บทที่ ๔(ความจริงอันเจ็บปวด)
1413 คำ
บทที่ ๔(ความจริงอันเจ็บปวด)
"อารมณ์ดีอะไรครับคุณฟ้าระดาดอย ถึงได้ยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียมขนาดนี้"
"เมื่อวานเจอเนื้อคู่อะกร หล่อมาก มากแบบ ก.ไก่ล้านตัวเลยล่ะ"
"จริ๊ง!? ใครกันทำแม่ชีตื่นเต้นแบบนี้ ถึงขนาดเพ้อหานี่ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ"
"ไม่รู้ดิ ยังไม่ทันได้ถามชื่อเลยเขาก็ไปซะก่อนแต่เขาบอกว่าน้องชายเขาเปิดโรงเรียนสอนทำขนมด้วยนะ แกพอจะรู้ไหม ปกรณ์กี้"
"โหย! โรงเรียนสอนทำขนมมีเป็นล้านจะรู้จักไหมล่ะครับ"
"ไม่ได้เรื่องเลย ชิ!"
จริง!เพื่อนฉันไม่ได้เรื่องเลย ฉันจะไปตามหาพ่อเทพบุตรสุดหล่อเนื้อคู่ฉันได้ที่ใหนนะไปที่ไหนถึงจะได้เจอกันอีกน้าาา เนื้อคู่จ๋าคุณอยู่ไหนนนนน
"เพ้อเจ้อ ไปสอนได้แล้วไปเดี๋ยวหักเงินเดือนนะ"
"โหยไรว้า...งกอ่ะ… เดี๋ยวกร เมื่อคืนคุณป้าแกไลน์มาหาฉัน"
"คุณป้าน่ะเหรอ...ว่าไงบ้างล่ะ"
"ก็คุณป้าชวนฉันไปที่บ้าน ให้ไปกับแก แล้วพูดเหมือนเชียร์แกให้ฉันน่ะ ป้าแกไม่รู้เหรอว่าแกมีแฟนแล้วอะ"
"ไม่รู้หรอก ไม่มีใครรู้เลย ฉันไม่กล้าบอกอะ กลัวเขารับไม่ได้"
"เฮ้ย!แกเดี๋ยวนี้เขาเปิดกว้างกันแล้วไหม ไม่มีใครเขาเหยียดเพศแล้วล่ะแกอย่าคิดมากดิ"
"มันก็อดกังวลไม่ได้อยู่ดีล่ะแก เฮ้อ! แต่ก็นะ… สักวันเขาก็ต้องรู้อยู่ดีล่ะ สงสารก็แต่พ่อกับแม่ฉันนะ ถ้าท่านยังอยู่ไม่รู้ท่านจะรับได้ไหมที่ลูกชายคนเดียวไม่อาจมีทายาทสืบสกุลให้ท่านได้"
"ถ้าพ่อแม่แกยังอยู่เขาต้องภูมิใจในตัวแกแน่ๆ ที่ลูกคนเดียวของท่านเก่งถึงขนาดเปิดโรงเรียนสอนทำขนมขนาดใหญ่ได้แบบนี้ แล้วเรื่องทายาทอะแกอย่าคิดมาก เดี๋ยวนี้เขารับอุปการะเด็กที่พ่อแม่ไม่พร้อมกันเยอะแยะ หรือถ้าแกไม่อยากได้ลูกคนอื่นแกก็ไปทำเรื่องขอรับบริจาคเสปิร์มมาฉันจะอุ้มบุญให้แกเอง"
"ฟ้า...แก...ขอบใจแกมากเลยนะ… ฉะ.. ฉัน..."
