ตอนที่สาม การตกเป็นเชลยที่แสนยากลำบาก 4
1078 คำ
"เฮีย..." หญิงสาวเรียกเขาด้วยเสียงอ่อนเสียงหวาน
เขายื่นกอดอก ขวางประตูเอาไว้ ยังไม่เอ่ยพูดอะไรเพราะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะมาไม้ไหนหลังจากที่โวยวายเกรี้ยวกราดเรียกร้องสิ่งที่เขาให้ไม่ได้จากเขาแล้วไม่ได้ดั่งใจก็จากไปแล้ว เขาเองก็อยากรู้ว่าเหตุผลในการกลับมาคืออะไร
"ถ้าจะกลับมาเอาหนังสือที่ลืมไว้ เฮียทิ้งไปแล้ว"
หญิงสาวเม้มปากค้อนเขาตาคว่ำ
"ไม่ได้กลับมาเอาหนังสือ แต่กี้อยากกลับมาอยู่กับเฮีย"
"..."
"เฮียอย่าเงียบสิ"
"ข้อตกลงในการคบกันคืออะไร"
"อยากได้อะไรเฮียก็จะให้ ยกเว้น ความรัก และการครอบครอง" หญิงสาวพูดถึงข้อตกลงด้วยเสียงขึ้นจมูกเล็กน้อย เหมือนไม่ค่อยพอใจ ก็แน่ล่ะ อาทิตย์ก่อนที่เธอเก็บของออกจากห้องนี้ไปสาเหตุมาจากที่เธอเห็นซองที่มีรูปของนลินวิภาแล้วได้ยินว่าเขาให้นักสืบติดตามเธอเลยออกอาการหึงหวงและไม่ยินยอมหากเขาจะมีหญิงอื่นแสดงเจตนารมณ์ว่าจะครอบครองเขาคนเดียว
เขาไม่อธิบายกับเธอเรื่องนลินวิภาแต่พูดถึงเรื่องข้อตกลงที่เธอละเมิด นั่นทำให้เด็กสาวร้องไห้โวยวายไม่สนใจข้อตกลงระหว่างกันและเลือกเดินออกไป เพราะไม่ว่าจะโวยวายอย่างไรสิ่งที่เธอต้องการคือความรักที่เขาให้เธอไม่ได้ พอเธอไปแล้วอาคินถึงได้รู้ว่าเธอไม่แตะต้องเงินที่เขาให้เธอเป็นค่าตอบแทนช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันเลย
กลับมาก็ดี เขายังมีคำถามที่อยากถามเธอเหมือนกันว่าเข้ามาหาเขาด้วยเหตุผลอะไร
แต่ก่อนจะให้เธอกลับเข้ามาเขาต้องพูดเรื่องข้อตกลงก่อน
"จะรักษาข้อตกลงระหว่างเราไว้ไหม"
หญิงสาวพยักหน้า
"ตอนนี้รู้แล้วใช่ไหมว่าอะไรที่เฮียให้ได้และไม่ได้" เขาให้เงินเธอได้ แต่ความรักแน่นอนว่าให้ไม่ได้ อาคินถามย้ำถึงความเข้าใจของเธอเพราะเขาไม่อยากได้ยินเธอโวยวายว่าเขาไม่มีหัวใจอีก
"รู้แล้วค่ะ กี้ขอกลับมาอยู่กับเฮียเหมือนเดิม ไม่อยากอยู่คนเดียว กี้จะไม่เรียกร้องในสิ่งที่เฮียให้ไม่ได้"
"ดี" พอเธอรับปากเหมือนเป็นอันเข้าใจกันแล้วเขาก็เบี่ยงตัว ให้ยายกี้ได้ลากกระเป๋าขนาดกลางเข้ามา ในนั้นมีชุดนักศึกษาและเสื้อผ้ากับหนังสือเรียนของเธอเหมือนกับครั้งแรกที่เธอเข้ามาอยู่กับเขา
อาคินปิดประตู เดินตามคนตัวเล็กที่วันนี้สวมกางเกงยีนหลวมๆ สีฟ้าอ่อนกับเสื้อยืดสีพีชแถมยังสวมรองเท้าผ้าใบสีหวาน
"วันนี้แต่งตัวสไตล์อะไร อย่างกับเด็กมัธยม" เขาพึมพำ เพราะปรกติที่อยู่ด้วยกันหญิงสาวมักจะสวมเดรสและสวมเสื้อผ้าเซ็กซี่สะดุดตาเขามากกว่าจะสวมชุดที่ดูเด็กขนาดนี้ คำพูดของเขาทำให้หญิงสาวหันขวับกลับมา เพราะเขามัวแต่ก้มมองส่วนที่ผลิพุ่งดันเสื้อยืดของเธอออกมาเลยไม่ทันได้เห็นแววตาไหวระริกแบบมีพิรุธ
