บทที่ 5 อยากมีผัวเป็นตัวเป็นตน
1541 คำ
-Other-
[จิณณ์ เราย้ายมามาอยู่กับพี่เจตน์แล้วนะ จิณณ์จะกลับมาบ้านหรือเปล่า]
[จิณณ์ เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหม]
เปลือกตาหนาข่มปิดลงหลังจากที่ได้อ่านข้อความที่ถูกส่งมาจากผู้หญิงคนหนึ่ง...คนที่เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น แต่เธอกลับเลือกพี่ชายของเขา
“วันนี้บอสนอนที่ไหนครับ” เลขาฯ คนสนิทเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนอบน้อม หวั่นเกรงว่าคนเป็นนายจะตะคอกเสียงกลับด้วยอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่น
“บุหรี่ที” ทว่าเขากลับไม่ตอบ จิณณะเอ่ยขอบุหรี่ ซึ่งยูโรก็ลนลานล้วงซองบุหรี่ออกจากกระเป๋ากางเกงสแลกส์สีดำนี้ ชายหนุ่มยื่นให้โดยไม่ลืมที่จะจุดไฟให้กับเจ้านาย
...จิณณะนั่งดูดบุหรี่บนโซฟาตัวยาวภายในห้องทำงานของตัวเอง หลังจากเสร็จจากการดูโชว์เพชรจากเหมืองที่จะเข้ามาทำสัญญากับทางบริษัททำเครื่องประดับของเขา อันที่จริงชายหนุ่มมีเหมืองขุดเพชรอยู่แล้ว แต่เขาต้องการขยายผลผลิตเครื่องประดับการทำสัญญากับทางเหมืองทางตอนใต้ของประเทศนั้นก็จะสามารถกอบโกยรายได้ในไตรมาสแรกของปีได้มหาศาล
ความเงียบของบรรยากาศรอบห้องทำให้ยูโรแทบกลั้นลมหายใจ เขาไม่รู้ว่าเจ้านายนั้นกำลังคิดอะไร เรื่องของคู่หมั้นสาว เรื่องงาน หรือเรื่องของผู้หญิงที่ชื่อกานต์พิชชา แต่ใบหน้าของจิณณะนั้นบอกกับเขาว่ากำลังคิดหนัก
“คอนโดฯ” จิณณะพ่นควันบุหรี่ออกมาผ่านริมฝีปาก ก่อนจะเอ่ยพูดช้า ๆ เขาคิดหนักว่าจะกลับไปนอนบ้านดีหรือไม่ แต่ผู้หญิงที่เขาชอบเธอย้ายมาอยู่ในบ้านของเขาแล้ว ซึ่งเขายังทำใจไม่ได้จริง ๆ
“เอ่อ แล้ว...ให้เรียกสาว ๆ ให้ไหมครับ” จิณณะคีบมวนบุหรี่ออกจากริมฝีปากพร้อมกับชำเลืองสายตามองลูกน้องหนุ่ม ก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างคนถูกอกถูกใจคำถาม
“สองคน”
“โอเคครับ” ตอบรับพร้อมกับยกโทรศัพท์โทรหาเอเจนซี่ทันที ชายหนุ่มทำงานกับเจ้านายมานานถึงเก้าปีตั้งแต่จิณณะเข้ามาทำงานในบริษัท ยูโรเข้าใจและรู้ใจคนเป็นนายดีที่สุด
“เรียบร้อยครับ”
จิณณะลุกขึ้นยืนหลังจากเขี่ยบุหรี่ที่กระโถนเสร็จ เขาล้วงกระเป๋าข้างหนึ่งเดินนำหน้าลูกน้องออกจากห้องทำงาน
สายตาคมนั้นนิ่งเรียบ ไม่ได้สนใจพนักงานหลายคนที่กำลังทำโอที ทุกคนลุกขึ้นค้อมศีรษะให้เมื่อเขาเดินผ่าน ท่าทีหยิ่งยโสราวกับว่าตัวเองเหาะได้นี้ทำให้พนักงานชายหลายคนแอบคว่ำปากลง เว้นแต่พนักงานงานผู้หญิงที่กำลังมีสีหน้าเขินอายความกร้าวใจของเขา
“คนอะไรก็ไม่รู้มีเสน่ห์สุด ๆ” พนักงานสาวคนหนึ่งกระซิบกับเพื่อนร่างท้วมน่ากอดข้างกาย
“เนอะ แต่แกได้ยินข่าวป้ะ”
“ข่าว?”
