เทวิกา ที่แปลว่า เทพธิดา

นักร้องจำเป็น

“สวัสดีค่ะคุณวิศาล ฉันอยู่ที่โรงแรม ธาราธรณีค่ะ จริงๆกำหนดกลับบ่ายนี่ แต่คุณเมฆินทร์เลื่อน ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องอาหารค่ะ เสียงดังนิดหน่อย มีงานเลี้ยงขอบคุณลูกค้าค่ะ คุณเมฆินทร์น่าจะอยู่ที่ห้องพักของเขา แต่ไม่ได้อยู่ใกล้ฉัน คุณวิศาลลองโทรหาเขาดูนะคะ กลับวันไหนฉันก็ยังไม่รู้ค่ะ ถ้าคุณจะโทรหาเขา ช่วยถามให้ฉันด้วยนะคะ ว่าตกลงฉันต้องนอนค้างที่นี่คืนนี้ หรือเตรียมตัวกลับคืนนี้ รบกวนถามให้ฉันหน่อยนะคะ ฉันจะได้เตรียมตัวถูก ตอนนี้ฉันออกมากินข้าวเย็น นั่งอยู่ในงานเลี้ยง ทางนี้เสียงดนตรีดังจังเลย แค่นี้นะคะ สวัสดีค่ะ”

เมื่อแผนเปลี่ยน เทวิกาก็ต้องขนของเข้าห้องเหมือนเดิม เจ้านายเธอเซ็นเอกสารเสร็จ ก็เดินผ่านหน้าเธอไปเลย ไม่แม้จะบอกว่าจะให้ทำอะไรต่อ

“คะคุณวิศาล ขอบคุณมากนะคะ ที่กรุณาถามให้ เท่านี้แหละคะ ที่ฉันอยากรู้ ไม่ต้องห่วงนะคะ ที่นี่พนักงานเยอะ ผู้จัดการโรงแรมดูแลฉันอยู่ค่ะ สบายดี โอเคนะคะ เสียงดังมาก สวัสดีค่ะ”

จริงๆ ผู้จัดการจะจัดอาหารให้เธอต่างหากในห้อง แต่หญิงสาวคิดว่า ไม่จำเป็น เธอไม่ได้เป็นคนพิเศษมากกว่าคนอื่น เป็นแค่เลขาเจ้านาย ที่แสนจะธรรมดา จะถูกไล่ออกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ได้ หญิงสาวเตรียมตัวกลับห้องเพื่อพักผ่อน

“คุณเทวิกาคะ เจ้านายเชิญให้ขึ้นร้องเพลงบนเวทีค่ะ เชิญทางนี้เลยค่ะ”

“คะ” เทวิกาแปลกใจ ที่อยู่ๆ เลขาของผู้จัดการ มาเชิญเธอขึ้นเวทีร้องเพลง อะไรอีก เมื่อคืนก็ให้นวด นี่เขาจะให้เธอทำทุกอย่างรึยังไง หญิงสาวถอนหายใจ พร้อมกวาดสายตามองคนทั้งห้องอาหาร คนเยอะ งานเลี้ยงขอบคุณลูกค้า เจ้านายเธอเขานั่งอยู่โต๊ะหน้าเวที ขนาบข้างด้วยสาวชุดแดง สุดแสนเซ็กซี่ ขาแทบจะเกยกัน ไม่น่าเชื่อว่าคนหน้าตาแบบเขา จะมีผู้หญิงมากมาย แต่นั่นแหละ มีเงินทำอะไรก็ได้ ไม่หล่อ ขอให้มีเงิน สโลแกนของสาวๆ บางคน

“คุณเทวิกาคะ ไปเถอะค่ะ ทุกคนรอคุณอยู่ เพิ่งรู้นะคะเนี้ย ว่าคุณเทวิกาเล่นกีตาร์ร้องเพลงได้ อยากฟังแล้วค่ะ”