"พออย่ามาซึ้งแถวนี้ ถ้าจะขอบคุณขอเป็นยอดกลมๆเป็นโบนัสปีนี้ก็พอย่ะ...ฉันไปสอนดีกว่า"
"กร ยืนยิ้มมองสาวอยู่ได้ ไม่เข้าไปจีบเลยล่ะ"
"จีบอะไรล่ะพี่ดล นั่นมันเพื่อนกรเอง...ฟ้าจะผ่าเอานะสิ เฮ้อ!พี่ดลมาช้ากรจะแนะนำให้รู้จักกันสักหน่อย"
"รู้จักแล้ว"
"อ้าวไปรู้จักได้ไงอะ"
"คุณแม่บอกว่า ตากรติดครูสาวที่โรงเรียนสอนทำขนม น่ารักเรียบร้อย อ่อนหวาน นี่!แม่ยังแอบกระซิบอีกนะ ถ้าไม่ใช่แฟนเรานะ แม่จะถอนหมั้นให้พี่แล้วให้พี่ไปหมั้นกับครูฟ้าแทนเลยล่ะ"
"โห!ขนาดนั้นเลย แล้วพี่ดลเห็นตัวจริงหรือยัง"
"ยัง...ยังไม่เห็นทั้งรูปและตัวจริง แม่ไม่หยิบมือถือลงมาน่ะตอนที่คุยกับพี่ เราไม่กลับบ้านบ้างหรอกร หรือว่าแอบซุกครูฟ้าไว้ที่ห้อง"
"โน้วววว...ไม่ใช่เลยพี่ อย่าพูดให้ยัยฟ้าได้ยินนะพี่ดล มันตีหัวกรแตกแน่ๆ แล้วพี่จะไปไหน ไม่ใช่แค่มาแซวกรเฉยๆหรอกใช่ไหม"
"หึหึ ไม่ใช่หรอก พี่เสร็จงานเร็วน่ะวันนี้ว่าจะไปเซอร์ไพรส์น้ำฝนที่คอนโดซะหน่อย"
"คู่หมั้นพี่ดลน่ะเหรอครับ อยู่คอนโดหรอกเหรอ"
"อืมอยู่คอนโด เสาร์อาทิตย์ถึงกลับบ้านน่ะ"
"คู่หมั้นพี่ดลสวยนะครับ หน้าคล้ายๆเพื่อนกรเลยล่ะครับ"
"จริงดิ… อยากเห็นเพื่อนกรแล้วสิ แต่เอาไว้วันหลังนะ วันนี้พี่ไปก่อน"
นพดลคุยกับปกรณ์น้องชายคนละสายเลือดตนเองเสร็จจึงเดินออกไปขับรถเพื่อไปหาสิริรัตน์คู่หมั้นสาวสวยที่คอนโดหรู ที่ชายหนุ่มลงทุนซื้อให้เป็นของหมั้นหมายหญิงสาวไว้
"แวะซื้อดอกไม้ไปให้น้ำฝนด้วยดีกว่า เผื่อน้ำฝนจะดีใจ หึหึ"
เมื่อคิดได้ดังนั้นชายหนุ่มจึงแวะร้านดอกไม้ ชายหนุ่มสั่งพนักงานจัดช่อดอกไม้ขนาดกลางๆให้ตนหนึ่งช่อ เมื่อได้แล้วนพดลก็ขับรถออกไปอย่างอารมณ์ดี
~ แกร๊ก ~
นพดลไม่ได้กดออดเพราะตนเองมีกุญแจห้องอยู่แล้ว ก็ในเมื่ออยากมาเซอร์ไพรส์ไงจะกดออดเรียกทำไม
"อืม...พัท...ไม่เอาน่าพอแล้วฝนเหนื่อยแล้วนะ"
"หืมมม...พัทขออีกรอบนะ ยังรักฝนไม่อิ่มเลยนะคนดี"
"ฝนจะรีบไปหาพี่ดลน่ะพัท อ้าส์...พัทอย่ากระแทกนิ้วเข้ามา...อู๊ยยยยย"
"จ๊วฟๆ ... ฝนจ๋านี่ขนาดแค่นิ้วนะ… ร่องฝนยังรัดนิ้วพัทแทบขาด...จ๊วฟๆ...ฟอด..."
"อ้าส์...พัท...เสียวฝนเสียว..."