“ห้ะ อย่าบอกนะว่าแกไม่รู้”
“รู้อะไรอ่ะ”
“โอ๊ย ๆ นี่แกไปตกขบวนที่ไหนยะ ก็ผู้หญิงที่สะเหล่อเดินขึ้นลิฟต์กับท่านประธานเมื่อเช้าไง” พอพูดอย่างนี้ สาวแว่นร่างบางก็ตาโตขึ้นทันที
“คนที่มีเรื่องกับพี่กาญตอนเช้าใช่ไหม”
“ใช่ ได้ยินว่าแม่ท่านประธานจับคู่ให้ เป็นคู่หมั้นกันมั้ง”
“ห๊า โอ้...ได้ไง ฉันชอบมาตั้งนาน”
“หึ...ดูสภาพ ถ้าเขาไม่มีคู่หมั้นก็ไม่เอาแกหรอก” สาวร่างอวบไล่สายตามองเพื่อน จนอีกฝ่ายถึงกับควันออกหู
“เดี๋ยวนะ นี่แก...เพื่อนฉันจริงป้ะเนี่ย” แต่เธอก็สวนกลับทันควันเช่นกัน ทั้งคู่ทะเลาะกันเสียงดัง ไม่สนเพื่อนร่วมงานที่ตอนนี้ส่ายหน้าเอือมระอาทั้งแผนกบัญชี...
อีกด้านหนึ่ง…
-เบญจมาศ-
นอนไม่หลับ...
ปกติแล้วก็นอนไม่หลับอยู่แล้ว แต่พอมีเรื่องของเขาคนนั้นก็พลอยทำให้นอนไม่หลับมากไปกว่าเดิม เขาพูดอย่างกับจะหาวิธีกลั่นแกล้งฉันจนฉันยอมออกจากบริษัทไป แต่ที่แม่พูดก็มีเหตุผล
ฉันอยากลบปมในใจของตัวเอง
ทำไมฉันคิดว่าเป็นปมของตัวเองน่ะเหรอ
ทุกคนเชื่อเรื่องกลับชาติมาเกิดไหม ฉันคิดว่าฉันกลับชาติมาเกิด ผู้หญิงที่ชื่อเบญจมาศที่มาเข้าฝันฉันทุกวัน แท้จริงแล้วเธอมีอยู่จริง เมื่อยี่สิบสามปีก่อน
...พอ ๆ กับอายุของฉัน
หนังสือพิมพ์เก่า ๆ ในห้องสมุดของมหา’ลัยเก็บบันทึกเหตุการณ์วันที่ผู้หญิงชื่อเบญจมาศกระโดดตึกฆ่าตัวตายไว้ได้ พอฉันเริ่มมีความรู้ ฉันก็เริ่มสงสัยสิ่งที่ฉันเป็นอยู่ก่อนจะตามหาความจริง และฉันก็ค้นพบสิ่งต่าง ๆ ของผู้หญิงที่ชื่อเบญจมาศ
บวกกับเรื่องที่ฉันเกิดมาพร้อมกับแผลเป็นบริเวณศีรษะ มันเป็นรอยแผลเป็นที่เหมือนกับศีรษะถูกกระแทกกับพื้นแล้วปล่อยให้มันหายเองโดยไม่ได้ทำการเย็บแผลให้สวยงาม ตอนเด็ก ๆ ฉันได้รับการผ่าตัดหนังศีรษะก่อนจะได้รับการปลูกผมบริเวณนั้น
นี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ฉันเลิกพบจิตแพทย์ เพราะเชื่อว่าความฝัน หรือเหตุการณ์เดจาวูจะไม่มีทางหายไป เพราะมันเคยเกิดขึ้นจริง
ฉันจึงปณิธานกับตัวเองตลอดว่าจะไม่มีทางให้เหตุการณ์ในชาติที่แล้วซ้ำรอยกับชาตินี้ ฉันจะไม่ยอมเป็นน้อยใคร ฉันจะมีผัวเป็นตัวเป็นตน
วันต่อมา...
ตั้งแต่เด็กจนโต นอกจากพ่อแล้วฉันก็ไม่เคยมองผู้ชายคนไหนนานขนาดนี้มาก่อน คุณจิณณ์กำลังเซ็นเอกสารกองโตที่อยู่บนโต๊ะทำงาน เขาไล่สายตาอ่าน โดยไม่สนใจฉันที่ขอพบเขาตั้งแต่เช้า พอเข้ามาเขาก็ไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้พูดอะไรเลย เอาแต่ทำงาน
“เอ่อ ฉันขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมคะ” เสียงของฉันทำให้เขาเหลือบตาขึ้นมอง นัยน์ตาของเขาเวลาตวัดมองนั้นมันเหมือนกับใบมีดคม ๆ ทำให้ฉันต้องกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะรวบรวมความกล้าเอ่ยพูดอีกครั้ง
“ฉันตัดสินใจแล้วค่ะ” คราวนี้เขาถึงกับชะงักไป ฝ่ามือหนาปิดแฟ้มเสียงดังลั่นห้อง
ปึก!
