12
1210 คำ
12
จันยาวีร์ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็นและไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แต่ทำไมใบหน้าสาวจึงก้มมองที่ทรวงอกของตัวเองตามที่เขาบอก และแล้วหัวใจของเธอมันเหมือนมีน้ำกรดมาราด มันแสบร้อนไปทั้งทรวง รอยฝ่ามือ รอยฟันและรอยดูดจ้ำกระจายไปทั่วบงกชทั้งสองข้าง ไม่เพียงแต่ทรวงอกเท่านั้น เธอยังมองเห็นรอยจ้ำปรากฏขึ้นตามบ่า ไหล่และเหนือเนินอก อีกทั้งลำแขนทั้งสองข้างก็ยังมีร่องรอยนั้นๆ
“ชัดมั้ย?” เขาถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่สะใจ จันยาวีร์หน้าซีดเผือด ปากสั่นระริก ดวงตาของเธออัดแน่นไปด้วยความเสียใจ เสียใจและเจ็บปวดใจเมื่อความสาวถูกพรากไปด้วยฤทธิ์ยา ถูกพรากไปด้วยเงื้อมมือของชายที่ไม่รู้จัก ถูกพรากไปอย่างไม่เห็นคุณค่า
“ทำไมคุณถึงทำกับฉันขนาดนี้ สร้อยคอเส้นนั้นฉันก็เอาไปไม่ได้ ฉันขโมยของของคุณ คุณก็ไปแจ้งตำรวจมาจับฉันสิ ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย คุณมันเลว...เลวที่สุด”
เธอบริภาษเขาทั้งน้ำตา ใช้ลำแขนปิดทรวงอกเอาไว้ แต่ก็ถูกมือใหญ่กระชากลำแขนเรียวเล็กออก ดันร่างสาวให้ชิดติดฝาผนังห้องน้ำ ก่อนที่เขาจะใช้เนกไทมัดข้อมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ จันยาวีร์ไม่ยอมง่ายๆ สะบัดข้อมือหนีจากการกอบกุมของมือหนา ใช้เท้ากระทุ้งไปตามร่างกายของเขา ไม่ว่าจะเป็นขา ลำตัวและตั้งใจจะกระแทกเข้าไปที่ใจกลางร่างกายหนุ่ม ทว่าเขาใช่ร่างกายสูงใหญ่ให้เป็นประโยชน์ ทาบติดลำตัวของสาวเจ้าเอาไว้ ทำให้เธอไม่สามารถดิ้นรนได้
“ปล่อยนะ คุณจะทำอะไรฉันอีก แค่นี้ยังไม่พออีกหรือไง?”
จันยาวีร์พูดขึ้นเมื่อรู้ว่าตนเองไร้สิ้นอิสรภาพ ข้อมือทั้งสองข้างถูกมัดไว้ด้วยเนกไท โดยปลายเชือกเนกไทผูกติดไว้กับราวเหล็กที่ยึดติดกับฝาผนัง ราวเหล็กมีไว้สำหรับแขวนผ้าขนหนู
“มันไม่พอหรอก เธอกล้ามากที่คิดจะขโมยของรักของหวงของฉัน เจอแค่นี้มันยังน้อยไป ฉันจะให้เธอจำคนที่ชื่อ รัฐภูมิ อัครธนากุลไปจนวันตาย” เขากระซิบพูดเสียงเข้มชิดริมฝีปากสวย กัดกลีบปากคู่นั้นไม่แรงมากแต่ก็เรียกน้ำตาสาวได้อย่างไม่ยาก
“ฉันกลัวแล้ว พระของคุณก็ยังอยู่ คุณไม่มีอะไรต้องเสีย ไม่เหมือนฉัน...ฮือ...ฉันสูญเสียสิ่งที่ฉันหวงแหนไปแล้ว คุณปล่อยฉันไปเถอะ ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ”
จันยาวีร์พยายามร้องขอต่อไป อ้อนวอนทั้งน้ำตา หวังว่าเขาจะเห็นใจ สำหรับเขาน้ำตาของเธอคือชัยชนะ ถ้อยคำอ้อนวอนคือความสะใจ ริมฝีปากหนายกยิ้ม ดวงตาคมเข้มประกายความพอใจ
“ปล่อยแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ฉันมีอะไรเล่นสนุกๆ กับเธออีกเยอะ รับรองถึงใจ...จำไปจนวันตาย”
น้ำเสียงของเขาเป็นน้ำเสียงที่เธอไม่ชอบฟังเลย มันเต็มไปด้วยน่ากลัว ความสะใจ ความแค้น ความเยาะเย้ยอยู่ในที ถ้อยคำประโยคนี้สร้างความหวาดระแวงให้กับคนที่ได้ฟัง เขาจะทำอะไรเธออีก...จะทำอะไรอีก
“คุณจะทำอะไรฉันอีก จะทำอะไร?”
