ผลัก!
แรงกระทบไหล่ชนไหล่ที่ยูกิมอบให้เมื่อกี้ทำให้ฉันเกือบล้มจากส้นสูง
ร่างกายเจ็บไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้ความปวดหนึบที่ขั้วหัวใจมันมีมากกว่า
เดินชนฉันเกือบล้ม แต่เขากลับเดินหนีออกไปจากดาดฟ้า
ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ เลิกสนใจแผ่นหลังหนาที่ไม่ได้อยู่ในระยะสายตา เดินไปยังจุดศูนย์รวมที่มีคนรอคอยเค้กจากเจ้าของวันเกิดเพื่อทำหน้าที่ตัวเองในวันนี้ให้จบสิ้น
“นี่จ๊ะ! อันนี้ของเฮียยู” แก้มใสยื่นจานเค้กมาให้ฉันหลังจากที่ฉันแจกจ่ายเค้กให้คนอื่นๆ ครบแล้ว
“คุณยูกิไม่อยู่คงไม่จำเป็นหรอกค่ะ” ฉันตอบปัด
จริงๆ คือไม่อยากเผชิญหน้ากับเขาตอนนี้มากกว่า
“น่าจะลงไปชั้นล่าง หงส์ลองตามไปดูสิ เฮียยูอุตส่าห์จัดงานนี้ให้นะ ถ้าไม่ได้เค้กเจ้ว่ามันดูไม่เหมาะสม” แก้มใสพูดเชิงตำหนิฉันกรายๆ แต่เธอก็ยังยิ้มนิดๆ ให้ฉัน
เธอไม่รู้นี่ งานวันนี้เพราะพี่ชายฉันขอร้องต่างหาก
สุดท้ายฉันก็ต้องยอมเดินถือเค้กวันเกิดชิ้นสุดท้ายที
