ในวันเดียวกัน หลังจากที่เฉินอ๋องไม่ยอมเสด็จมาเรือนเหลียนฮวาแต่ส่งหมอหลวงมาดูแลแทนนั้น จ้าวฉีอิ่งก็ยิ่งเสียใจน้ำตานองจึงตัดพ้อไปต่าง ๆ นานา จากเพียงอิจฉาในความงดงามล่มแคว้นของเย่ฟางหรูก็กลับกลายเป็นแค้นเคืองที่ถูกทำลายแผนการที่ต้องการเป็นพระชายาของเฉินอ๋อง จึงไม่ยอมให้ผู้ใดเข้าพบ หมอหลวงเลยตรวจพระอาการไม่ได้
“ท่านกลับไปเถิดเจ้าค่ะ” ฉีหมัวมัวไล่หมอหลวงที่ท่านอ๋องส่งมา
หลี่รุ่ยเยจึงส่ายหน้า รู้สึกอ่อนอกอ่อนใจ สุดท้ายก็ต้องออกมาจากเรือนเหลียนฮวาหลังจากที่ยืนรออยู่นานหลายชั่วยาม กระทั่งยามเย็นแล้วจึงถอดใจแล้วกลับไปเรือนซีซวนเพื่อรายงาน
“ฉีอิ่งอาการเป็นอย่างไรบ้างหรือ” เฉินอ๋องนั่งอ่านฎีกาอยู่ในห้องหนังสือโดยมีหลิงหาวคอยฝนหมึกให้อยู่ด้านข้าง ฎีกาจากที่ตั้งเรียงกันสูงเกือบท่วมหัว บัดนี้งานทุกอย่างนั้นเหลือให้อ่านแค่ไม่กี่ฉบับเท่านั้น
หมอหลวงที่อายุยังไม่มากราว ๆ สามสิบต้นก็ค้อมศีรษะลงอย่างน