อะไรที่เธอทำไม่ได้เทวิกา ถึงจะกังวลกับเรื่องที่สนามกอล์ฟ ว่าจะโดนทำโทษยังไง แต่เวลานี้ ทำไปเถอะเทวิกา เดี๋ยวมันก็ผ่านไป หญิงสาวเดินอ้อมไปหลังเวที ดีที่วันนี้เธอใส่เสื้อเชิ้ตทรงทำงานแขนขาว กางเกงสแลค แต่งหน้านิดหน่อย ปล่อยผม ไม่แย่เท่าไหร่หรอก

เทวิกาเลือกร้องเพลงยุค 90 ดูว่าในห้องจะมีคนรุ่นนี้เยอะกว่าวัยรุ่น เพลงที่เลือกต้องร้อง และเล่นกีตาร์ หลังจบเพลงแรก เสียงปรบมือดังสนั่นลั่นห้องอาหาร ถูกใจคนในห้องมาก มีเสียงให้ร้องต่ออีกเพลง เทวิกาเลือกร้องเพลงลูกกรุงที่เธอชอบเป็นพิเศษ เพลงนี้ไม่ต้องใช้กีตาร์

ภาพหญิงสาวที่กำลังร้องเพลงบนเวทีขนาดย่อม สะดุดตาทุกคนในห้องอาหารมาก รูปร่างที่สูงโปร่ง ดูสวยเท่ เมื่อยามที่เล่นกีตาร์ นักดนตรีบางคน เล่นเครี่องดนตรีได้ แต่ไม่ถนัดร้องเพลง แต่เทวิกามีพรสวรรค์ ทั้งเล่นทั้งรอง พร้อมกันได้หมด เธอเล่นได้ทั้งกีตาร์โปร่ง และกี่ตาร์ไฟฟ้า หลังเพลงจบ มีทั้งหนุ่ม ทั้งแก่ ไปให้รางวัล นักร้องคนสวยเยอะมาก บางคนก็ขอเพลงต่อ รู้สึกว่าจะถูกใจลูกค้ามาก

สองเพลงผ่านไป เทวิกาเกรงใจ เธอหันมองไปที่เมฆินทร์ เขาส่งสํญญาณให้เธอร้องต่อได้ ประจวบกับ ลูกค้าขอเพลงเร็วขึ้นมา นั่นทำให้เทวิการ้องต่อ เธอเลือกเป็นเพลงเร็ว พอเสียงดนตรีขึ้นครบวง เหล่าบรรดาลูกค้าก็ออกมาเต้นหน้าเวที เป็นที่สนุกสนาน เธอร้องต่ออีกเพลง และขอบคุณทุกคน ปล่อยให้วงดนตรีเล่นต่อไป ก่อนจะลงเธอนำทิปที่ได้จากลูกค้า ไปมอบให้กับนักดนตรีทั้งหมด ไม่เอาสักบาท

เทวิกา เริ่มจาม เพราะได้กลิ่นบุหรี่ และเริ่มจามหนักมาก หญิงสาวขอตัว กลับห้องเพื่อพักผ่อนเลย ไม่ลืมที่จะขอยาแก้แพ้

“คุณเทวิกาไหวไหมคะ ดิฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ ไม่คิดว่าจะแพ้มากขนาดนี้ เดี๋ยวดิฉันหยิบยาแก้แพ้ให้นะคะ”

“ขอบคุณมากค่ะ เทวิกานั่งจามอยู่ที่หน้าห้องอาหาร ที่คนด้านในห้องอาหารสามารถมองออกมาเห็นชัดเจน”

“ขอโทษนะครับ ไม่สบายหรือเปล่าครับ เห็นจามตั้งแต่ลงจากเวทีแล้ว”

“เอ่อ..ค่ะ พอดีดิฉันแพ้ควันบุหรี่”

“แย่จังเลยนะครับ ผมเคยมีเพื่อนที่แพ้แบบคุณ ขอให้หายเร็วๆนะครับ”

