บทที่ 4
1180 คำ
พีคอค รีสอร์ท แอนด์ สปา...
ผู้เป็นเจ้าของรีสอร์ทระดับสี่ดาวแห่งนี้ ถึงกับกุมขมับ กับการหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยของนักท่องเที่ยวกระเป๋าหนักรายหนึ่ง
ริวา อัล จอร์โคร์ หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย หลังจากเข้ามาพักในรีสอร์ทได้แค่เพียงห้าวันเท่านั้น ทว่าหนุ่มน้อยคนนี้ กลับจ่ายค่าห้องพักไว้ล่วงหน้าถึงหนึ่งเดือนเต็ม
จำนวนเงินค่าห้องพักที่ริวาจ่ายไว้ล่วงหน้า ไม่ได้ทำให้ทางรีสอร์ทดีใจแม้แต่นิดเดียว ที่จะได้กินเปล่าจากเงินค่าห้องพักก้อนโตก้อนนี้ เพราะในทุกๆ วันจะมีเจ้าหน้าที่ตำรวจมาขอค้นห้องพัก ขอสอบปากคำทั้งเธอ ลูกน้อง และแขกบางคนภายในรีสอร์ท จนแขกบางรายถึงกับเบื่อหน่ายขอย้ายออกจากรีสอร์ท
ตำรวจ ที่มาขอค้นห้องพัก มาสอบปากเขา ไม่ได้สร้างความหนักใจให้กับเธอเท่ากับกลุ่มชายฉกรรจ์ กลุ่มหนึ่ง ซึ่งมองดูไม่ต่างจากพวกทหารรับจ้าง ที่เข้ามาค้นห้องพักของริวาจนข้าวของกระจุยกระจาย และถ้าหากเธอไม่เอาปืนมาขู่ คนเหล่านี้คงได้ยิงตู้เซฟ และรีสอร์ทของเธอจนเละเป็นโจ๊กไปแล้ว
ก๊อก...ก๊อก...
เสียงเคาะประตูห้องทำงาน ส่งให้ผู้เป็นเจ้าของรีสอร์ทต้องเงยหน้าขึ้นจากการนั่งกุมขมับของตัวเอง ก่อนจะเอ่ยอนุญาตออกไป
“เข้ามาได้ ประตูไม่ได้ล็อก”
ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกกว้าง ทว่าหาใช่เพราะฝีมือของลูกน้องในรีสอร์ทไม่! แต่เป็นเจ้าพ่อราเอล ที่เป็นฝ่ายเปิดประตูและก้าวเดินด้วยท่วงท่าองอาจ แผ่อำนาจความยิ่งใหญ่รอบตัว ขณะเดินเข้ามาในห้องทำงานแห่งนี้
“พวกคุณเป็นใคร ออกไปจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้”
ทิมนิดาลุกขึ้นจากเก้าอี้ ชี้นิ้วกราดไล่อาคันตุกะที่ไม่ได้รับเชิญ และไม่อยากเชิญให้เดินเข้ามาในรีสอร์ทของเธอด้วย เพราะเห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้ไม่ได้มาดีแน่ โดยเฉพาะคนที่เป็นเจ้าของนัยน์ตาสีดำ ซึ่งจ้องมองเธอเขม็งราวกับจะกินเลือดกินเนื้อก็ไม่ปาน
“คุณนกยูงครับ คนพวกนี้เขาต้องการพบคุณนกยูงครับ”
ลูกน้องในรีสอร์ทมีสีหน้าตื่นตกใจ ซึ่งก้าวตามหลังกลุ่มชายฉกรรจ์ในชุดสูทสากลสีดำสนิท ได้เอ่ยบอกทิมนิดา ก่อนจะเอ่ยบอกในประโยคต่อมา
“ผมพยายามห้ามพวกเขาแล้ว และบอกให้รออยู่ที่ล็อบบี แต่พวกเขาไม่ฟังครับ”
ทิมนิดาพยักหน้ารับรู้ ไม่นึกโทษลูกน้องของตัวเอง พลางเอ่ยบอกเสียงราบเรียบ “ออกไปก่อน เดี๋ยวนกยูงคุยกับพวกเขาเอง”
“ครับคุณนกยูง”
ราเอลไม่ได้สนใจว่าชายร่างท้วม ที่กำลังเดินออกไปจากห้องแห่งนี้ พอมีจังหวะ ก็เค้นเสียงถาม พร้อมกับออกคำสั่งเสียงห้วนจัด
“ใครเป็นเจ้าของรีสอร์ทแห่งนี้ ให้ออกมาพบกับผมเดี๋ยวนี้”
“แล้วใครต้องการพบไม่ทราบ?”
