ตอนเย็นหลังเลิกงาน พราวฟ้ากำลังจะข้ามถนนเพื่อไปรอรถแท็กซี่ที่อีกฝั่งถนนหนึ่ง แต่แล้วก็มีรถหรูสีดำเงาวับแล่นมาจอดข้างๆ ตัว
คิ้วโก่งขมวดมุ่นอย่างแปลกใจ แต่ความแปลกใจก็อยู่ในใจของหล่อนได้ไม่นาน เพราะทันทีที่กระจกรถถูกลดเหลือครึ่งบาน หล่อนก็เข้าใจทุกสิ่งทันที
“คุณ... ราฟาเอล...”
เขาระบายยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก แววตามืดลึกไม่บอกความรู้สึกใด
“ขึ้นรถครับ”
“เอ่อ... ไม่ค่ะ”
“งั้นผมคงต้องออกแรงอุ้มคุณขึ้นรถด้วยตัวเองสินะครับ...”
“ยะ... อย่าทำอะไรบ้าๆ นะคะ” หล่อนหันไปมองรอบๆ ตัวด้วยความไม่สบายใจ เพราะมีสายตาบางคู่มองจ้องมา
“ก็ขึ้นรถสิครับ”
หล่อนยืนนิ่งลังเลอยู่ชั่วอึดใจ ก็จำต้องก้าวขึ้นรถของราฟาเอลอย่างไม่มีทางเลือก
“คุณ... มีธุระอะไรกับฉันเหรอคะ”
หล่อนถามออกไปเสียงเบา และก็ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าคนข้างตัว ได้ยินเพียงเสียงหัวเราะเบาๆ ในลำคอแกร่งดังแว่วมาเข้าหูเท่านั้น
สถานการณ์อึดอัดขนาดนี้ ทำ
