#3
1032 คำ
พรึ่บ! แพทริกตื่นจากฝัน ไม่ใช่! เมื่อกี้นี้เขาสลบไป สาเหตุก็คงเกิดจากพลังของเขาในตัวเธอ ควับ! ข้อมือใหญ่ที่สามารถหักข้อมือบอบบางตรงหน้าได้อย่างง่ายดาย เขาคว้ามือเธอไว้และบีบจนเหมือนลืมตัว เมื่อเขารู้ความจริงสาเหตุที่เขาเสียพลังให้กับเดซี่
โอ้ย! เดซี่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและพยายามดึงมือตัวเองกลับ “จะดึงกลับทำไม เธอต้องการตัวฉันมากไม่ใช่หรือไง”
“ตัวอะไรของคุณ! ปล่อยฉันนะ” เดซี่พยายามหนีจากเขา เมื่อแพทริกจู่ๆก็ดึงเธอเข้ามา อื้มมมม ร่างเล็กถูกยกลอยขึ้น กรี๊ดดดด เดซี่พยายามดิ้นรนกรีดร้อง ตุบตุบ ทุบแผ่นหลังเขาด้วยแรงทั้งหมดครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความหวาดกลัว
โอ้ย!!! ร่างเล็กถูกโยนลงบนฟูกหมอนกลางห้องนั่งเล่น อื้ม คางมนถูกเชยขึ้น “ฉันเชื่อว่าเธอจะจำสิ่งที่เธอทำลงไปไม่ได้...เดซี่”
อื้ม “ฉันทำอะไร คุณพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ” เดซี่พยายามร้องหาความเป็นธรรมให้กับตัวเอง
แพทริกไม่เชื่อว่าเธอผู้นี้จะไม่รู้เรื่อง ในเมื่อพลังของเขาเธอสามารถยังกักไว้ได้ แล้วไอ้แค่เรื่องนี้เธอจะทำไม่ได้เลยเหรอ “มารยา!”
เดซี่ตกใจกับเสียงตวาดลั่นนั้น เธอไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆท่าทางของเขาถึงเปลี่ยนไป เขาทำให้เธอกลัว อื้ม เธอเจ็บเหมือนกระดูกใบหน้าร้าวไปเสียแล้ว
“เจ็บเหรอ แค่นี้เธอก็เจ็บแล้วเหรอ ยังหรอกนี่ไม่ใช่ความเจ็บปวดที่ข้าจะมอบให้กับเจ้า!” ฟิ้วววว สิ้นเสียงอาฆาต ลมร้อนพาดพัดผ่านร่างระหงที่ล้มนอนลงบนฟูกหมอน ร้อนผ่าว กรี๊ดดด และยูนีฟอร์มชุดที่เดซี่สวมอยู่ของโรงพยาบาลก็แตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยกระเด็นกระจายอย่างน่าพิศวง เดซี่ร้องลั่นด้วยความตกใจ แม้ตาจะไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืดแต่สิ่งที่เกิดขึ้นเกิดกับตัวเธอ เธอย่อมเข้าใจดีว่าเกิดอะไรขึ้น
อึก แพทริกกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก สองพันปีที่เขาถูกจองจำไว้ ย่อมทำให้เกิดอารมณ์อย่างที่ผู้ชายควรจะเป็นยามที่เห็นหญิงสาวที่งดงามไร้อาภรณ์ปิดความงดงาม แน่ละเขาต้องมากมายกว่าชายทั่วไปๆม่รู้สักกี่เท่า สองพันปีไม่ใช่สองพันวัน
ภาพความทรงจำเก่าของเขาคือใบหน้ามอมแมมเสื้อผ้าเกรอะกรังเก่าขาด เขาไม่เคยได้ยลโฉมเนื้อในของนางก้นครัวคนนี้มาก่อน เขาไม่อาจปฎิเสธว่าเธองดงามจริงๆ
พรึ่บ! ร่างกำยำโถมหาร่างเปลือยบอบบางอย่างไม่รีรอ เดซี่หนีไปไหนไม่ได้เพราะเธอมองไม่เห็น “คุณทำร้ายผู้หญิงตาบอดได้ คุณยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า”
