13. ตระกูลไป๋
1115 คำ
ส่วนเสียนจื่อหยวนได้รับจดหมายจากพ่อบ้านจวนตระกูลเสียนเมืองชิงสุ่ย ที่นำมาส่งให้เขาเมื่อวันก่อนในข้อความของจดหมายกล่าวถึงวันครบรอบวันเกิดอายุ 55 ปีของฮูหยินผู้เฒ่าซึ่งนางต้องการให้เขากลับไปคารวะนางที่จวนด้วย
" อีกครึ่งเดือนเราจะออกเดินทางไปเมืองชิงสุ่ยกัน ท่านแม่อายุครบ 55 ปีแล้ว เจ้าก็เตรียมของขวัญให้ข้าด้วย อย่าลืมบอกทุกคนให้เตรียมตัวกันด้วย " เสียนจื่อหยวน
" เจ้าค่ะท่านพี่ " หลินเพ่ยเอินเอ่ยรับคำของสามีก่อนจะพากันเข้านอนและหลับไปในเวลาไม่นาน
วันรุ่งขึ้นนางจึงพาบุตรสาวและคนอื่นๆในจวนออกไปหาซื้อผ้าแพรเพื่อตัดชุดใหม่สำหรับสวมใส่ไปงานวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่า
" ท่านแม่ผ้าผืนนี้ช่างนุ่มลื่นยิ่งนักเจ้าค่ะ " เสียนจื่อฮวาเอ่ยบอกกับมารดา พร้อมทั้งถือผ้าพับนั้นเอาไว้ไม่ปล่อย
" ถ้าเจ้าชอบก็เลือกซื้อไปเถอะ แม่จะสั่งให้ช่างตัดเย็บเสื้อผ้าให้เจ้าใส่ "
" ขอบคุณท่านแม่เจ้าค่ะ "
สามวันต่อมาขบวนรถม้าของเสียนจื่อหยวนก็มาถึงหน้าประตูจวนเสียนแห่งเมืองชิงสุ่ยแล้ว
เสียนจื่ออิง จึงต้องออกมายืนรอรับบิดาและคนอื่นๆ รวมทั้งบรรดาบ่าวไพร่ และสาวใช้ในจวนด้วย
" คารวะท่านพ่อเจ้าค่ะ "
" อืม " เขาตอบรับการคารวะของบุตรสาวเพียงสั้นๆในลำคอ ก่อนจะเดินเข้าไปด้านในเพื่อคารวะมารดาของตนเอง
" คารวะท่านแม่ สบายดีหรือไม่ขอรับ จื่ออิงนางดูแลท่านดีหรือไม่ " เขาเอ่ยถามมารดาด้วยความห่วงใยแต่การเรียกชื่อของหลานสาวคนโปรดที่ออกจากปากบุตรชายนั้นดูจะห่างเหินเกินไป นางมองบุตรชายของตนเองด้วยสายตาตำหนิ แต่ก็เลือกที่จะไม่ต่อว่าให้เขาต้องอับอายผู้อื่น
" แม่สบายดี อิงเอ๋อ นางดูแลแม่เป็นอย่างดีทั้งอาหารและอื่นๆ ล้วนแล้วเป็นนางทั้งสิ้น " น้ำเสียงที่เอ่ยถึงหลานสาวนั้นเต็มไปด้วยความออ่นโยนจนทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องโถงรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงไป ซึ่งเสียนจื่อฮวานั้นได้แต่กำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปที่เนื้อขาของตนเอง แต่กลับเสียนจื่อหนิงนั้นนางไม่สนใจว่าท่านย่าและพี่สาวต่างมารดาจะรู้สึกต่อกันเช่นไร เพราะนี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับนาง
อีกด้านของเมืองชิงสุ่ย ณ จวนตระกูลไป๋ ขบวนรถม้าขนาดใหญ่มาจอดที่ด้านหน้าจวนหลังใหญ่ที่เพิ่งสร้างเสร็จไม่นานมานี้ ซึ่งในรถม้าทั้งสามคันนี้ประกอบไปด้วย
ไป๋เหวินซู ผู้เป็นประมุขของจวน อายุ 37 ปี ตำแหน่งผู้ตรวจการที่เพิ่งจะได้รับการแต่งตั้งและย้ายถิ่นฐานมายังเมืองชิงสุ่ย ตามพระราชาโองการ และ ไป๋ฮูหยิน ที่เดิมที่นางคือบุตรสาวคนรองของ แม่ทัพสวี ผู้ล่วงลับ อายุ 35 ปี และนางยังเป็นน้องสาวแท้ๆของ สวีกุ้ยเฟยด้วย
ทั้งคู่มีบุตรชายหญิงด้วยกัน สามคน คือ
คุณชายใหญ่ไป๋เหวินหมิง อายุ 18 ปี มีหน้าที่ดูกิจการทั้งหมดตระกูลไป๋
