคิ
อี้ฟานใช้เวลาแล่เนื้อด้วยทั้งหมดแค่ห้านาที ด้วยทักษะการทำอาหารของเธออยู่ในระดับสูงสุด มันจึงการต่อการแยกส่วนประกอบหลาย ๆ ตัวพร้อมกัน
เหล่าผู้เล่นฝึกหัดมองหญิงสาวผู้ใช้มีดสั้นหั่นชิ้นส่วนหมาป่าออกเป็นชิ้น อีกทั้งยังคว้านเอาเครื่องในออกมาเก็บด้วยสีหน้าเรียบเฉย ในขณะที่ความสมจริงเกินไปของเกมทำให้พวกเขาถึงกับเบือนหน้าหนีภาพอันแสนโหดร้าย บางคนถึงกับก้มอาเจียนเลยก็มี
เนื้อสดสำหรับอาหารของเจ้าเสี่ยวฉิน หนังสำหรับทำชุดเกราะ เครื่องในและสมองสำหรับปรุงยา กระดูกใช้ทำอาวุธ ทุกส่วนของหมาป่าจะถูกใช้เป็นส่วนผสมในการสร้างไอเทมในเกม อย่างหนังของมัน หากสร้างและสุ่มได้ชุดเกราะในระดับของล้ำค่าขึ้นไปก็จะขายได้ราคาดีโดยเฉพาะในตลาดมืด ส่วนเครื่องในและสมองสามารถนำมาปรุงยาได้หลากหลายเอาไว้ขายให้กับผู้เล่นเริ่มต้น กระดูกของมันใช้ทำอาวุธ แต่เพราะอี้ฟานเรียนทำชุดเกราะไปแล้วจึงไม่สามารถสร้างอาวุธได้ ส่วนใหญ่เธอจึงเก็บไปให้เยี่ยหลานแทน
หลังจากกำจัดซากศพหมาป่าเรียบร้อยแล้ว อี้ฟานมองในเวิลด์แชตคำพูดที่ตัวเองพูดไปนั้นทำให้เธอฉุกคิดอะไรบางอย่าง เมื่อมองไปยังเหล่าผู้เล่นใหม่ที่มองเธออย่างโกรธเคืองจึงได้แต่ถอนหายใจ ไหน ๆ เธอก็แย่งหมาป่าไปกว่าเก้าสิบตัวแล้ว จะตอบแทนก็แล้วกัน
อี้ฟานหันไปมองกลุ่มผู้เล่นที่กำลังฆ่าหมาป่าอยู่อีกฝูง หญิงสาวไม่รอช้า วิ่งเข้าไปแจมในทักษะเดียวก็หายไปยกฝูง ทำให้หัวหน้าทีมอย่างฉินฟวงทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
ต่อให้เขาต้องตายในดาบเดียวก็จะสู้!
“เฮ้! มันจะมากเกินไปแล้วนะ!”
อี้ฟานเหลือบมองร่างของชายหนุ่มในชุดผู้เล่นเริ่มต้นด้วยหางตา
“เห็นว่าเลเวลสูงเลยแย่งของพวกเรายังไงก็ได้เหรอ!”
“เจ้าคนไร้สามัญสำนึก”
คำด่าพวกนี้เธอได้ยินมาจนชิน เธอจะยอมรับผิดก็ได้ถ้าหมาป่าพวกนั้นมีชื่อแปะอยู่...
“หุบปากน่ะ ถ้ายังอยากได้ของดีเอาไว้ใช้”
“!!!”
อี้ฟานมองซ้ายมองขวาก่อนจะลากคอเสื้อของคนทั้งสามมายืนในจุดที่คิดว่าปลอดภัย และไม่นานเสียงคำรามเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นลั่นป่า ในขณะที่เด็กน้อยทั้งสามมองร่างอันยิ่งใหญ่จนน่าขนลุกตาค้าง
- ผู้เขียน
