เพราะเธอคือความสุขของหัวใจ

แค่ความพอใจ

ในเสี้ยวนาทีนั้น มุกเรียงยิ้มมุมปาก ในความรู้สึกของเธอ ธาวินเป็นคนที่น่าสงสารที่สุด หรือแม้แต่คนในครอบครัวของคุณลุงกมลเองก็น่าสงสาร หญิงสาวคิดว่าเธอได้คำตอบของเธอแล้ว มุกเรียงมีแววว่าจะได้พ่อผัวตัวแสบเสียแล้ว เขาตั้งท่าเกลียดเธอเข้าไส้ตั้งแต่ยังไม่มีพิธีการแต่งงาน และยังไม่ได้เข้าไปอยู่ในบ้านของเขาด้วยซ้ำไป

“เหมือนที่มุกบอก เราเจอกันที่โต๊ะอาหารบ้านคุณลุงนะคะ แล้วมุกจะให้คำตอบหลังจากเราดินเนอร์กันเสร็จค่ะ” เธอวางสีหน้าเฉย มองสบตากับผู้ที่อายุมากกว่าแบบไม่มีคำว่าเกรงใจอีกแล้ว คุณกมลทำให้เธอสิ้นศรัทธา

มุกเรียงเขียนอีเมลของเธอลงไปบนกระดาษแผ่นนั้นอย่างบรรจง เธอลุกขึ้นยืน ยกมือไหว้คุณกมลอย่างอ่อนน้อม เธอเห็นเขามองเธอแบบไม่พอใจมาก คงไม่ยินดีกับคำตอบที่ได้รับจากเธอ ณ ตอนนี้

“คิดดูให้ดีนะหนูมุก การที่ต้องได้อยู่ร่วมบ้านกับคนที่ไม่ได้ยินดีต้อนรับ มันคงเป็นบรรยากาศที่กระอักกระอ่วนใจที่สุด”

มุกเรียงพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ มองใบหน้าของว่าที่พ่อสามีในอนาคตแล้วยิ้มให้กับเขา

“พอดีมุกมีงานค้างอยู่อีกเยอะค่ะ ในขณะที่มุกทำงานไปด้วย มุกจะคิดเรื่องที่คุณลุงเสนอมาด้วย ขอบคุณมากนะคะ ที่คุณลุงแวะมาหามุกวันนี้ ทำให้มุกได้รู้ว่าต้องทำตัวยังไงนับจากนี้ไป สวัสดีค่ะ” มุกเรียงยกมือไหว้เขา ก่อนจะเดินเร็วจากไป ในหัวคิดว่าเธอ ต้องไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

‘เหลือเชื่อ’ น้ำอุ่น ๆ ก็ไหลรินออกมาจากขอบตา ขาที่เดินเร็วมันแทบขวิดกัน เธอสะดุดก้อนหินทำท่าจะล้มแต่ก็ตั้งสติแล้วพาตัวเองกลับมายืนได้เหมือนเดิม เธอหยุดหายใจอยู่นิดหนึ่งก่อนจะเดินต่อ ความอ่อนแอกลับมาเยือนเธออีกครั้ง หัวใจเหมือนถูกบีบแรงเหมือนตอนที่คุณพ่อคุณแม่เสีย

‘บ้าไปแล้ว คงไม่มีเรื่องไหนที่บ้ากว่านี้อีกแล้ว’

หัวใจที่เต้นเร็ว หัวสมองที่อื้ออึงไปเมื่อกี้ ความว่างเปล่าเกาะกินในหัวใจจนขาวโพลนไปหมดแล้ว ขาสั่งให้เธอเดินกลับไปที่ห้องทำงานให้เร็วที่สุด เมื่อถึงห้องทำงาน หญิงสาวนั่งตั้งสติอยู่ที่โต๊ะทำงาน ถ้ากรีดร้องออกมาเสียงดังได้ มุกเรียงก็คงทำ เธอได้แต่นั่งมองภาพที่อยู่บนจอคอมพิวเตอร์แบบไม่รู้จะทำอะไร

ติ๊ง... ติ๊ง... มีเสียงเตือนว่ามีข้อความใหม่เข้ามา

(มุกจ๋า พี่จะไปรับมุกที่บ้านนะ ห้ามปฏิเสธพี่ด้วยนะครับ)

เธอนึกถึงใบหน้าของเขาออกเลย ใบหน้าของธาวินที่ยิ้มอยู่เต็มใบหน้า เห็นลักยิ้มอยู่บนข้างแก้มทั้งสองข้าง เธออ่านข้อความของเขาแล้วน้ำตาไหลริน

เสียง คำพูดของธาวินยังก้องอยู่เต็มสองหู

‘พี่รักมุกนะ’

หลังจากนั้นอีกสองนาที มือถือของคุณวิศาลดังขึ้น

“หนูมุกค่ะ” เพ็ญเพียรยื่นมือถือให้กับท่าน

(“หนูมุกหรือ”)

“ค่ะ”

ท่านรับมือถือไปแนบกับหู

(“หนูมุก เย็นนี้เราก็ต้องเจอกันอยู่แล้วนี่นา จะโทร. มาทำไมลูก”) น้ำเสียงอ่อนโยน และเอ็นดูเธอมาก ๆ

“คือมุกมีเรื่องอยากปรึกษาคุณปู่ค่ะ” มุกเรียงบอกจุดประสงค์ของการโทร. มาในครั้งนี้

(“เรื่องอะไรจ๊ะหนูมุก ว่ามาเลย ปู่รอฟังอยู่”)

“เอ่อ... คือว่า... คะ คือ...”

