#6
1543 คำ
เดซี่นั่งอ่านหนังสืออักษรเบลที่แพทริกนำมาให้ สำหรับเธอแล้ว ดูจะใจเย็นขึ้นไม่น้อยถ้าเทียบกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น อย่างไม่รู้ตัวของคนทั้งคู่ บรรยากาศโดยรอบมาคุไปด้วยความหวาดระแวง แต่กระแสดังกล่าวกลับแผ่ออกมาจากตัวแพทริกเสียมากกว่า
ซู่ซู่ เสียงน้ำอุ่นที่ไหลมาอย่างต่อเนื่อง ไหลรดไปตามเรือนกายกำยำของบุรุษอายุยืนยาวแต่ยังคงสภาพวัยสามสิบต้นๆ ตามอายุของมนุษย์ แพทริกในตอนนั้นมีอายุเพียงสามสิบสามที่เขาบรรลุสำเร็จวิชา ความเป็นอมตะทำให้เขาไม่แก่เฒ่าไปตลอดกาล เขาดำรงชีวิตมาเกือบร้อยปีก่อนที่จะเจอเหตุการณ์กวาดล้างของปวงเทพขี้ขลาด
พรึ่บ! ผ้าขนหนูถูกดึงมาพันรอบเอว เมื่อมาลีและมาลาแสดงตนว่ามีเรื่องด่วน “เกิดอะไรขึ้น”
“มหาครุฑาเชนได้รับคำสั่งจากปวงเทพกำจัดจอมเวทย์ดูลาฮานที่ยังถูกสะกดจองจำอยู่เจ้าค่ะ”
“อะไรนะ!” แพทริกกัดกรอดฟันอย่างเจ็บแค้น ดูลาฮานคือจอมเวทย์แห่งโลหิต หรือที่เรียกกันอีกนามคือแวมไพร์ แต่ดูลาฮานไม่เพียงแต่จะมีพลังของอมนุษย์ดื่มเลือดเท่านั้น เขายังมีเวทย์มนต์ที่หาแหล่งที่มาไม่ได้แม้แต่ตัวแพทริกเองก็ยังไม่เคยเห็นพลังที่แท้จริงของดูลาฮานเลย
แผ่นหินและขุนเขา กลับเป็นจุดอ่อนสามารถสะกดกักดูลาฮานไว้ได้ เรื่องนี้เป็นที่น่าสงสัยของเขายิ่งนักว่าเหตุใดธรรมชาติที่ไม่เป็นพิษเป็นภัยเหล่านี้จะสามารถสะกดกักดูลาฮานไว้ได้ นี้ยังเป็นที่น่าพิศวงของพวกเขานัก แต่สถานการณ์ที่แต่ละคนพานพบ เหล่าพี่น้องจอมเวทย์ต่างก็ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ของพี่น้องของกันและกัน เพราะต่างก็ประสบพบเจอการทำลายล้างในเวลาไล่เลี่ยกัน ไม่มีใครสามารถแจ้งเตือนใครได้ทัน
“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”
“ไม่ได้เจ้าค่ะ ท่านดูลาฮานจะกระทำเพียงเพิ่มเกราะเท่านั้น นายท่านบอกว่า เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะปะทะ” แพทริกเองใช่ว่าจะไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังฝ่ายพวกตนเสียเปรียบยิ่งนัก
“เข้าใจแล้ว ยามนั้นอาเธอร์มอบพลังส่วนหนึ่งของเขาให้แก่ข้า ซึ่งข้ารู้สึกถึงพลังของดูลาฮานได้ ข้าจะถ่ายพลังของอาเธอร์และของดูลาฮานรวมถึงพลังของข้าบางส่วนเพื่อปกป้องดูลาฮานด้วย ครุฑาเชนแม้จะทรงอำนาจแต่ก็ไม่ได้มากเกินกว่าสามพลังที่น้อยนิดของพวกข้าสามพี่น้องไปได้” สิ้นเสียงบนฝ่ามือแกร่งก็เกิดกลุ่มควันม้วนตัวเป็นวงกลมที่ค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น มาลีและมาลาบ่นร่ายคาถาเช่นกัน
พรึ่บ!! และมวลสารก้อนกลมก็หายไปพร้อมกับสองร่างมาลีและมาลาในทันที
ตุบ! เสียงหนังสืออักษรเบลถูกปิดลง พร้อมรอยยิ้มมุมปากงาม บนโซฟาตัวยาวร่างบางยังคงนั่งอยู่กับที่อย่างสงบ เฮ่อ เฮ่อ เสียงลมหายใจของบุรุษดังแว่วมาแต่ไกล
แพทริกอ่อนแรงอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาแข็งกร้าวมองจับจ้องไปยังเดซี่ ร่างกายเขาต้องการหญิงมนุษย์สองพันปีผู้นี้แต่หัวใจเขากลับเกิดความรู้สึกรังเกียจเธอผู้นี้ ความรู้สึกรุนแรงขนาดนี้ไม่ควรจะเกิดขึ้นได้ แต่เหตุใดกันเล่า!
