บทที่17
หลังจากทนดูแลแม่ทัพหนุ่มที่อาการไม่ค่อยจะสู้ดีนักอยู่เกือบเจ็ดวัน ซูจินก็ผสมยากำหนัดลงไปในอาหารของแม่ทัพหนุ่มในวันที่เจ็ดเพราะคิดว่าแม่ทัพหนุ่มคงจะถึงช่วงที่เพ้อไม่รู้สึกตัวแล้ว
แต่ไม่ใช่
แม้อาการของหลิวเหว่ยเริ่มหนักขึ้นเขาจึงยังคงมีสติอยู่ในวันนี้และก็ทรมานกับอาการไข้ของตัวเองเพิ่มขึ้นในทุก ๆ วัน รวมถึงความเจ็บปวดทั่วทั้งกายที่เกิดขึ้น แต่หลิวเหว่ยก็ยังรู้สึกได้ถึงความร้อนรุ่มทันทีที่กินน้ำแกงที่หญิงสาวตรงหน้าเอามาให้ จึงรู้ได้ทันทีว่ามันมีอะไรบางอย่างผิดปกติ
ยาพิษที่ทำเอาถึงชีวิตเขาก็โดนมาแล้ว กับเพียงแค่ยาที่กระตุ้นอารมณ์ดำมืด คนอย่างหลิวเหว่ยจะมิรู้งั้นหรือ
และถึงแม้ว่ามันจะมีอาการแบบที่คนร้อนรุ่มราวกับโดนยากำหนัดแต่หลิวเหว่ยก็มีอาการเพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้น คงจะเพราะยาล้างพิษที่หมอหลวงให้กินอยู่ทุก ๆ วัน
แต่ดูเหมือนว่ายานี่ซูจินจะไม่ได้ให้เขากินเพียงลำพัง และแม้ว่ายาจะ