“ขอบคุณมากค่ะ”

“มาแล้วค่ะคุณเทวิกา ถ้ากินยาแล้วไม่ดีขึ้น เรียกดิฉันได้นะคะ นี่ค่ะนามบัตรดิฉัน โทรตามเบอร์นี้เลย”

“ขอบคุณมากนะคะ ดิฉันขอตัว” เทวิกาพูดไปด้วยจามไปด้วย ไม่ลืมที่จะหยิบทิชชูที่โต๊ะติดมือไปด้วย

“ขอให้หายเร็วๆนะครับ คุณเทวิกา” ดำรงค์ส่งเสียงดังตามหลังเทวิกาไป

“คุณครับ คุณเทวิกานี่เป็นนักร้องประจำวงดนตรีที่นี่เหรอครับ “

“ไม่ใช่ค่ะ คุณเทวิกา เธอเป็นเลขาของคุณเมฆินทร์ เจ้าของโรงแรมนี้ ปกติเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ค่ะ บังเอิญตามเจ้านายมาทำงาน ดิฉันขอตัวนะคะ”

ดำรงค์ นักธุรกิจหนุ่มวัย 35 ปี เขาโสดมานาน เขาได้รับเชิญมางานขอบคุณลูกค้าคืนนี้ เขาเห็นเทวิกาตั้งแต่นั่งกินข้าวแล้ว เขาสนใจ เทวิกาสวยแบบที่เขาชอบ กิริยาท่าทาง หน้าตา ถูกใจเขาหมดทุกอย่าง และยิ่งเห็นเธอขึ้นไปรองเพลงอยู่บนเวที ยิ่งสะกดเขา และเขาก็เป็นอีกคนที่ไปมอบรางวัลกับเธอหน้าเวที ให้มากกว่าทุกคนด้วยซ้ำ คิดไว้แล้วว่าคงไม่ใช่นักร้องธรรมดา ข้อมูลที่ได้มา ไม่ยากที่เขาจะสานต่อ ดำรงค์เดินกลับเข้าไปในห้องอาหาร เขาถูกใจเทวิกามากๆ ชื่อก็เพราะ ดูน่าจะเข้าหายาก บุคลิกไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไป

แน่นอนตั้งแต่เขากระซิบให้เลขา เชิญเทวิกาขึ้นร้องเพลง คิดไว้ไม่ผิด เด็กนั่นทำได้ดี ลูกค้าชอบมาก โดยเฉพาะพวกผู้ชาย ไอ้หนุ่มที่เดินตามเด็กนั่นออกกไปข้างนอกนั่นดูทีท่าว่าจะชอบเทวิกามาก เขาเห็นทั้งถ่ายรูปและถ่ายวีดีโอ ไหนจะรางวัลอีก ได้แบงค์พันไปหลายใบเลย แต่เขาก็เห็นเด็กนั่นยื่นเงินรางวัลที่ได้ ให้นักดนตรีทั้งหมด แล้วรีบเดินออกไป เห็นไกลๆ ว่าจามตลอดเวลา

“เลขาผมไปไหนแล้วคุณ” เขาสอบถามผู้จัดการโรงแรม เมื่อพบกันในห้องน้ำชาย

“คุณเทวิกา จามมากเลยครับ เห็นเลขาผมบอกว่าเธอแพ้ควันบุหรี่ แต่ให้ยาไปทานแล้วครับ กำชับไปแล้วว่า ถ้าเป็นหนัก ให้โทรหา”

“ขอบใจมาก เปิดห้องให้ผมอีกห้องนะ อย่าให้ใครไปรบกวน ผมจะพักผ่อน ห้ามบอกใครทั้งนั้น ถ้าคุณผุสดีถามก็บอกไม่รู้ เดี๋ยวเขาก็กลับไปเองแหละ แค่นี้นะ ผมขอตัวพักผ่อนก่อน “ เขาไม่ลืมที่จะโอนเงินให้ผุสดี แค่เห็นจำนวนเงิน ผุสดีก็ไม่มีปากเสียงแล้ว ขี้คร้านจะกลับคืนนี้