แทนที่จะตอบคำถามทรงอำนาจ ทิมนิดาย้อนกลับเสียงแข็ง ถึงแม้จะหวาดกลัวกับสายตาพิฆาตของอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อย แต่กระนั้นก็เก็บความหวาดกลัวไว้ในใจ จะไม่ยอมให้มาเฟียพวกนี้มาข่มขู่เธอได้ง่ายๆ
ราเอลถึงกับนิ่งเงียบไปชั่วขณะ เมื่อถูกย้อนเสียงแข็ง นอกจากนั้นยังนึกไม่ถึงว่า หญิงสาวแสนสวยชวนพิศคนนี้ จะกล้าทำตาดุจ้องมองเขาเขม็งโดยไม่กะพริบตา
“ผมราเอล อัล จอร์โคร์ ต้องการพบกับเจ้าของรีสอร์ทแห่งนี้”
ราเอลเค้นเสียงตอบอย่างทรงอำนาจเช่นเดิม ขณะเดียวกัน ก็เดินดาหน้าเข้าหาเจ้าของร่างอรชร ซึ่งถอยกรูดไปหลายก้าว เพราะถูกรุกโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
ทิมนิดาเบิกตากว้างกับนามสกุลที่ได้ยิน ทว่าหาใช่เพราะรับรู้ถึงความเป็นมาเฟียที่ยิ่งใหญ่ของราเอลไม่ แต่เป็นเพราะว่าเป็นนามสกุลเดียวกันกับหนุ่มน้อยที่ทำให้เธอต้องปวดหัวอยู่ทุกวัน
“อัล จอร์โคร์? คุณเป็นอะไรกับริวา อัล จอร์โคร์”
“ไม่ยักรู้ว่ารีสอร์ทแห่งนี้ ต้องซักประวัติของแขกที่จะเข้าพักในรีสอร์ทด้วย”
ราเอลเหน็บแนมทั้งน้ำเสียง สีหน้าและแววตา ที่จ้องมองอย่างเยาะหยัน
และนั่นก็ทำให้ทิมนิดาเริ่มโมโหกับการแสดงอำนาจบาตรใหญ่ของอีกฝ่าย “ปกติ ก็ไม่ต้องซักประวัติแขกที่เข้ามาพักในรีสอร์ทหรอกค่ะ แต่สำหรับคนที่ใช้นามสกุล อัล จอร์โคร์ คงต้องมีการซักถามกันยาวหน่อย เพราะคนตระกูลนี้ ทำให้ฉันปวดหัวและทำให้วุ่นวายไปทั้งรีสอร์ท”
“มันเป็นความสามารถพิเศษของคนในตระกูล อัล จอร์โคร์”
แทนที่จะโกรธกับคำเหน็บแนมของทิมนิดา ราเอลกับเอ่ยตอบอย่างทะนง สร้างความหมั่นไส้ โกรธกริ้วให้กับทิมนิดามากกว่าเดิม
“ค่ะ เป็นความสามารถพิเศษมากๆ เพราะคนในตระกูลนี้ ทำให้แขกของฉันหายหมดเกลี้ยง” ทิมนิดากัดฟันกรอด เค้นเสียงต่อว่าลอดไรฟัน
ราเอลยักไหล่ใส่อย่างยียวน ไม่สนใจ และไม่เดือดร้อนในสิ่งที่ทิมนิดาบอกมา “ผมต้องการพบเจ้าของรีสอร์ท ถ้าจำไม่ผิด น่าจะเป็นยายแก่ๆ ที่ถือปืนขู่ลูกน้องของผม เธออยู่ไหน เรียกให้มาพบผมเดี๋ยวนี้”
ทิมนิดาแทบสำลักน้ำลายกับคำว่า ‘ยายแก่ๆ’ ซึ่งแน่นอนว่ามันหมายถึงเธอ ซึ่งเป็นคนถือปืนขู่กลุ่มชายฉกรรจ์ที่ตั้งใจจะมารื้อค้นรีสอร์ทของเธอ
“ยายแก่ๆ ที่คุณว่า กำลังยืนอยู่ตรงหน้าคุณยังไงล่ะคะ”
ขณะเอ่ยตอบ ใบหน้างามเชิดขึ้นไม่ต่างจากนางพญา ดวงตาคู่สวยยังจ้องมองคนตรงหน้าเขม็ง
ราเอลเลิกคิ้วขึ้นสูง ขยับกายเข้าหามาใกล้ร่างบางอรชร ทอดสายตาจ้องมองทิมนิดา พร้อมกับเค้นเสียงเยาะหยันต่อ
“แน่ใจว่าคุณคือเจ้าของรีสอร์ท ที่ถือปืนขู่ลูกน้องของผม”
“ใช่ ฉันทิมนิดา เป็นเจ้าของรีสอร์ทแห่งนี้”
“น่าละอ่อนแบบนี้ ถามจริงๆ เถอะว่าบรรลุนิติภาวะหรือยัง ถึงกล้าถือปืนไว้ในมือ ระวังจะเจอข้อหาพกอาวุธปืนโดยไม่ได้รับอนุญาต”
ราเอลแทบไม่อยากเชื่อว่าหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา จะเป็นคนที่กล้าถือปืนมาขู่ทหารรับจ้างหลายคน และที่สำคัญ ไม่อยากเชื่อว่าเดนตายที่เป็นลูกน้องของเขา จะหวาดกลัวผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ จนกระทั่งทำตามที่เขาสั่งไม่สำเร็จ ไม่สามารถเข้าไปเปิดเซฟในห้องพักของริวาได้
ทิมนิดากัดเม้มริมฝีปากไว้แน่น ขณะเดียวกันก็ไม่ลืม ก้าวเดินหนี เมื่อถูกร่างใหญ่กำยำเดินดาหน้าเข้าหา ไม่ต่างจากราชสีห์กำลังจะตะครุบเหยื่อ
“ไม่ต้องมาเป็นห่วงในความปลอดภัยของฉัน ว่าแต่คุณเถอะ ยังไม่ตอบคำถามของฉัน ว่าเกี่ยวข้องอะไรกับริวา อัล จอร์โคร์”
- ผู้เขียน
