24
“โอ๊ย!!!...” จันยาวีร์ร้องเจ็บอีกครั้งเมื่อร่างสาวถูกเหวี่ยงลงไปกระแทกกับพื้นไม้ขัดเงาภายในห้องๆ หนึ่ง ซึ่งเธอคิดว่าน่าจะเป็นห้องนอนของเขา มือนุ่มคลำบริเวณสะโพกพร้อมกับสูดปาก ทำหน้าตาเหยเกด้วยความเจ็บ
“เจ็บเหรอ?...เจ็บแค่นี้มันยังน้อยไป อย่างเธอมันต้องเจ็บมากกว่านี้ ริอ่านทำตัวเป็นขโมย เป็นนักต้มตุ๋นมันก็ต้องเจออย่างนี้แหละ มันถึงจะสาสม” เขาย่างสามขุมเข้ามาอย่างน่ากลัว
“อย่าทำอะไรแป้งเลย แป้งกลัวแล้ว แป้งกลัวแล้ว” เธอยกมือไหว้ขอร้องทั้งน้ำตา ทว่าน้ำตาของเธอคือความสะใจ คือชัยชนะของเขา ไม่ใช่ความเมตตาสงสาร
“อย่าทำอะไรแป้งเลย แป้งกลัวแล้ว แป้งกลัวแล้ว” รัฐภูมิพูดเสียงต่ำล้อเลียนเสียงของจันยาวีร์ “ได้...ฉันไม่ทำอะไรเธอก็ได้”คำพูดของเขาเรียกรอยยิ้มให้กับเชลยสาวในทันที หลงดีใจว่าเขาจะปล่อยเธอไป
“จิรงๆ นะคะ คุณจะปล่อยแป้งไปจริงๆ เหรอคะ?” น้ำเสียงดีใจเอ่ยออกไป
“จริงสิ ฉันพูดคำไหนคำนั้น แ
