(วิธีเบี่ยงเบนความสนใจ)
คนหน้าบึ้งเดินมาถึงโต๊ะอาหารโดยไม่แลตามองใคร มารุตทำท่าจะอ้าปากแซ่วพอดีมีสายเรียกเข้าตามตัวเขากลับบ้าน ขวัญฤทัยก้มหน้าทำงานต่อ ทำเป็นไม่สนใจท่าทางปั้นปึ่งของเขา เอาจริงเพราะรู้สึกชินชามากกว่ายามเขาไม่สบอารมณ์เรื่องใดเรื่องหนึ่ง เขามักชอบทำสีหน้าแบบนี้เสมอ
หญิงสาวจึงเงียบปากทำเพียงหน้าที่หลักของตัวเอง คืองานแม่บ้าน เสิร์ฟอาหารเช้าทั้งข้าวต้มและกาแฟส่งกลิ่นหอมกรุ่น
ครั้นพอเสร็จแล้วขวัญฤทัยจึงเตรียมจะเลี่ยงกลับเข้าห้องครัว เขาก็ทักเธอให้หยุดก่อน
“เดี๋ยวสิ...อยู่คุยกันสักหน่อย” คนสั่งเลื่อนชามข้าวต้มหนี คว้าเพียงแก้วกาแฟมาดื่ม ขวัญฤทัยเดินกลับมาหาเขา ยืนรอฟังเขาอย่างสงบไม่ก่อพิรุธ
“เมื่อกี้เธอกระซิบกระซาบคุยอะไรกับนายรุต...”
“ก็เรื่องทั่วไปค่ะ ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร...”
ดูเหมือนคำตอบของเธอคงจะไม่ถูกใจเขานัก ออสติน โคลวางถ้วยกาแฟกับพื้นโต๊ะเสียงดังกึกจนกาแฟกระ