(“ไม่ต้องอ้ำอึ้ง มีปัญหาอะไร หรือมีเรื่องอะไรบอกปู่ก็พูดมา หรือว่าพี่มาร์ชเขาทำไม่ดีกับหนูมุกหรือเปล่า”)

“เปล่าค่ะ ไม่ใช่เรื่องพี่มาร์ชหรอกค่ะ อะ เอ่อ... จริง ๆ ก็เกี่ยวกับพี่มาร์ชด้วยนิดหน่อยค่ะ แต่ว่า เอ่อ... คะ คือ”

(“ว่ามาสิ ให้คนแก่รอฟังอยู่นาน ๆ ไม่ได้นะ ปู่ลุ้นมากไม่ได้นะหนูมุก ปู่เป็นโรคหัวใจ”) ท่านหัวเราะในตอนท้าย

“มุกตัดสินใจแต่งงานกับพี่มาร์ชค่ะ” มุกเรียงโพล่งออกไป

(“อันนี้ปู่รู้อยู่แล้วนี่จ๊ะหนูมุก”)

“ค่ะ แต่ที่มุกโทร. มาหาคุณปู่วันนี้ คะ คือว่า... มุกตัดสินใจจะย้ายไปอยู่กับพี่มาร์ชวันนี้ และจดทะเบียนกันวันพรุ่งนี้เลยค่ะ มุกไม่ต้องการให้มีพิธีการอะไรที่ใหญ่โต อยากจะทำอะไรให้มันเรียบง่ายที่สุด คุณปู่คิดว่ายังไงคะ หรือว่า คุณปู่ไม่เห็นด้วย ก็บอกมุกมาได้นะคะ ขอโทษคุณปู่ค่ะที่มุกคิดอะไรแผลง ๆ” เมื่อได้พูดก็พล่ามเสียยืดยาว

(“ดะ เดี๋ยว นี่หนูมุกล้อคนแก่เล่นหรือเปล่าเนี่ย”) ถามออกไปด้วยอารามตกใจ

“ไม่ได้ล้อเล่นค่ะคุณปู่” เธอมีสีหน้าจริงจังมาก นึกถึงใบหน้าและคำพูดของคุณลุงกมลแล้ว มันทำให้เธอตัดสินใจได้เร็วขึ้น ความคิดไม่ได้อยากเอาชนะ แต่แค่อยากให้ลุงกมลได้รู้ว่า ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่คนหนึ่งคนจะสมหวังไปเสียทุกเรื่อง และมุกเรียงคิดว่า เธอก็ไม่ด้อยไปกว่าใคร วันใดวันหนึ่งเธอจะต้องเอาชนะใจพ่อสามีแบบคุณกมลได้

(“ลูกผู้หญิงทุกคนก็อยากมีการจัดงานแต่งงานที่ใหญ่โตเพื่อโชว์คนอื่นนะ”)

“แต่ไม่ใช่มุกเรียงค่ะคุณปู่”

(“ปู่ดูคนไม่ผิดจริง ๆ ปู่เลือกหลานสะใภ้ได้ถูกใจปู่ที่สุด”) ท่านหัวเราะมาจากปลายสาย คงมีความสุขจริง ๆ ดังที่ปากว่า

(“งั้นก็เอาวันนี้เป็นฤกษ์งามยามดีซะ ปู่ว่าย้ายไปอยู่ซะวันนี้เลย”) ท่านลุ้น

มุกเรียงนั่งทำหน้าแดงทั้ง ๆ ที่อยู่กันคนละที่ เธอเข้าใจความหมายที่คุณปู่พูด

(“แล้วหนูได้บอกพี่มาร์ชหรือยัง”)

“ยังค่ะ มุกต้องปรึกษาคุณปู่ก่อนค่ะ เพราะมุกก็คิดว่า มันคงไม่งามเท่าไหร่ แต่ว่า...”

(“ฮา...”) คุณปู่หัวเราะลั่น จับน้ำเสียงได้ถึงความเคอะเขินของหญิงสาว

(“แต่งวันไหนก็เหมือนกัน มันก็ต้องแต่งอยู่ดี ถ้าปู่โทร. ไปหาเจ้ามาร์ช เชื่อไหม ไม่ถึงครึ่งนาที เจ้ามาร์ชต้องโทร. หาหนูแน่ ๆ”) คนแก่พลอยลุ้นไปด้วย

“เรื่องจดทะเบียน”

(“ไม่ต้องเป็นห่วง ปู่มีฤกษ์ดี พรุ่งนี้เลย”) คุณปู่หัวเราะอย่างร่าเริง

“งั้น คุณปู่ เอ่อ...”

(“ปู่จัดการเอง หนูมุกกลับบ้าน ไปเก็บเสื้อผ้าได้เลยนะ”) คุณปู่รีบวางสาย

มุกเรียงยกมือขึ้นจับใบหน้าของตัวเองที่ร้อนออกผ่าว ๆ และยกมือขึ้นมากุมหัวใจของตัวเองที่เต้นแรง

‘หัวใจของมุกยังคงเต้น มันเต้นแรง และมุกก็รู้ว่ามันเต้นเพื่อใครค่ะ มุกจะทำตามที่หัวใจของมุกเรียกร้อง จากนี้ไป ชีวิตจะเป็นยังไง จะเกิดอะไรขึ้น มุกก็จะยอมรับมันอย่างเต็มหัวใจค่ะ’