พรึ่บ! แพทริกทรุดเข่าลงกับพื้น เงาบางอย่างค่อยๆเคลื่อนเข้าปกคลุมเขาทีละน้อย “มีอะไร” แพทริกเอ่ยเมื่อเห็นว่าเป็นเดซี่
“โลกในความฝัน คุณอ่อนโยนกับฉันมากกว่าที่เป็นอยู่”
“ตั้งแต่คืนความทรงจำ ความไร้เดียงสาของเธอก็หายไปจนหมด” ฮิฮิฮิ เดซี่หัวเราะออกมาอย่างสดใส
“รู้แล้วเหรอเนี่ย” แพทริกเมินไปทางอื่น ไม่รู้ก็ไม่ควรเป็นจอมเวทย์แห่งเงา “ร่างกายฉันเป็นยาเกรดเอของคุณเลยนะ”
ควับ! ไร้ซึ่งคำตอบร่างบางที่ยืนอยู่ก็ถูกรั้งเสียการทรงตัวนอนลงในอ้อมแขนกำยำที่สั่นเทา “อยากรู้นักว่าถ้าไม่ใช่ในโลกความฝัน เธอจะเร้าร้อนได้เหมือนเดิมมั้ย” ไม่รอคำโต้ตอบ ริมฝีปากหยักก็กดเม้มริมฝีปากอิ่มเอมนั้นหาความอ่อนโยนไม่ได้เลย
ปลายลิ้นร้ายล่วงเข้าสู่ควานหาความหวาน แม้หัวใจส่วนหน้าจะต่อต้านแต่ส่วนลึกกลับเรียกร้องและอิ่มเอมพึงพอใจกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น แค่วก ชุดเดรสสีน้ำเงินถูกกระชากออกจากร่างบางไปอย่างไม่ใยดี แพทริกแต่เดิมก็มีเพียงผ้าขนหนูเท่านั้น จึงไม่มีอะไรให้เขาต้องเสียเวลา
แม้จะพบเจอกับการทารุณแต่เดซี่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะไม่เต็มใจรับการทารุณนี้ ในทางตรงข้ามกลับทำให้เธอซ่านเสียวฉ่ำเปียกให้เขาสอดใส่ได้อย่างง่ายดาย
ร่างบางคว่ำหน้าสองแขนและสองขาพยุงตัวเองไว้ สวบ! อื้มมม เสียงครางสอดประสานกับการสอดใส่เข้าร่องหลืบไปอย่างรวดเร็ว แม้จะเจ็บปวดแต่ก็ทำให้เธอสุขสมอย่างน่าประหลาด
อ้าอ้า ฝ่ามือหยาบแข็งโอบบีบอกเปลือยเปล่า เขาบีบเคล้นเธออย่างบ้าคลั่ง ผิวขาวผ่องไม่ทันจะเป็นสีแดงก็เกิดรอยสีเขียวห้อเลือดในทันที
พั่บ พั่บ ปั่บ ปั่บ เสียงสะโพกทั้งสองขยับโยกตามแรงของคนด้านบน ร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อ เฮ่อ เฮ่อ แรงปราถนาวิ่งผล่านไปทั่วเรือนกายหามีสิ่งใดอีก
แพทริกมุ่งมั่นกับช่องหลืบคับแคบที่สร้างความกระสันจนลืมสิ้นถึงสิ่งที่ต้องการแท้จริงไปชั่วขณะ ความคับแคบตอดรัดแท่งเนื้อจนชายหนุ่มครางสนั่น โอ้วววว ในที่สุดสายธารแห่งชีวิตก็หลั่งไหลเข้าสู่กายสาว ไม่มีอะไรอีกเลย
เฮ่อ เฮ่อ “ไม่มีพลังเงา” แพทริกครางออกมาพร้อมกับถอดถอนแก่นเนื้อออกมาจากร่องเปียกในทันที ผลุ๊บ เดซี่ที่อ่อนล้าไม่ทันระวัง เธอทรุดลงไปกับพื้นอย่างอ่อนแรง นอนหายใจรวยริน
