2.คุณหนูใหญ่
978 คำ
แอ๊ด!! เสียงประตูไม้ของเรือนถูกเปิดออกพร้อมกับสายใช้จำนวน สองคน ที่เดินเข้ามาที่เตียงนอน
" เจ้าลองตรวจดูสิว่านางตายหรือยัง จะได้รีบไปบอกคุณหนูรอง " ยังไม่ทันที่สาวใช้นางนั้นจะเข้าถึงตัวของเธอ เธอก็ยกขาขึ้นมาก่อนจะเตะก้านคอสาวใช้นางนั้นจนสลบเมือด
" คะ คุณ คุณหนูใหญ่ ยะอย่า อย่าทำบ่าวเลยเจ้าค่ะ บ่าว บ่าวต้องทำตามคำสั่ง " สาวใช้เอ่ยบอกอย่างหวาดกลัว ร่างกายสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่ได้ เสียนจื่ออิงยกยิ้มมัมปาก ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น
" ข้าไม่จำอะไรเจ้าก็ได้ แต่มีข้อแม้อย่างหนึ่ง เจ้าจะยอมทำตามคำข้าหรือไม่ "
" จะ เจ้าคะ บ่าวจะทำตามทุกอย่าง ขอแค่ไว้ชีวิตบ่าวเจ้าค่ะ " นางเอ่ยตอบน้ำเสียงตะกุกตะกักเพราะความหวาดกลัว ส่วนหนึ่งเพราะนางเป็นสาวใช้ที่เพิ่งเข้ามาทำงานที่เรือนของ เสียนจื่อฮวา ผู้เป็นน้องสาวต่างมารดาของร่างนี้
" ต่อจากนี้ไปเจ้าต้องรายงานข้าทุกอย่างเกี่ยวกับ เสียนจื่อฮวา "
" จะ เจ้าค่ะ บ่าวจะรายงานทุกอย่าง " เมื่อสาวใช้เอ่ยรับคำแล้ว เธอลุกขึ้นจากเตียงนอนก่อนจะจ้องมองสาวใช้ตรงหน้าจากนั้นก็เอื่อมมือมาบีบคางอีกฝ่ายเอาไว้ ก่อนจะยัดเม็ดยาให้อีกฝ่ายกลืนลงคอไป อีกทั้งยังเอ่ยเตือนด้วยเสียงเย็นเยียบ
" หากเจ้าไม่อยากตายทุก 7 วันมาเอายาถอนพิษที่ข้า " สาวใช้ที่ได้ฟังก็ยิ่งตัวสั่นมากขึ้นไปอีกเมื่อรู้ว่า ยาที่ตนเองกลืนไปนั้นคือยาพิษ!
" เจ้าค่ะ "
" เจ้าชื่ออะไร "
" บ่าว ชื่อ เสี่ยวจิน เจ้าค่ะเพิ่งขายตัวมาเป็นทาสเมื่อหลายวันก่อน "
" อ่อ โชคร้ายหน่อยละนะที่เจ้าเลือกรับใช้ผิดคน ไปได้แล้ว รู้ใช่ไหมว่าต้องบอกนายของเจ้าว่ายังไง "
" เจ้าค่ะ บ่าวทราบแล้ว "
หลังจากที่นางปล่อยสาวใช้คนนั้นออกจากเรือนหลังเล็กของตนเองไปแล้ว นางก็เอนกายลงนอนครุ่นคิดหาวิธีติดต่อกับจวนตระกูลจ้าวที่อยู่อีกฝั่งของเมืองนี้ จนกระทั่งเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย เพราะร่างนี้ยังมีไข้สูงอยู่
หลังจากที่นางได้พักผ่อนอย่างเต็มที่แล้ว ตอนนี้อาการป่วยของนางก็หายดีแล้วเช่นกัน เสียนจื่ออิงกำลังครุ่นคิดว่านางจะกระทำตัวเช่นเดิมหรือไม่ หรือว่าจะไหลตามน้ำไปก่อน
ชีวิตในจวนตระกูลเสียนของนางนับว่าเรียบง่ายนัก นับตั้งแต่วันแรกที่นางมาอยู่ที่ร่างนี้จนถึงวันนี้ก็ผ่านไปเกือบสัปดาห์แล้ว อาหารที่ได้รับก็มีเพียงหมันโถที่เย็นชืด กับน้ำแกงผักจืดๆเท่านั้น แต่นางจำเป็นต้องสนใจแค่อาหารพวกนี้ด้วยกรือยังไง ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมา ไม่เคยลำบากเสียหน่อยแค่นี้ สบายมาก