เสียงสั่นที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวถามออกไป ขยับข้อมือที่ถูกพันธนาการเอาไว้ หาทางดิ้นรนเอาตัวรอด เขาไม่ตอบก้าวถอยหลังมาสองก้าวแล้วยิ้มเย็น
“เดี่ยวก็รู้” พูดจบก็เดินออกไปจากห้องอาบน้ำทันที เธอมองตามร่างหนาที่เดินหายออกไปจากห้องน้ำอย่างไม่เข้าใจว่าเขาจะทำอะไร และเธอก็ไม่ต้องการรู้ เธอคิดเพียงอย่างเดียวว่าจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร เมื่อเขาไม่อยู่ในห้องน้ำมันจึงเป็นโอกาสเดียวที่จะหาทางออกไปจากที่นี่ได้
จันยาวีร์ใช้แรงทั้งหมดที่มีกระชากเนกไทที่เขาผูกติดไว้กับที่แขวนผ้าขนหนู ทุกครั้งที่เธอออกแรงทำอย่างนั้น ร่างกายสาวมันร้าวระบมไปหมด เนื่องจากหญิงสาวถอยหลังห่างฝาผนัง แล้วยกขาข้างหนึ่งขึ้นสูงจนฝ่าเท้ายันติดกับกำแพง วินาทีที่ยกขาความเจ็บปวดตรงกลางร่างสาวมันจี๊ดขึ้นมาทันทีทันใดและรู้สึกแสบร้อน ความเสียใจล้นอยู่ในอกเมื่อนึกถึงสาเหตุของความปวดร้าวนั้น จันยาวีร์ข่มความเจ็บอย่างแสนสาหัสเอาไว้ในใจ ออกแรงกระชากเนกไทต่อไป
“อย่าหวังว่ามันจะหลุดง่ายๆ อย่างที่เธอคิด กระชากไปก็เจ็บข้อมือเปล่าๆ เรามาสนุกกันต่อดีกว่า”
เสียงเข้มดังขึ้นทำให้คนที่พยายามเอาตัวรอดหันขวับมามองหน้าผู้พูด ดวงหน้าสาวแดงก่ำความแดงเลยเถิดไปถึงลำคอ และลำตัวเมื่อดวงตาคู่สวยมองเห็นสภาพเปลือยเปล่าของเขา
“คุณปล่อยฉันไปเถอะ ฉันรับรองว่าจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีกเลย”
“ก็บอกแล้วไงมาสนุกด้วยกันก่อนแล้วฉันจะปล่อยเธอไป เมื่อกี้เธอกินยาเซ็กส์ไป คราวนี้ตาฉันกินบ้าง อยากรู้เหลือเกินว่ายามันจะมีประสิทธิภาพมากแค่ไหน เมื่อกี้เธอร้อนแรงมาก รับฉันได้ทุกกระบวนท่าแม้ว่าบางท่าจะเจ็บและร้องแทบขาดใจ มาลองกลับกันบ้างดีกว่า ฉันไม่รู้ตัวว่ากลัดมันแค่ไหน...ส่วนเธอรู้ทุกการกระทำและความรู้สึก”
รัฐภูมิชูเม็ดยาสีขาวเม็ดเล็กที่มีประสิทธิภาพร้ายเหลือให้จันยาวีร์ดู ก่อนจะปาเข้าไปในปาก บดเขี้ยวรับรู้ความขมของยาอย่างไม่สะทกสะเทือน แล้วกลืนลงไปพร้อ
มกับดื่มน้ำที่เขาถือติดมือมาด้วยไปราวสองอึก การที่เขาเขี้ยวเม็ดยาก่อนดื่มน้ำตาม เป็นเพราะต้องการให้ตัวยาออกฤทธิ์ให้เร็วกว่าเดิม
จันยาวีร์แทบจะเป็นลมอยู่ตรงนั้น การกระทำของเขาทุกขั้นทุกตอนที่เห็นส่งผลตรงถึงหัวใจที่เต้นเร้าด้วยความ
หวาดกลัว ประสาทของเธอทุกสัดส่วนสั่นคลอน เธอไม่ต้องการรับรู้ความรู้สึกหรือการกระทำของเขาเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่ต้องการมากที่สุดตอนนี้ก็คือ ออกไปจากที่นี่ แต่ดูว่าความตั้งใจของตัวเองนั้นจะเลือนราง เนกไทไม่ยอมคลายปม ตัวน็อตที่ยึดติดกับฝาผนังไม่ยอมหลุด และเขากำลังก้าวเข้ามาหาเธออย่างเชื่องช้า ก้าวเข้ามาด้วยท่าทางที่เปรียบประดุจดั่งราชสีห์กำลังขย้ำเหยื่อ เธอไม่ยอมแพ้มองหน้าเขาทีก็หันไปมองปลายเนกไทที พร้อมกับเพิ่มความแรงของกระชากให้มากที่สุด
“อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา อย่าเข้ามา”
สาวผู้ลน่าสงสารร้องห้าม หลังจากที่ร่างกายสูงตระหง่านเดินเข้ามาในห้องอาบน้ำ พอเขาเดินเข้ามาในระยะรัศมีขางามจะเหวี่ยงถึง เธอไม่รั้งรอเหวี่ยงขาไปที่ร่างของรัฐภูมิ ป้องกันตัวเองเต็มที่
- ผู้เขียน
