15 อยากมองก็มองไป
1208 คำ
“ผมขอโทษ คราวหน้าจะระวังนะครับ ก็พลอยน่ารักแบบนี้ ใครจะอดใจไหว”
“ไม่ต้องมาพูดดีเลย”
“หรือต้องให้พิสูจน์อีกรอบ”
“ไม่ต้องเลยค่ะ พลอยเหนื่อย...”
ชายหนุ่มก้มลงมาปิดปากหญิงสาว คนที่เอ่ยปากบอกว่าเหนื่อยไม่ไหว แต่พอชายหนุ่มเริ่มเธอก็ตอบสนองไม่มีแผ่ว ต่างคนต่างปรนเปรอให้กันจนสุขสม
“น้าพลอย”
พลอยขวัญหันไปมองตามเสียง ก็เห็นหลานสาวนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวเพียงลำพัง “อ้าวยัยปิ่น ทำไมนั่งกินข้าวคนเดียว แล้วคุณวีล่ะ”
“เอ่อ...น้าวีไม่อยู่ค่ะ” ปิ่นรักอ้อมแอ้มตอบ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาตักข้าวต้มเข้าปาก ไม่กล้าสู้หน้าน้าสาว
เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนแท้ ๆ ทำให้เธอมีอาการเหมือนคนมีชนักติดหลัง มันเกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว และที่สำคัญพลอยขวัญไม่รับรู้และไม่ได้สั่งให้เธอทำ แต่ถ้าพูดไปก็รังแต่จะสร้างความไม่สบายใจให้กับน้าสาว สู้ปล่อยให้เรื่องเงียบ เดี๋ยวไม่นานพอเธอเรียนจบได้งานทำ ก็จะย้ายออกจากที่นี่ ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของผัว ๆ เมีย ๆ อีก
“วีไม่อยู่งั้นเหรอ...อือ...แกกินข้าวไปเถอะ ฉันขอไปพักก่อนละกัน”
“น้าพลอยไม่ทานข้าวต้มก่อนเหรอคะ”
“ไม่ล่ะ ฉันกินมาแล้ว”
“ค่ะ” ปิ่นรักพยักหน้ารับทราบ ก่อนจะหมดความสนใจและก้มหน้ากินข้าวต่อ แต่น้าสาวก็เอ่ยถามขึ้นมา
“ว่าแต่แก วันนี้ไม่ไปไหนเหรอ”
“วันนี้วันหยุดค่ะ ไม่ได้ไปไหน น้าพลอยมีไรให้ปิ่นช่วยหรือเปล่า”
“อ้าวเหรอ ตายแหละทำไมฉันจำไม่ได้ ดูสิลืมคืนลืมวันหมดเลย” พลอยขวัญหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี
พอมีความสุขเวลามักจะผ่านไปเร็ว เธออยากอยู่กับชายคนรักให้นาน ๆ แต่ในเมื่อทุกอย่างยังไม่จบ ก็ต้องกลับมาทำหน้าที่ไม่ให้บกพร่อง ไม่อยากให้ปฐวีสงสัย แต่ในใจก็นึกถึงแต่ชายคนรัก ห่างกันไม่ถึงชั่วโมงก็เริ่มจะคิดถึงอีกแล้ว
“ช่วงบ่ายถ้าแกไม่ได้ไปไหน ก็ไปห้างเป็นเพื่อนฉันหน่อยละกัน”
“ได้ค่ะ”
“งั้นตอนนี้ฉันขอไปนอนพักก่อน เพลียเกิน” พลอยขวัญหาวออกมาด้วยความง่วงงุน ตาแทบจะปิด เมื่อคืนเธอกับชัยฤกษ์มีความสุขมากจนแทบจุกอก ไม่หลับไม่นอน เพราะกว่าจะหาเวลาแอบไปพบกันได้ เธอต้องคอยระวังตัว และต้องแน่ใจว่าปฐวีไม่อยู่บ้าน
“ค่ะ น้าพลอยไลน์ตามปิ่นก็ได้ ถ้าจะออกไปข้างนอก”
“อือ” รับคำเสร็จพลอยขวัญก็เดินตรงขึ้นชั้นสอง ไม่สนใจใครอีก เพราะตอนนี้เธอต้องการล้มตัวลงนอนและหลับยาว ๆ พักผ่อนให้เต็มที่ ชดเชยกับที่ต้องอดหลับอดนอนมาทั้งคืน
ปิ่นรักเดินเข้าไปในร้านอาหาร พร้อมรุ่นพี่คนสนิทในบริษัท พี่โต้ง หนุ่มตี๋ ขาว รูปร่างผอมสูง อายุ 25 ปี เป็นคนสนุกสนานอารมณ์ดี ทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงของเธอกับปลายรุ้ง มอบงานให้ทำ และคอยกำกับดูแลตรวจสอบพวกเธอในระหว่างฝึกงาน