"หันหน้าให้กันอย่างนี้สิ ค่อยยืนยันได้หน่อยว่านี่น่ะ มหาลัย" เขาบอกยิ้มๆ คว้าเอวคนตัวเล็กเข้ามาหาตัว เธอเลยทุบไหล่เขาดังพลั่กเพราะเขากอดแน่นจนหน้าอกอวบแนบชิดกับตัวเขา
"แต่งตัวจะนอนไม่ใช่เหรอ จะมากอดไว้ทำไม"
"จริงๆ ง่วงมาก แต่เดี๋ยวค่อยนอนก็ได้" เขาอุ้มเธอแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน
เพราะยุ่งหลายเรื่องทั้งยังต้องขับรถเข้าเมืองไปเยี่ยมน้องสาวในบางวันเขาเลยแทบไม่มีเวลามาสนใจเรื่องบนเตียง บวกกับความหงุดหงิดเรื่องคนในอ้อมกอดยังคุกรุ่นอยู่เลยไม่ได้ทำเรื่องนี้มาพักใหญ่ พอวันนี้เธอกลับมาพร้อมกับความว่าง่ายยิ่งขึ้นและไม่เรียกร้องจนเกินไปเมื่อหญิงสาวกลับมาเป็นคนเดิมที่เขาเคยคุ้นอาคินถึงได้รู้ว่าความต้องการเขายังมีอยู่เต็มเปี่ยมแทบล้นปรี่ และคนที่จะมาดับความรุ่มร้อนที่ปะทุเหล่านั้นคือคนตรงหน้าคนเดียวเท่านั้นในเวลานี้
ช่วงพลบค่ำที่พระอาทิตย์ค่อยๆ เลือนหายไปจากขอบฟ้า อาจจะเป็นช่วงเวลาที่หลายคนเลิกงานแล้วและเตรียมตัวเดินทางกลับที่พักหากแต่เวลานี้อาคินกลับเพิ่งตื่น
เพราะช่วงนี้ต้องคุมเข้มที่ผับทำให้เขานอนผิดเวลาบ้าง แต่การใช้ชีวิตที่ผ่านมาไม่ได้ทำลายสุขภาพของเขามากมายเท่ากับปัญหาใหญ่ที่เขาต้องเผชิญในช่วงหลังมานี้เลย
อาคินคิดว่าเขาใช้พลังไปมากมายจนไมเกรนจะกินวันละหลายรอบ หากแต่วันนี้เขากลับรู้สึกว่านอนหลับสนิทได้มากกว่าทุกวัน ชายหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าช่วงเวลาที่ร่างกายได้คลายความเครียดขมึงผ่านกิจกรรมเร่าร้อนนั้นเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่เรื่องละเมอแต่อย่างใด คนตัวเล็กที่นอนเบียดเขาอยู่นั้นมีตัวตนจริงๆ รอยจูบสีแดงบนผิวสีขาวตามลาดไหล่หลายรอยนั้นบ่งบอกว่าเขากักเก็บความต้องการเอาไว้มากมายเเค่ไหน เมื่อเธอกลับเข้ามาแล้วเขาก็รีบใช้โอกาสนั้นเสพความสุขสมจากเธออยู่นานก่อนจะหลับไปด้วยกัน
นานมากแล้วที่ไม่ได้มีช่วงเวลาแบบนี้เพราะหลายอย่างที่ต้องโฟกัสเป็นอันดับแรกเรื่องความต้องการของตัวเองจึงเป็นเรื่องรอง เขาไม่ได้มีเวลาไปตามหาใครที่จะถูกใจเขาได้เท่าหญิงสาวเลยอยู่ในภาวะจำศีลตั้งแต่เธอไป และเมื่อเธอกลับมาเขาก็กลายเป็นเหมือนเสือหลับที่ถูกปลุกให้ตื่น...
ขออีกสักครั้ง แล้วจะตั้งใจทำงาน...
เขาบอกกับตัวเองก่อนจะคว้าเอวคนตัวเล็กเข้ามาแนบชิดตัวเขาอีก รอยยิ้มน้อยๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าเขาในยามที่เสียงครางอิดออดจากลำคอคนที่หลับอยู่ดังเข้าหู แม้แต่ในฝันก็ยังคิดจะอู้อย่างนั้นหรือ ช่างไม่รู้เลยว่าปล่อยให้เขาอดอยากปากแห้งขนาดไหน
- ผู้เขียน
