" คือว่าเรื่องเป็นแบบนี้ … " ไป๋หนิงเยี่ยเอ่ยบอกอีกฝ่ายตั้งแต่ต้นตามที่นางได้รู้เรื่องราวจากพี่ชายใหญ่ให้เสียนจื่ออิงฟังจนจบสิ้น
เสียนจื่ออิงไม่คาดคิดว่า หลินเพ่ยเอินจะกล้าลงมือกับนางในวันเกิดของท่านย่าเช่นนี้ แค่ได้ฟังก็รู้สึกชาไปทั้งตัว เพียงแค่นึกภาพตามร่างกายของนางก็เย็นเยียบ
" ขอบคุณคุณชายไป๋ด้วยนะเจ้าคะที่ช่วยเหลือข้าเอาไว้ หากไม่ได้เขา ข้าคง … " นางเอ่ยออกมาได้แค่เพียงไม่กี่คำก็ไม่เอ่ยคำใดต่อ ซึ่งไป๋ฮูหยินก็เข้าใจดีว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สะเทือนขวัญของหญิงสาวอย่างยิ่ง จึงเพียงแค่ตบหลังมือของเสียนจื่ออิงเบาๆเป็นการปลอบโยนเท่านั้น
" อ้อ จริงสิ ข้าชื่อ ไป๋หนิงเยี่ย อายุ 15 เจ้าล่ะ "
" ข้าเสียนจื่ออิง อายุ 15 เช่นกัน "
" ดีเลย งั้นเราสองคนมาเป็นสหายกันเถอะ ข้าเพิ่งย้ายมาที่นี่ไมถึงเดือน ไม่มีสหายไว้พูดคุยหรือปรึกษาอันใดได้เลย "
" ได้สิ " เสียนจื่ออิงเอ่ยตอบรับ นางเองก็อยากม