คุณหนูใหม่ ไป๋หนิงเยี่ย อายุ 15 ปี และคนสุดท้องคือ คุณชายรอง ไป๋เหวินจวิน อายุ 13 ปี
นอกจากนี้ยังมี คุณหนูรองของจวน ซึ่งเกิดจากฮูหยินรอง โหลวเนี่ยอิง ที่ล่วงลับหลังจากที่คลอดบุตรสาวได้ไม่ถึงสัปดาห์ เพราะเสียเลือดมากจึงจากไปก่อนวัยอันควร นางมีชื่อว่า ไป๋หนิงอัน อายุ 13 ปี ซึ่งอยู่ในความดูแลของ ฮูหยินใหญ่ ที่ตอนนี้เป็นภรรยาเพียงผู้เดียวของ ไป๋เหวินซู
" พวกเจ้าไปพักผ่อนเถอะ เดินทางมาเหนื่อยๆ ส่วนเรือนพักก็เลือกเอาเองก็แล้วกันนะ " ไป๋เหวินซูเอ่ยบอกกับทุกคนก่อนจะเข้ามาโอบเอวบางของฮูหยินตนเข้าไปที่เรือนใหญ่ เพื่อพักผ่อนด้วยกัน
" ขอรับ/ เจ้าค่ะ ท่านพ่อ "
" พี่หญิงใหญ่ ข้า ขออยู่เรือนติดกับท่านได้กรือไม่เจ้าคะ "ไป๋หนิงอันเอ่ยถามพี่สาวต่างมารดาอย่างเจียมตน
" ได้สิ พี่จะพาเจ้าไปเลือก "
" ขอบคุณพี่หญิงใหญ่เจ้าค่ะ " เด็กสาวยกยิ้มอย่างออ่นหวานให้ผู้เป็นพี่สาว ก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายไปเลือกเรือนของตนเอง ส่วนชายหนุ่มทั้งสองก็แยกย้ายกันไปเช่นกัน
" พวกเจ้ากำลังทำอะไรกันอยู่ " ฟางลิ่งเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่ามีบ่าวชายและสาวใช้หลายคนมายุ่งวุ่นวายที่เรือนของคุณหนูของตน เก้าอี้และโต๊ะน้ำชาถูกยกออกมาวางเอาไว้ที่ทางเดิน นอกจากนี้ยังมีหีบไม้ขนาดเล็กอีกสองใบ แค่มองก็พอจะรู้แล้วว่า เกิดอะไรขึ้นกัยเรือนหลังนี้
" เรียนคุณหนูใหญ่ เป็นคำสั่งของฮูหยินใหญ่ขอรับ เพราะว่า คุณหนูรองเอ่อ นาง นางต้องการพักที่นี่ขอรับและสั่งให้ย้ายคุณหนูใหญ่ไปอยู่เรือนอิงเถา " บ่าวชายเอ่ยบอกอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะก้มหน้าลงไม่กล้าสบตานางที่เป็นคุณหนูใหญ่ แต่เขาเป็นเพียงทาสในจวน จะกล้าไปมีปากเสียงใดได้ นอกจากทำตามคำสั่งเท่านั้น
" งั้นหรือ " เสียนจื่ออิงยิ้มุมปากเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับเข้าไปด้านในเรือนของตนเอง จากนั้นก็สั่งให้สาวใช้ทั้งสองของตน เก็บข้าวของทั้งหมด ออกจากเรือนนี้
" พวกเจ้า เก็บของๆข้าให้หมดนะ "
" คุณหนู นี่ "
" หึ เอาเถอะน่า ในเมื่อพวกนางอยากเล่นสนุกงั้นข้า…ก็เล่นด้วยสักครั้งจะเป็นไรไปล่ะ "
" เจ้าค่ะ " สาวใช้ทั้งสองที่เข้าใจความหมายของเจ้านายแล้วก็พากันเก็บข้าวของลงหีบไม้ก่อนที่จะเรียกบ่าวด้านนอกมายกออกไป จากนั้นนางจึงแสร้งเดินร้องไห้กลับไปหาท่านย่าที่เรือนหลัก
ซึ่งในตอนนี้ทั้งบิดาและหลินเพ่ยเอินต่างก็นั่งจิบชาพูดคุยกับท่านย่าอยู่พอดีด้วย
" ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ คุณหนูใหญ่ขอพบเจ้าค่ะ " หลี่มาม่าเอ่ยรายงาน
" ให้นางเข้ามา " หญิงชราเอ่ยตอบก่อนจะยื่นมือออกไปหาหลายสาวที่รัก แล้วเอ่ยถามด้วยเสียงที่ออ่นโยน
"อิงเอ๋อ มาหาย่าด้วยเหตุใด แล้วนี่เจ้าร้องไห้ทำไม เกิดอะไรขึ้น "
" คือ … " นางแสร้งอ้ำอึ้งอยู่ชั่วครู่ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของสาวใช้ที่เอ่ยตอบแทน
- ผู้เขียน
