ตกเย็น
“เดินประสาอะไรของเธอวะ เซ่อซ่า” เสียงพอร์ชยังคงบ่นออกมาไม่หยุดกับข้อเท้าของเซลีนที่แพลงจากการล้มเมื่อตอนกลางวัน ขณะที่คนตัวสูงลงจากรถทำท่าจะเดินเข้าไปพยุงร่างสวยเพื่อพาเดินตรงเข้าไปภายในคอนโดหรู ทว่าเซลีนก็เบี่ยงตัวหลบ
“ไม่ต้อง ฉันเดินเองได้” คำพูดราบเรียบที่ออกจากเรียวปากสีสวยทำเอาคนตัวสูงที่ได้ยินจ้องมองหญิงสาวแววตาเอาเรื่อง
“อย่ามาอวดเก่งดิ ถ้าล้มไปอีกจะทำยังไง”
“ฉันเดินเองได้” เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ายังคงยืนกรานที่จะดื้อรั้นไม่ยอม พอร์ชก็ไม่รอช้าที่จะสาวเท้าเดินตรงเข้าหาร่างสวย ซึ่งการก้าวเดินดุ่ม ๆ เข้ามาของเขาทำเอาเจ้าของใบหน้าเรียวสวยชะงักแววตามีความตกใจ ก่อนที่พอร์ชจะยกยิ้มมุมปากจัดการเคลื่อนมือหนาเข้าไปจับร่างบางดูดีของเซลีนเข้าหาตัวเอง
“เธอคงอยากให้ฉันอุ้มสินะ”
“จะทำบ้าอะไร”
“อยากให้อุ้ม ก็น่าจะบอกกันดี ๆ” พูดจบ ชายร่างสูงก็ทำท่าจะจับร่างเซลีนเข้ามาอุ้มอย่างที่บอก