“เทวิการีบอาบน้ำ อาการแพ้ควันบุหรี่ของเธอกลับมาอีกครั้ง ทั้งแสบจมูกและน้ำตาไหล ขนาดหนีห่างจากคนที่สูบแล้ว ก็ยังมีอาการคันตา คันคอ คันเพดานปาก คันในหู คัดแน่นจมูกอีก ทำให้เธอนอนไม่ได้ จามตลอด น้ำมูกก็ไหล อาบน้ำสระผม เธอกินยาแก้แพ้สองเม็ดก็เอาไม่อยู่ การจามบ่อยๆทำให้เหนื่อยมาก นี่เป็นสาเหตุที่เธอเลิกร้องเพลงในร้านอาหาร

เสียงโทรศัพท์บนหัวเตียงดังขึ้น เทวิกาถอนหายใจ จะมีใครนอกจากเจ้านายเธอ “สวัสดีค่ะ ก็ยังไม่วายจามอีกขณะรับสาย”

“มาที่ห้องฉันหน่อย “ห้องที่เขาบอกไม่ใช่ห้องที่เขาพักเมื่อคืน

เทวิกายังเป่าผมไม่แห้ง แต่ต้องรีบไปพบเขา เธอไม่อยากคิดเลยว่าเขาจะให้เธอนวดให้อีก หรือจะมีอะไรมากกว่านั้น เทวิกาควานหากล่องกระดาษทิชชู่ขณะที่ตัวเองนั่งเงยหน้ามองเพดาห้อง ยังไม่ทันทีจะลุกจากโซฟา ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา

“ขอโทษที่ไปช้า ยังจามไม่หยุดเลยค่ะ พูดได้แค่นั้น เทวิกาก็จามต่อ “

ภาพที่เทวิกา นั่งเงยหน้าบนโซฟา น้ำตาไหล น้ำมูกไหล สลับกับอาการไอ จนต้องเอากระดาษทิชชูอุดจมูกไว้ สลับข้างกัน ทิชชูหมดไปแล้ว 2 กล่อง แถมใส่ถุงผูกปากไว้เรียบร้อยอีกสองถุง

“เห็นผู้จัดการบอกว่าเธอแพ้ควันบุหรี่ แล้วต้องทำยังไงถึงจะหาย “

เมฆินทร์เปิดห้องใหม่ ใกล้ๆ ห้องของเทวิกา อยู่ๆ เขาก็รู้สึกเบื่อผุสดีขึ้นมา หลังจากที่อยู่ด้วยกันเกือบสองชั่วโมง เขาได้ยินเทวิกา ไอและจาม ได้ยินเสียงที่รับสายแล้ว ไม่รอให้เธอเดินไปหา ต้องมาเสียเอง ตอนอยู่ที่ไร่ เด็กนี่บบอกว่าได้กลิ่นบุหรี่ น่าจะจริง คนที่แพ้ควันบุหรี่ คนสูบๆไกลแค่ไหน ลมพัดมาก็ได้กลิ่นอยู่ เขาเริ่มเชื่อว่าไม่ใช่เรื่องเหลวไหล อย่างที่เขาเคยพูดกับวิศาล ต้องมีคนบุกรุกเข้ามาใกล้บริเวณบ้านเขาแน่ๆ

เมฆินทร์ส่งข้อความไปหาวิศาล ให้จัดเวรยามรอบบ้าน เขา และบ้านท้ายสวน เขาเริ่มรู้สึกเป็นห่วงบ้าน แต่คนที่ทั้งไอทั้งจามอยู่ตรงนี่ล่ะ ต้องทำยังไง อยู่ๆเขาก็ทำอะไรไม่ถูก