มุมปากหยักยกยิ้มอย่างหยันๆ ก่อนจะเอ่ยว่า “เดี๋ยวเธอก็จะรู้ว่าฉันนี่แหละผู้ชายตัวจริง”
อื้ม! ริมฝีปากอิ่มไม่อาจร้องถามเรียกร้องอะไรไดอีก เมื่อโพรงปากหวานถูกปิดด้วยริมฝีปากหยักหนาแข็งกระด้างที่ไม่เสียเวลาจะสอดใส่ลิ้นคว้านเข้าไปดื่มด่ำความหวานในโพรงปากของเธอ
เดซี่ไม่เข้าใจสักนิดว่าทำไมเธอไม่ขัดขืนเขาในทันทีที่เขาแตะต้องร่างกายของเธอ ในทางตรงข้ามร่างกายนี้กลับตอบสนองกลับเขาอย่างเต็มใจในทันที ‘เพราะอะไรกัน’ เป็นความกังขาที่เดซี่ไม่เข้าใจสักนิด
อ้าร์สสส เสียงร้องประท้วงกลายเป็นเสียงคราง เมื่อฝ่ามือร้อนไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้ง ไปหยุดที่ระหว่างขาเรียวเล็ก ปลายนิ้วแข็งแรงแหวกกลีบสาวที่เปียกฉ่ำแฉะอยู่แล้ว
ร่างสาวบริสุทธิ์ผุดผ่องไม่เคยต้องมือชายสั่นระริกสะท้านเสียววาบหวาม ขนอ่อนลุกชัน “อย่าหยุด” เมื่อโพรงปากอิ่มเอิบเป็นอิสระ แม้จะหายใจไม่ทันแต่จู่ๆเมื่อเขาผละหายไป ในขณะที่เธอกำลังเคลิบเคลิ้มกับความรู้สึกเปรมปรีด์ที่เขาพึ่งจะเริ่มเองเท่านั้น
แพทริกไม่ได้ผละไปไหน เขาไม่ได้มีเวทย์มนต์ในการย้ายสิ่งของเหมือนอาเธอร์ เขาทำได้เพียงการทำลายทิ้งดังนั้นแพทริกจึงผละออกมาจัดการกับเสื้อผ้าที่ตนสวมอยู่ ออกจากร่างกายของตน เพราะการใช้พลังทำแบบนั้นมันจะทำให้ร่างกายเกิดอุณหภูมิสูงมากในเสี้ยววินาทีนั้น เจ้าของร่างกายจะเจ็บแต่เพียงเสี้ยวสั้นๆ จนแทบไม่รู้ตัว เหมือนกับที่เดซี่เป็นมาแล้วเมื่อครู่ เมื่อเขาร่ายเวทย์ใส่เธอ
หมับ! เขาไม่ใช่ชายบริสุทธิ์ แพทริกกอบกุมมือบางที่ยื่นเพื่อตามหาเขาไว้ และเขาก็ส่งมือเล็กนั้นมาเกาะกุมแท่งเนื้อยาวใหญ่ไว้ที่เพิ่มขนาดแล้ว โอ้วววว แพทริกครางออกมา แค่เธอจับไว้ไม่กี่เสี้ยววินาที แท่งเนื้อก็ยืดขยายใหญ่มากขึ้นอีกในอุ้งมือเล็กนั้นทันที
ดวงหน้าเดซี่แดงก่ำ ทั้งๆที่เธอตาบอดตั้งแต่เกิด แต่เหตุใดเธอจึงรู้ว่าสิ่งที่เธอจับอยู่นั้นคืออะไร แพทริกแม้จะเสียวซ่านแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ สองมือเล็กประคองลูบคลำไปมาอย่างใคร่รู้ “รู้หรือไม่ว่าสิ่งที่เธอจับอยู่มันคืออะไร” แพทริกเอ่ยถามอย่างหยั่งเชิง
ปลายนิ้วเล็กทั้งห้าของเธอสางเส้นขนที่ปกคลุมส่วนโคนแท่งเนื้อที่เธอจับไว้ และเลื่อนเคลื่อนไปเรื่อยๆ อื้มมมม “มันคือส่วนใช้สืบพันธ์ุของผู้ชายใช่มั้ยคะ” เสียงร้องตอบบางเบา
“ใช่แล้ว เธอเคยเห็นหรือเคยจับต้องหรืออย่างไร” อื้ม เดซี่ส่ายหน้า
“ฉันอ่านจากหนังสือ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงจินตนาการณ์ภาพเหมือนได้ลางๆจากการจับอยู่ตอนนี้ บางทีฉันก็รู้สึกว่าเคยเห็นมาก่อน แต่คงเป็นไปไม่ได้ ก็ฉันตาบอดตั้งแต่เกิด”
“ลองเลียลิ้มรสมันดูสิ”
- ผู้เขียน