“ขอโทษ” เดซี่ย่อมรู้ว่าตอนนี้เขารู้สึกอย่างไร พรึ่บ! แพทริกเหมือนรู้สึกตัวในทันที เขาจึงช้อนร่างอ่อนระทวยที่ล้มไปและพาไปยังเตียงนุ่ม
“เดซี่ เธอจะอยู่ข้างเดียวกับฉันได้มั้ย” เสียงกระซิบแหบพร่า ฟังแล้วทำให้ร่างบางที่อ่อนล้าเกิดมีเรี่ยวแรงมหาศาลอย่างประหลาด
“แน่นอน” สิ้นเสียงริมฝีปากอิ่มถูกผนึกอีกครั้งด้วยความอ่อนโยน ภายในใจของแพทริกแม้จะเกิดความสับสนไม่น้อย แต่เขารู้ดีว่าเดซี่เท่านั้นที่จะแก้ปัญหาให้กับเขาได้ “คุณเข้าสู่ห้วงฝันของฉันเถอะค่ะ” เมื่อริมฝีปากได้รับอิสระอีกครั้ง
…เดซี่ไม่ปล่อยให้เขาปฎิเสธ เธอปิดดวงลง ปล่อยจิตให้ว่างไม่ปิดกั้นเขา แพทริกทอดกายนอนโอบกอดเดซี่และเขาก็เข้าไปในห้วงฝันของเธอได้อย่างง่ายดาย
เมื่อสิ่งแวดล้อมรอบตัวค่อยๆกระจ่างชัดเจน ที่นี่คือห้องนอนของเขาเมื่อกาลเก่า เขาทรุดลงนั่งบนฟูกหนานุ่มใบหน้าครุ่นคิด เหตุใดพลังของเขาถึงไม่ปรากฎในโลกแห่งความเป็นจริง เหล่าปวงเทพใช้วิธีอะไรกัน แม้จะรู้ว่าพลังอยู่ในตัวเดซี่ แต่เขาก็ไม่อาจได้มันคืน...หรือว่าเขาไม่ทางได้มันคืนอีกแล้ว
ในขณะเดียวกันเดซี่ที่เข้าสู่ห้วงฝันเธอไม่ได้ปรากฎตัวที่เดียวกับแพทริก ตอนนี้เธออยู่ในโรงม้า เฮ่อ เฮ่อ เสียงกระเส่าเพราะแรงสวาทก็ดังเข้าสู่ประสาท เดซี่ผ่อนฝีเท้าลงและภาพที่เธอเห็นย้อนกลับไปก่อนที่จะเกิดเรื่องร้าย นั่นคือแพทริกกับครุฑี แต่นางผู้นี้ไม่ใช่ครุฑีข้าบริวารของแพทริก !!! เดซี่เบิกตากว้าง เมื่อเห็นใบหน้าของครุฑีนางผู้นี้ หล่อนคือธิดาน้อยของมหาครุฑีเธอเป็นน้องสาวของครุฑาเชน
หมับ! เดซี่ปิดปากตัวเองไว้ไม่ให้ร้องออกมา แม้จะเป็นห้วงอดีต แต่เธอก็มีตัวตน ที่แท้แพทริกก็ลอบแอบมีอะไรกับธิดาครุฑีด้วย อ้าร์สส เสียงครางธิดาดังก้องไม่เกรงใดๆ เดซี่จดจ้องมองไม่ยอมวางตา ร่างทิพย์ของธิดาครุฑีเผยออร่าเปล่งประกายสดใสยิ่งนัก ยิ่งกลีบสาวอยู่ภายใต้ฝ่ามือร้อนผ่าวของแพทริกขยี้ขย้ำพร้อมๆกับถูกบีบเคล้นอกอวบจนผิวทิพย์แดงเป็นย่อมๆ ทำให้ร่างทิพย์แผ่ออร่ายิ่งขึ้น
ควับ! เดซี่แทบทนไม่ไหว แต่ก่อนที่เธอจะร้องออกมา ริมฝีปากก็ถูกปิดไว้ก่อน ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นแพทริก “อย่าเอะอะไป” แพทริกกระซิบบอก พร้อมกับดึงเดซี่ออกให้ห่างมา
- ผู้เขียน
