บทที่ ๘(งานแต่งงาน)
นพดลนั่งหน้านิ่งบนวีลแชร์บนห้องพักของโรงแรมหรู วันนี้เป็นวันที่ชายหนุ่มจะต้องจูงมือคู่หมั้นสาวเข้าประตูวิวาห์ จงจิตต์นั่งมองดูลูกชายคนเดียวของตนอยู่เนิ่นนานนางได้แต่คิดในใจเพียงลำพัง เหตุใดหน้าตาของเจ้าบ่าวถึงได้นิ่งเฉยแบบนี้ คลับคล้ายกับว่าชายหนุ่มไม่ได้มีความยินดีที่จะเข้าสู่ประตูวิวาห์เลยสักนิด วันนี้ลูกชายเธอควรจะมีความสุขสิที่ได้ผู้หญิงนิสัยไม่ดีคนนั้นมาเป็นภรรยา ก็ไหนลูกชายเธอเฝ้ารอให้ถึงวันนี้ไม่ใช่หรอกเหรอ
"ตาดล...หล่อจังเลยลูกตื่นเต้นไหมลูก"
"ไม่ครับ… เจ้าสาวมาหรือยังครับ"
"มาแล้วจ้ะ กำลังรับแขกอยู่ข้างล่าง ดลจะลงไปเลยไหมลูก"
"ยังครับ เจ้าสาวผมสวยไหมครับแม่วันนี้"
"ไม่รู้สิ...ดลก็รู้ว่าแม่ไม่ปลื้ม"
"โธ่!แม่… แม่บอกตามความจริงแบบไม่อคติสิครับ เจ้าสาวผมสวยไหม ผมอยากรู้ แม่ช่วยเป็นตาแทนผมหน่อยเถอะ"
นางจงจิตต์ถอนหายใจเบาๆไม่อยากให้บุตรชายตนเองรู้สึกไม่ดี
