“คุณ... ควรจะใส่เสื้อผ้านะคะ”
เขาเงียบไปอึดใจก็เดินเข้ามาพูดอยู่ด้านหลังของหล่อน
“ใส่ให้หน่อยสิครับ”
พราวฟ้าตกใจจะถอยหนี แต่เขารวบเข้ามากอดแนบอกเสียก่อน
“ปล่อย... เถอะค่ะ”
“ก็ใส่เสื้อผ้าให้ผมก่อนสิ”
“แต่คุณ... ไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะ ใส่เองก็... น่าจะได้...”
เขาอมยิ้มเจ้าเล่ห์ และไหวไหล่กว้าง
“ถ้าคุณไม่ใส่เสื้อผ้าให้ผม งั้นวันนี้ผมก็คงต้องแก้ผ้าทั้งวัน”
“คนหน้าไม่อาย”
เขาหัวเราะร่วน ก่อนจะโน้มหน้าต่ำลงมาหา และจงใจขยับบั้นเอวเป็นจังหวะ เพื่อให้ท่อนเอ็นถูไถกับหน้าท้องของหล่อน
คนตัวเล็กแก้มแดงก่ำ ร้อนวูบวาบไปทั้งตัวจนน้ำเสียวไหลรินออกมาอีกครั้ง
“คนบ้า... ปล่อยค่ะ...”
“ผมอยากเนรมิตห้องทำงานให้เป็นห้องนอนจัง จะได้เอาคุณทั้งวัน”
หล่อนห่อปากค้างเติ่ง
“ทำหน้าแบบนี้ ดีใจล่ะสิ ใช่ไหมครับ”
“คนบ้า... ใครจะดีใจกันคะ นี่ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ ฉันจะกลับบ้าน”
“ไม่ให้กลับ... อยู่ด้วยกันทั้งวัน โ