“อ๊ะ...” เพราะความเงียบทำให้ฉันตกใจ “คือ...คุณแม่คิดว่าเราสองคนเหมาะสมกันค่ะ”
“หึ” เขาแค่นหัวเราะเบา ๆ ส่ายหน้าอย่างคนไม่พอใจ แถมยังเขาให้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มอีก การกระทำของเขานั้นเหมือนคนไม่มีมารยาทเวลาเจอคำตอบที่ไม่พอใจ แต่พอฉันมองเขาตอนนี้ฉันกลับมีความรู้สึกว่าเขาเท่กร้าวใจขึ้นมาเสียอย่างนั้น “อะไรที่เธอคิดว่าเหมาะสม”
“หือ...อ้อ ฉันสวย คุณหล่อ บ้านเรารวย เป๊ะ ไม่มีอะไรที่มาขวางกั้นได้” คราวนี้เขาถึงกับหลุดขำออกมา ไม่ใช่ว่าตลกแต่ออกไปทางสมเพชเวทนาต่างหาก
“หึ ถ้าเหตุผลแค่นี้ ฉันไปเอาใครก็ได้ เชื่อว่ามีคนหลายคนที่ดีกว่า...ผู้หญิงแบบเธอ”
“แบบฉัน?” เดี๋ยวนะ...อีตาบ้านี่เคยเจอฉันมาก่อนไหม ไม่นะ ฉันไม่คุ้นหน้าเขาเลย แต่เขากลับพูดถึงฉันในทางไม่ดี “แบบฉันมันไม่ดีหรือไง”
“ใช่” ตอบกลับทันควัน แทบไม่ต้องคิด
“เดี๋ยวนะคุณจิณณ์ เราไม่เคยเจอกันมาก่อน ได้ยินจากคุณแม่ว่าคุณเรียนที่ต่างประเทศ แต่คุณกลับพูดเหมือนกับไม่ชอบฉันอย่างไงอย่างนั้น”
“_”
“ฉันมันไม่ดีตรงไหน”
“หึ ถามว่าเธอมีดีตรงไหนฉันอาจจะให้คำตอบเธอได้ง่ายกว่า” คราวนี้ฉันถึงกับพูดไม่ออก อ้าปากพะงาบ ๆ ค้างกลางอากาศ
“เอาล่ะ เวลาของฉันไม่ได้มีไว้ตอบคำถามไร้สาระของเธอ”
“คุณจิณณ์...คุณช่วยบอกมาเลยว่าฉันไม่ดีตรงไหน หุ่นเหรอ หุ่นนี่ฉันอยากจะบอกว่าสุดยอดที่สุดในประเทศแล้ว สามสิบ-หก-ยี่สิบสี่-สามสิบสี่ ใคร ๆ ก็บอกว่าฉันหุ่นดี”
“เหรอ แต่เมื่อคืนฉันนอนกับผู้หญิงสามสิบหก-ยี่สิบสี่-สามสิบสี่ถึงสองคน”
“ห้ะ...”
“หึ” เขาส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อ คุณจิณณ์กำลังจะบอกว่าผู้หญิงอย่างฉันสามารถหาได้ง่าย ๆ เพราะเมื่อคืนเขาก็... “อ่า มั่วชะมัด”
“เอ่อ ฉันแค่พูดเล่น” เขาเงยหน้าขึ้นมองฉัน ก่อนจะทำเรื่องที่ฉันไม่คิดว่าจะเกิดขึ้น
คุณจิณณ์โยนปากกาในมือใส่ฉัน
“อ๊ะ!...ทำอะไร!”
“มองไม่เห็นเหรอ ออกไป”
“แต่ฉันยังพูดไม่จบ”
“ออกไป อย่าให้ฉันพูดถึงสามครั้ง” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดนี้ทำให้ฉันสะดุ้ง แม้นว่าเขาจะไม่ได้ตะคอกเลย ใบหน้าไม่พอใจเอามาก ๆ ของเขาทำให้ฉันยอมถอยหลังกลับไปตั้งหลัก เดินออกจากห้องทำงานขนาดใหญ่นี้โดยไม่ลืมที่จะปิดประตูให้เขาด้วย
“เฮ้อ จะรอดไหมเรา”
- ผู้เขียน
