“ตกลง ฉันยอมไปกับคุณ”
ทิมนิดาไม่อาจปล่อยให้ราเอลทำไปมากกว่านี้ เพราะรู้แล้วว่ามาเฟียร้ายอย่างราเอล สามารถทำตามที่พูดได้จริงๆ
“ฉลาดเลือกคำตอบมาก นกยูง” ราเอลยิ้มเยาะ ขณะเค้นเสียงออกมา จากนั้นก็ออกคำสั่งกับหญิงสาวต่อ “บอกลูกน้องของคุณว่าคุณจะไม่อยู่รีสอร์ทสักพัก”
“คำว่าสักพักของคุณ มันนานแค่ไหน”
ขณะเค้นเสียงถาม ทิมนิดารีบติดกระดุมเสื้อมือไม้สั่นเทา ขณะเดียวกันก็ขยับกายถอยห่างจากร่างใหญ่ล่ำสัน ทว่าพอขยับได้ไม่กี่ก้าว ก็ถูกราเอลกระชากให้ขยับมายืนแนบชิดกับเขาเหมือนเดิม
ราเอลยักไหล่ ตีสีหน้าไม่ยีหระกับคำตอบที่กำลังเอ่ยตอบออกไป “นานแค่ไหน มันขึ้นอยู่กับความพอใจของผม”
“แต่ฉันต้องการรู้ว่าฉันจะเป็นอิสระได้เมื่อไร”
ทิมนิดาตวาดกลับ นึกโทษโชคชะตาของตัวเอง ที่จู่ๆ ก็ต้องกลายมาเป็นจำเลยทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ทำความผิดแม้แต่นิดเดียว
ราเอลจ้องมองดวงตากลมโต ลดใบหน้าคมเข้มลงต่ำ จนกระทั่งสัมผั