เทวิกาหลับตา สูดหายใจลึกๆ นั่งตัวงอ เพราะเหนื่อย อยู่ๆ ก็ลุกเร็วเปิดประตูห้องด้านหลังออกไป เหมือนเพิ่งนึกได้ว่ามีระเบียง หญิงสาวถลาออกไปนั่งทรุดตัวอยู่กับระเบียงห้อง ตรงนี้ลมโชย อากาศปลอดโปร่งกว่าในห้องมาก

“ให้ฉันช่วยอะไรได้บ้าง ต้องทำยังไง”

“ช่วยไม่ได้หรอกค่ะ อาการจะค่อยๆ หายไปเอง ฉันกินยาแก้แพ้ เริ่มดีขึ้นแล้ว แต่พรุ่งนี้คงจะตื่นสาย ดิฉันกินยาไป 4 เม็ด ปากก็บอกเขาว่าดี แต่ก็ยังมีอาการจาม คันตา น้ำมูกไหลไม่หยุด

เมฆินทร์ทำได้แค่ ส่งทิชชูให้หญิงสาว

เกือบสี่สิบห้านาทีได้ ที่เทวิกามีอาการแบบนั้น การจามและไอมากๆ ทำให้เธอเหนื่อย หญิงสาวปล่อยตัวนอนหงายราบไปกับระเบียงห้อง เพราะนั่งไม่ไหวแล้ว โชคดีจริงๆที่ตรงนี้มีลมโชยมาตลอดเวลา อาการจามเริ่มทุเลาลงแล้ว แต่น้ำมูกก็ยังไหลไม่หยุด

เทวิการู้สึกตัวตลอดเวลา แต่เธอบังคับตัวเองให้หยุดจามไม่ได้ พอเริ่มดีขึ้นก็เหนื่อยมาก เธอต้องอาบน้ำอีกรอบ และนอน

ภาพหญิงสาวที่นอนหงาย หลับตา เอาทิชชูอุดจมูก เปลี่ยนไปมา นั่น ทำให้เมฆินทร์ใจอ่อนลง จากที่รู้สึกหงุดหงิด กับท่าทางอ่อยผู้ชายของเด็กนี่ เขาติดใจนายดำรงค์นั่น ขนาดเทวิกาเข้าห้องมาแล้ว นายนั่นยังไปแอบถามเรื่องของเทวิกา กับผู้จัดการโรงแรม เสน่ห์แรงนักนะ

เขาแค่อยากรู้ว่าเด็กนี่ไปพูดอะไรให้นายคนนั้น ติดใจ เขาไม่ชอบ มันจะเสียงาน กับนายถาวรนั่น อีก เขายังไม่ได้จัดการ ไม่ใช่แค่นายดำรงค์นั่น คนเดียว ยังมีอีกหลายคนที่สนใจเด็กนี่ เขามองตาเขาก็รู้แล้ว ป่านนี้คงไปสอบถามพวกพนักงานกันให้วุ่นวายแล้ว คนตัวต้นเหตุมาไม่สบายอยู่ตรงนี้นี่เอง

ตรงนี้วิวดี อยู่ชั้นห้า โรงแรมติดเขา เป็นช่องลมพอดี ทำให้ไม่มียุง อากาศกำลังดี เสียงคนจามหายไปแล้ว แต่เทวิกาก็ยังไม่ลุก หายใจแรงเพราะคัดจมูก เมฆินทร์กอดอก เขานั่งที่เก้าอี้ ที่มีอยู่เพียงตัวเดียว หันมาอีกที เทวิกาก็นอนนิ่งหลับไปแล้ว หลับจริงเหรอ เขาได้ยินว่าเด็กนี่กินยาแก้แพ้เข้าไปแล้วสองเม็ด และกินอีกสองเม็ด ผสมกับอาการจาม และไอ เข้าไปด้วย เกือบสองชั่วโมง คงเหนื่อยมาก ถึงได้เผลอหลับไป

