“ใครวะปราบ” เสียงหวานของผู้หญิงคนหนึ่งถามหลังจากที่เบลล์เดินออกจากห้องไป เธอชื่อแซน เป็นเพื่อนคนหนึ่งของผม เธออ้างว่ามีปัญหาอยากปรึกษาใครสักคน เธอขอร้องให้ผมรับฟังทั้งที่ผมปฏิเสธ แต่เธอยังมายืนกดออดร้องไห้อยู่หน้าห้อง ผมกลัวข้างห้องจะรำคาญจึงให้เข้ามาเพื่อตัดปัญหา แซนมาหาผมตั้งแต่เช้า นั่งร้องไห้ให้ผมปลอบ ซึ่งผมก็ปลอบไม่เป็นได้แต่นั่งมองเงียบ ๆ ทำให้ทั้งวันไม่มีเวลาโทรหาเบลล์ วันนี้ทั้งวันเบลล์ก็ไม่โทรมาหาผมเช่นกัน เธอคงจะงานยุ่ง
“เมีย” ผมตอบแบบไม่ต้องคิด เพราะหลายวันมานี้เบลล์ทำให้ผมแน่ใจในอะไรหลาย ๆ อย่าง
เวลาห่างทำให้คิดถึง
เวลาอยู่ใกล้อยากสัมผัส
เวลาเห็นใบหน้าเศร้าหมองของเบลล์ ผมทำอะไรไม่ถูก รู้สึกระอักกระอ่วนยามที่เห็นเธอทำเหมือนจะร้องไห้
“แล้วกูอะ เมื่อกี้ที่เราจูบกัน” แซนพูดอย่างไม่อาย เหอะ เราจูบกันงั้นเหรอ มันใช่แบบนั้นที่ไหนกัน เธอต่างหากที่จู่โจมตอนที่ผมไม่ทันระวังตัว แล้วแ
