“ข้าวต้มกุ้งค่ะ”
แม้จะเอ่ยตอบแบบนี้หางเสียง แต่กระนั้นทิมนิดาก็เค้นเสียงตอบติดแข็งห้วนไม่แพ้กัน แถมยังไม่ยอมหันหน้ามามองสบตากับคนถามด้วย
ราเอลกัดฟันกับปฏิกิริยาเฉยเมยของทิมนิดา และไม่ยอมให้หญิงสาวยืนหันหลังคุยกับเขาเช่นนี้ด้วย ร่างใหญ่ล่ำสันก้าวเท้าพรวดๆ ไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวของทิมนิดา มือใหญ่จับไปตรงต้นแขนเนียน ออกแรงหมุนให้ร่างบางระหงหันมามองสบตากัน
“จะกล่าวอรุณสวัสดิ์สามีหน่อยไม่ได้หรือยังไง นกยูง”
ราเอลตำหนิด้วยความไม่สบอารมณ์ เพราะสิ่งที่ทิมนิดามอบให้กับเขาในขณะนี้คือการจ้องมองด้วยแววตาเย็นชา ซึ่งทิมนิดาไม่รู้เลยว่าการถูกมองด้วยแววตาเช่นนี้ ทำให้เขาเจ็บปวดใจยิ่งนัก
ทิมนิดายังคงจ้องมองราเอลด้วยสายตาเฉยเมยเย็นชาเช่นเดิม แต่ก็จำใจกล่าวทักทายออกไป เพื่อไม่ให้ราเอลตอแยเธอไปมากกว่านี้
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ”
“แข็งไปนิดนะ นกยูง กล่าวทักทายสามีให้นุ่มนวลกว่านี้ไม่ได้หรือยังไง”
ราเอลเหน็