" คิดไม่ถึงว่าคุณหนูใหญ่อย่างเจ้าจะต้องมานั่งกินน้ำแกงผักจืดๆเช่นนี้ " เป็นเสียนจื่อฮวาที่เอ่ยถากถางเยาะเย้ยขึ้นมา แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไใ่มีทีท่าสนใจตนเองนางก็ยิ่งไม่พอใจ
" นี่ ข้าพูดกับเจ้าอยู่นะ " เสียนจื่อฮวาตวาดเสียงดังใส่พี่สาวต่างมารดาอย่างโมโห ยิ่งได้เห็นใบหน้างามของนางในใจยิ่งรู้สึกริษยาพี่สาวตรงหน้ามากยิ่งขึ้น
" พูดจบหรือยัง ถ้าจบแล้วก็ออกไป ข้าจะนอน " เสียนจื่ออิงเอ่ยขึ้นมาด้วยน้พเสียงเรียบ ไม่ยีระต่อสิ่งใด และยิ่งมองคนตรงหน้าเป็นเพียงแค่ธาตุอากาศเท่านั้น
" นี่เจ้า !! " เสียนจื่อฮวาได้แต่ชี้หน้าอีกฝ่ายด้วยควาไม่พอใจ จนในที่สุดความอดทนของนางก็สิ้นสุดลง นางคว้าถ้วยน้ำแกงผักขึ้นมาแล้วโยนออกไปที่หน้าประตู พลางจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความสะใจ
" เสียนจื่อฮวา สมองของเจ้าคงมีปัญหาสินะ " นางเอ่ยถามขึ้น
" นี่เจ้า กล้าว่าข้างั้นหรือ นังคนชั้นต่ำ " เสียนจื่อฮวาด่าว่าอีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้
" งั้นหรือ ถ้าข้าเป็นคนชั้นต่ำ แล้วเจ้า นับเป็นอะไรได้ อย่าลืมเสียล่ะว่ายังไงข้าก็คือบุตรตรีของฮูหยินเอก ถึงแม้ว่ามารดาของเจ้าจะเป็นฮูหยินเอกในตอนนี้ แต่ยังไงนางก็เคยเป็นรองมารดาข้ามาก่อน "
" เจ้ากล้าดียังไงมาต่อว่าท่านแม่ของข้า คอยดูว่า ท่านแม่จะลงโทษเจ้ายังไง "
" ข้าจะรอดูก็แล้วกัน ออกไป !" เสียนจื่ออิงไปนิ้วไปที่ประตู เพื่อขับไล่น้องสาวต่างมารดาผู้นี้ให้ออกไปจากเรือนของนาง
" ฝากไว้ก่อนเถอะ " เสียนจื่อฮวาเอ่ยขึ้นก่อนจะหันไปกวาดสิ่งของบนโต๊ะตัวเล็กที่อยู่ใกล้มือทิ้งลงพื้นแล้วจากไปทันที
" เด็กนิสัยเสีย " เสียนจื่ออิงเอ่ยบ่นออกมาเบาๆ แล้วเดินไปเก็บถ้วยน้ำแกงที่ถูกเคว้งทิ้งไปมาวางเอาไว้ที่มุมห้อง เพื่อรอให้สาวใช้มาเก็บไปในวันพรุ่งนี้
รุ่งเช้าคาดไม่ถึงว่านางจะถูกสาวใช้สาดน้ำใส่จนร่างกายเปียกชุ่มเช่นนี้ เสียนจื่ออิงข่มความโกรธเอาไว้ในอก เมื่อเห็นว่าตอนนี้หลินเพ่ยเอินผู้เป็นฮูหยินเอกของจวนในตอนนี้ ยืนจ้องนางอยู่หน้าประตู
" เมื่อวานี้เจ้ากล่าวพาดพิงถึงข้าอย่างนั้นหรือ "
" ใช่แล้วยังไง "
" ดี งั้นเรามาดูกันว่า ใครจะแน่กว่ากัน เด็กๆ " เมื่อนางเอ่ยจบสาวใช้หลายคนต่างมารุมหยิกและทุบตีนางที่นั่งอยู่บนเตียงนอน โดยมีหลินเพ่ยเอินยืนมองอย่างสะใจ
- ผู้เขียน