อยู่ๆ เทวิกาก็ดีดตัวลุกขึ้นมานั่ง จนทำให้เมฆินทร์สะดุ้งเล็กน้อย เขาคิดว่าเด็กนั่นหลับสนิทไปแล้ว ยังคิดว่าจะทำยังไง จะปลุกดี หรือจะอุ้มเข้าไปข้างในดี ทะลึ่งลุกขึ้นมาแบบนั้น

“ฉันดีขึ้นแล้วค่ะ เหนื่อยจริงๆ ไม่ได้เป็นแบบนี้นานมากแล้วค่ะ เลยยังไม่ชิน ในห้องนั้น ให้สูบบุหรี่ด้วยเหรอคะ ไม่น่าเลย นี่ถ้าไม่ได้ลมตรงนี้ช่วย ฉันแย่แน่ๆเลย” เทวิการ่ายยาว หายใจยังมีอาการเหนื่อยหอบ เสียพลังไปเยอะ

“คุณเมฆินทร์มีอะไรจะใช้ฉันเหรอคะ” พูดแล้วก็ยังเอนตัวราบไปกับระเบียง ตอนนี้เธออยากนอนมาก เหนื่อย

“ขอเป็นพรุ่งนี้ได้ไหมคะ ตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้ว เหนื่อยมาก อยากนอนมากๆค่ะ ถ้าจะลงโทษหรืออะไรก็ตาม ขอเป็นพรุ่งนี้ได้ไหมคะ “

“เข้าห้องได้แล้ว” เขาเดินกลับเข้าไปในห้องแล้ว หันกลับมา เทวิกายังนั่งอยู่ที่เดิม

“อะไรของเธอนักหนา ชักช้า มานี่ “

เทวิกาที่กำลังยันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน เหมือนกับว่าเธอโดนเหวี่ยงหัวหมุน หญิงสาวหลับตา เมื่อร่างของเธอลอยขึ้นไปอยู่บนลำแขนแข็งแรงนั่น ไม่มีแรงดิ้นหรอก ตอนนี้อยากหลับมาก

“เมฆินทร์อุ้มร่างบางนั่น เข้ามาด้านในห้อง ใช้เท้าเขี่ยประตูปิด เขาวางร่างของเทวิกาลงบนที่นอน “

หญิงสาวพลิกตัวไปกอดหมอนข้าง และหลังจากนั้นก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย

เมฆินทร์เดินกลับไปล็อคประตู แล้วกลับมายืนดูคนที่นอนอยู่บนเตียง ที่ตอนนี้นอนท่าเดิมที่เขาวางลง ตะแคงกอดหมอนข้าง หลับสนิทจริงๆ เขาเหลือบไปเห็นทิชชู กองเต็มถังขยะ ในถุงพลาสติกใหญ่อีกสองถุง ผูกปากเรียบร้อย เหลือบไปเห็นซองยาแก้แพ้ นี่เด็กนี่กินยาแก้แพ้สี่เม็ด แล้วจะตื่นเวลาไหน แค่เม็ดเดียวสำหรับเขาก็ง่วงมากแล้ว ต้องล้างท้องไหมเนี้ย แล้วถ้าปล่อยไว้คนเดียว จะอันตรายไหม

แต่มาคิดดูอีกที เขาก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้เด็กนี่มีอาการแบบนี้ ความที่เขาหมั่นไส้ อารมณ์ขุ่นมัวกับเรื่องที่อยู่สนามกอล์ฟยังกวนใจเขาอยู่ เขาแค่อยากแกล้งให้ขึ้นร้องเพลงแค่นั้น ก็เห็นว่าร้องและเล่นกีตาร์ได้ ไม่รู้นี่ว่าเด็กนี่แพ้ควันบุหรี่ ไม่รู้ก็ไม่ผิด ในใบสมัครงงานไม่มีบอกนี่ว่า แพ้ควันบุหรี่