นอกจากนี้รุ่นพี่ยังแนะนำให้เธอลองสมัครงานที่บริษัททิ้งไว้ เผื่อโชคดีบริษัทเปิดรับพนักงาน จะได้มีโอกาสทำงานร่วมกัน พี่โต้งยังคุยโม้อีกว่าจะฝากงานให้ เพราะชอบที่น้อง ๆ ทำงานดีเรียบร้อย หัวไว และยังพูดติดตลกอีกว่า มีพี่โต้งคอยการันตีรับรองบริษัทรับเข้าทำงานแน่นอน
พวกเธอไม่รู้หรอกว่ารุ่นพี่จะฝากงานให้ได้จริงไหม แต่ก็ยื่นใบสมัครไว้ เพราะเธอก็อยากทำงานที่นี่เหมือนกัน สังคมดี งานดี เงินดี ใคร ๆ ก็อยากทำ
“แป้งถึงไหนแล้ว” รุ่นพี่เอ่ยถามปิ่นรัก เมื่อเห็นเธอวางสายจากเพื่อนสาว
“กำลังมาค่ะ พอดียัยแป้งต้องขับรถไปส่งแม่ที่งานเลี้ยงก่อน แล้วจะเลยมา”
“งั้นเราก็สั่งอาหารรอเลยละกัน”
“ได้ค่ะ”
พวกเธอนัดเลี้ยงข้าวกันตอนเย็นหลังเลิกงาน ทีแรกปิ่นรักกับปลายรุ้งตกลงกันว่าจะเลี้ยงขอบคุณรุ่นพี่ที่คอยดูแลพวกเธอในระหว่างฝึกงานจนใกล้จะจบแล้ว แต่พอคุยกันไปมา กลายเป็นรุ่นพี่จะเลี้ยงข้าวพวกเธอได้ยังไงไม่รู้ แต่ที่รู้คือร้านที่พี่โต้งจองสวยหรูดูดีมาก
ปิ่นรักเดินตามรุ่นพี่เข้าไปข้างในร้าน เธอกวาดตามองบรรยากาศรอบ ๆ ร้านอาหารค่อนข้างหรู บรรยากาศเงียบสงบ มีลูกค้าบ้าง แต่ยังไม่เยอะ อาจจะเป็นเพราะยังไม่ใช่ช่วงเวลาเย็นมากนัก
พวกเธอเลือกนั่งโต๊ะด้านหน้า สำหรับที่นั่งสี่คน เผื่อปลายรุ้งตามมาจะได้มองเห็นง่าย รุ่นพี่หนุ่มเลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาวนั่ง ปิ่นรักก็ยิ้มให้อย่างขอบคุณ ก่อนจะนั่งลง และโต้งก็ทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ข้างเธอ
“พี่โต้งคะ แน่ใจเหรอว่าจะเลี้ยงข้าวที่นี่”
“ทำไม?”
“มันหรูนะพี่”
“โธ่ นี่ใคร พี่โต้ง ป๋านะขอบอก”
“ค้าาา รวยจริง ๆ เลย บอกไว้ก่อนนะว่าปิ่นไม่ช่วยล้างจาน”
“ฮ่า ฮ่า อะไรกัน เห็นเป็นคนคล่องแคล่ว นึกว่าจะเก่งงานบ้านงานเรือน”
“ถนัดทำอาหาร แต่ไม่ถนัดล้างจานที่ร้านค่ะ”
“เอาน่า ปิ่นกับแป้งทำงานกับพี่มาตั้งหลายเดือน ช่วยงานตั้งเยอะ เลี้ยงข้าวแค่นี้ขนหน้าแข้งพี่ไม่ร่วงหรอกน่า”
“ปิ่นเกรงใจ”
“ไม่ต้องเกรงใจ ที่บ้านพี่ชอบมาทานที่ร้านนี้เพราะอาหารอร่อย พี่ก็อยากพาน้อง ๆ มาทานของอร่อย จะได้ประทับใจและก็คิดถึงพี่ไง”
“ขอบคุณนะคะ”
“ไม่เป็นไร อยากกินอะไรก็สั่งได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ หรือจะสั่งเผื่อแป้งไปด้วยก็ได้”
“ได้ค่ะ”
ขณะกำลังเปิดดูเมนูอาหาร ปิ่นรักรู้สึกร้อนวูบวาบตรงต้นคอเหมือนกำลังถูกใครจับจ้องอยู่ เธอจึงเงยหน้าขึ้น ก็ไม่เห็นมีใครมองหรือสนใจพวกเธอ แต่พอหันหน้าไปมองในห้องวีไอพี หญิงสาวก็ต้องชะงัก เมื่อสบตากับดวงตาคมกริบที่กำลังจ้องมองเธออยู่
“น้าวี!!”
“หือ? ปิ่นว่าอะไรนะพี่ไม่ได้ยิน” โต้งเอนร่างเข้าไปใกล้เธอ พลางเงี่ยหูฟังว่าหญิงสาวกำลังพูดอะไร
“ปะ...เปล่าค่ะ ปิ่นแค่เห็นราคาอาหารแล้วตกใจ” ขณะที่พูดกับรุ่นพี่ เธอก็เหลือบตามองไปยังทิศทางที่น้าเขยนั่งอยู่ เห็นเขายังมองมาที่เธอสายตาดุดันและน่ากลัว นี่เขาจะโกรธคนทั้งโลกเลยหรือไง เห็นกี่ครั้งก็ไม่เคยจะยิ้มแย้มกับใคร
ช่างสิ อยากมองก็มองไป ไม่เกี่ยวกันอยู่แล้ว
- ผู้เขียน
