มาดแม้ว่าจะได้รับคำเตือนจากเสวี่ย แต่ซุ่นเหยากวานรับปากกับทางโรงเตี๊ยมตระกูลอวี๋ไปแล้ว ให้ถอยหลังกลับคงไม่ได้ อีกอย่าง วันนี้ ท้องฟ้าปลอดโปร่ง ซ้ำยังไม่ใช่ฤดูที่จะมีพายุ เขาจึงเตรียมอาหารแห้งและน้ำดื่มสำหรับหนึ่งวันเพื่อออกทะเล
หร่วนอิ๋งซุยเดินทางมาส่งซุ่นเหยากวานที่ท่าเรือ นางต้องพยายามอย่างมากที่จะไม่แสดงสีหน้าหดหู่กังวลขณะยื่นห่อขนมแป้งไส้ต่างๆ ที่ซื้อจากร้านเถ้าแก่เจี๋ยเพื่อให้เขาเอาไว้กินระหว่างทาง
ชายหนุ่มรับห่อขนมไปเก็บไว้ในอกเสื้อแล้วยิ้มมองนาง
“คุณหนู ท่านไม่ต้องห่วงข้านะ ตอนเย็น ข้าสัญญาว่าจะทำน้ำแกงปลาตัวใหญ่ที่จับมาจากทะเลนั่นให้ท่านกิน”
“ข้ากลัวว่าพี่เหยากวานกลับมาจะเหนื่อยซะก่อนทำน้ำแกงปลาอะไรนั่น” นางค่อนขอด แต่ก็มองเขาอย่างนึกกังวล
ซุ่นเหยากวานหัวเราะ “ข้าต้องขึ้นเรือแล้ว” พูดจบก็เดินขึ้นเรือไปกับอวี๋เฟิงซิน
พูดไปแล้ว การออกทะเลสำหรับชาวบ้านที่อยู่ติดทะเลถือเป็นเรื่อ
