มิลันดาเดินทางกลับบ้านในรุ่งเช้า รมย์รวัตรอยู่เป็นเพื่อนหล่อนที่โรงพยาบาลตลอดคืนและรุดไปทำงานต่อ หล่อนรู้สึกสงสารเพื่อนที่ต้องมาทนอดหลับอดนอน ใช่ว่าไม่รู้ แต่หล่อนแสร้งทำเหมือนไม่รู้เสียมากกว่า สีหน้าท่าทางรมย์รวัตรนั้นบอกบางอย่างเด่นชัด
คนตัวเล็กทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง ภาพชายที่รักสะท้อนในโสตประสาท หล่อนไม่อาจตัดเขาออกจากห้วงความคิด ยังคงติดภาพพี่คมส่งแฟนสาวไปโรงพยาบาล และที่สำคัญคือเขามีลูกด้วยกันแล้ว ตะแคงข้างกอดตัวเองน้ำตาไหลนอง ยิ่งนึกยิ่งพาลให้ใจปวดร้าว หล่อนควรหยุดเสียที แต่มันไม่อาจทำได้เพราะหัวใจมันคงไม่ฟังเสียงหล่อน
พยายามหลับตาลงเพื่อพักผ่อน อาชีพหล่อนก็คือหมอ มัวแต่พะวงเรื่องตนเองจนละเลยหน้าที่คงไม่ใช่ เมื่อเรียนด้านนี้มาแล้วนั่นคือการรู้แน่แก่ใจว่าตนต้องรับผิดชอบชีวิตผู้อื่น หญิงสาวระบายลมหายใจแล้วค่อยๆ ทำให้ตนเองผ่อนคลายก่อนผล่อยหลับลงเพราะความเหนื่อยตลอดคืน
ตื่นนอนขึ้นมามิ