นพดลยืนตัวชาอยู่หน้าห้องนอน หญิงชั่วกับชายโฉดยังไม่มีใครหันมาเห็นตนเอง ความโกรธความโมโหแล่นขึ้นมาแทบจะบดบังสติของชายหนุ่ม
"น้ำฝน! คุณทำอะไรอยู่"
"ว้ายยย…พี่ดล...พี่ดลมาได้ยังไงคะ...มันไม่ใช่อย่างที่พี่ดลคิดนะคะ ฝนอธิบายได้นะคะพี่ดล"
สิริรัตน์ตกใจจนเผลอถีบพงพัทออกจากตัว นิ้วมือพงพัทหลุดออกจากร่องสวาทของหญิงสาว น้ำเหนียวยังไหลย้อยติดมือพงพัทออกมาด้วย นพดลเห็นชัดทุกซอกทุกมุมเชียวล่ะสิริรัตน์รีบแก้ตัวกับคู่หมั้นหนุ่ม อย่างน้อยๆเธอกับพงพัทก็ใส่เสื้อผ้ากลับเรียบร้อยแล้ว หวังว่านพดลคงฟังเธอบ้าง ถ้านพดลมาเร็วกว่านี้อีกสักนิดล่ะ หญิงสาวไม่อยากจะคิดจริงๆ
"อธิบายมาสิว่าเธอสวมเขาพี่มานานแค่ไหนแล้วน้ำฝน...นานแค่ใหนแล้วที่ทำให้พี่เป็นไอ้โง่อยู่แบบนี้ ตอบมาสิ!"
"ไม่ใช่นะคะพี่ดล ฝนกับพัทเป็นเพื่อนกัน พี่ดลเชื่อฝนนะคะ ฝนรักแค่พี่ดลจริงๆ พัทบอกพี่ดลไปสิว่าเราเป็นแค่เพื่อนกัน เร็วสิพัท"
พงพัทมองดูหญิงสาวที่ไปกอดอ้อนวอนนพดลอย่างช้ำใจ เพื่อนเหรอใครกันที่อยากเป็นเพื่อนกับเธอ ถ้าหญิงสาวคิดกับตนแค่เพื่อน แล้วตอนนั้นหญิงสาวไปแย่งตนมาจากผู้หญิงอีกคนทำไม แย่งมาได้แล้วก็ทิ้งๆขว้างๆเขาอย่างนั้นเหรอ แล้วความรักความภักดีที่เขามีให้ล่ะหญิงสาวไม่ต้องการสักนิดเลยเหรอ พงพัทหลับตาลงอย่างช้าๆ ไม่อยากจะมองเห็นภาพบาดตาบาดใจตรงหน้าอีกแล้ว ไม่ว่ายังไงหญิงสาวก็ไม่มีทางเลือกให้ตนใช่ไหม ได้!งั้นวันนี้ก็พังมันไปให้หมดเลยละกัน ตนเองก็ไม่สามารถทนรับอะไรได้อีกต่อไปแล้ว พอกันที ถ้ามันจะจบก็ขอให้จบวันนี้ไปเลย
"ฝนไม่ได้สวมเขาให้คุณหรอกครับคุณดล"
"ได้ยินไหมคะพี่ดล พัทกับฝนไม่ได้มีอะไรกัน… เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นเองเนอะพัท"
"หึ!เพื่อนเหรอน้ำฝน พี่เห็นกับตาว่ามือเพื่อนเธอมันอยู่ตรงไหน แล้วไหนจะผ้าปูที่นอนที่เลอะน้ำกามพวกนั้นอีกล่ะ เธอเห็นพี่โง่นักหรือไง"
"พี่ดลมันไม่ใช่นะคะ ฝนทำน้ำหกบนที่นอน เชื่อฝนสิคะมันไม่มีอะไรจริงๆ"
"ผมกับน้ำฝนเป็นเพื่อนกันครับ เป็นเพื่อนที่เอากันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย เป็นเพื่อนที่เอากันมาตั้งแต่ก่อนที่ฝนจะรู้จักกับคุณ และเป็นเพื่อนที่เอากันมาจนกระทั่งเมื่อก่อนคุณเข้ามา แล้วถ้าคุณไม่เข้ามาผมว่าผมกับฝนก็คงจะเอากันอีกรอบ"
ผัวะ!
"แก..."
"ถึงคุณจะต่อยผมอีกสักกี่ครั้งก็หนีความจริงข้อนี้ไม่ได้...ว่าผมน่ะมาก่อนคุณ...ผมต่างหากที่โดนคุณสวมเขา...โดนสวมเขาอย่างจำยอมด้วยซ้ำ หึหึ...แต่ต่อจากนี้ไปผมไม่เอาแล้วผมพอแล้ว...ถ้าคุณยังจะรักผู้หญิงคนนี้ต่อ… ผมก็ขอให้คุณสองคนโชคดี...ผมขอตัว"
- ผู้เขียน
