“อืมมม หอมกว่าเมื่อคืนนี้อีก”
“อุ๊ย... อย่าทำแบบนี้นะคะ”
“อายหรือ”
นี่เขายังมีหน้ามาถามอีกเหรอว่าหล่อนอายหรือเปล่า
อีตาบ้า!
“ได้โปรดปล่อยฉันเถอะค่ะ ฉัน... ปวดหัว...”
เมื่อการดิ้นรนไม่ได้ผล หล่อนจึงเลือกที่จะใช้ไม้อ่อนกับเขาแทน
“นะคะ ราฟาเอล... ปล่อยฉันเถอะค่ะ”
เขาอมยิ้ม และรอยยิ้มแบบนี้มันก็มีผลต่อจังหวะการเต้นของหัวใจเหลือเกิน
หล่อนร้อนวูบวาบไปทั้งตัว โดยเฉพาะที่ท้องน้อยมันปั่นป่วนรุนแรง
“เรียกผมว่าราฟก่อน”
“เอ่อ...”
“ราฟ... ไหนเรียกสิครับ มันออกเสียงง่ายจะตายไป”
หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง ลำบากใจที่จะเรียกเขาแบบสนิทสนมอย่างนั้น แต่ถ้าหล่อนไม่ทำ เขาก็ยังไม่ยอมคืนอิสรภาพให้เป็นแน่แท้
“ราฟ...”
เขาระบายยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ
“เก่งมากทูนหัว”
“คราวนี้... ปล่อยฉันได้หรือยังคะ”
เขาส่ายหน้าดิก และรั้งร่างอรชรเข้ามาแนบแน่นยิ่งขึ้น แน่นขนาดไหนน่ะเหรอ ก็แน่นถึงขนาดที่หล่อนรู้สึกได้ถ
