แพทริกไม่ลืมว่าช่วงนี้ตนขยายเผ่าพันธุ์น้ำเชื้อของตนไปไม่น้อย ไม่รู้ว่าถ้าเหล่าเทพล่วงรู้จะตามฆ่ากำจัดนางเหล่านั้นอย่างไร และอีกสองนางนี้ด้วย เผ่ามันตราหอมหวานละมุนแค่ไหนเขาไม่อาจลืมไปได้ง่ายๆ
พรึ่บ! แพทริกพยักหน้ารับรู้เข้าใจ และเขาก็นั่งลงที่ราบของแผ่นหินริมน้ำทอดกายลงนอนมองแผ่นฟ้าผ่านม่านหมอกเพียงชั่วครู่ เขาก็หลับตาลง ประสาทหูทำงานในทันที ไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้า แต่กลิ่นหอมที่เข้มขึ้นทำให้เขารู้ได้ว่าพวกนางอยู่ใกล้เขามาก...มากจริงๆ
“ท่านรู้ความลับเกี่ยวกับเผ่าของพวกข้าหรือไม่”
“เหตุใดพวกเจ้าอยากจะให้ข้ารู้ด้วย” แพทริกลืมตาขึ้น ไม่แสดงท่าทีว่าเขาย่อมรู้อยู่แล้ว
“บุรุษเผ่าครุฑคือหน้าที่อันทรงเกียรติของพวกข้า” แพทริกพยักหน้ารับรู้อย่างเข้าใจ
“ข้าก็ผ่านเวลานั้นมาแล้ว พวกเจ้าลืมแล้วเหรอ” แพทริกกำลังโยนหินถามทาง เขาไม่อยากคาดเดา แต่ถ้าหากได้ออร่าของเผ่ามันตราอีกก็ดีไม่น้อย เขาสูญเสียปร
