Ep.12
1252 คำ
หลังจากประชุมเสร็จมาวินก็เลยชวนพราวฟ้าไปหาอะไรกินตอนเที่ยง ทั้งจะพาพราวฟ้าไปเที่ยวด้วยไหนๆวันนี้ก็ไม่มีงานต่อแล้ว
“พราวครับไปทานข้าวเที่ยงกัน เฮียว่าจะพาไปนั่งรถเล่นด้วยวันนี้อากาศดีไม่ค่อยมีแดด”
“ค่ะ รอพราวแปบนะค่ะ ขอพราวคุยกับพี่เชนเรื่องที่จะไปดูที่ด้วย”
“ครับ เฮียรอที่รถนะครับ”
“ค่ะ”
พราวฟ้าก็เดินออกไปคุยกับราเชนเรื่องจะไปดูที่ เห็นราเชนหน้านิ่งพอพราวฟ้าถามเรื่องที่
“มีอะไรรึป่าวค่ะ”
“มีครับ ที่ตรงนั้นมีคนอยากได้เหมือนกันครับ”
“แต่ว่าเราคุยตกลงราคาไปแล้วนิคะ?”
“ใช่ครับ แต่วันนี้ทางนั้นบอกไม่สะดวกมีคนให้ราคาที่ดีกว่าครับ”
“พี่เชนค่ะ เราต้องได้ที่ตรงนั้นมันติดกับที่เราซื้อไว้ ทำไมเขาถึงทำกับเราแบบนี้ล่ะค่ะ”
“ผมพยามแล้วครับ เดี๋ยวจะลองยื่นเสนอราคาอีกรอบครับ”
“ส่งคนไปไปอีกรอบนะค่ะ รึจะให้พราวไปเองวันนี้พราวว่างค่ะ”
“เดี๋ยวผมส่งของเราไปครับ ถ้ามีอะไรคืบหน้าผมจะแจ้งให้ทราบครับ”
“ขอบคุณค่ะ ราคาพราวสู้เต็มที่นะค่ะพี่เชน”
“ครับ”
พราวฟ้าเดินกลับมาหามาวินด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี เธอเครียดมากเรื่องของที่ดินตรงโปรเจคใหม่ เพราะวันที่นัดโอนที่กันคนนั้นบอกติดธุระมาไม่ได้ จากที่เธอจะได้ที่ตรงนั้นตั้งแต่วันนั้นพร้อมกันเธอต้องรออีก แต่มาวันนี้บอกจะไม่ขายพราวฟ้าหงุดหงิดไม่น้อย
“มีอะไร ทำไมหนูทำหน้าแบบนั้นครับ”
“ก็เรื่องที่ดินค่ะ ที่จริงเขานัดโอนแล้วนะ แต่พอถึงวันนัดมาแค่เจ้าเดียวพราวก็ไม่ได้คิดอะไร แต่พอวันนี้เขาบอกว่ามีคนสนใจที่ตรงนั้นและให้ราคาดีกว่า”
“แล้วมันสำคัญหรอ ถ้าไม่ได้ตรงนั้นเราไปดูตรงอื่นก็ได้นิครับ”
“เฮียพราวชอบที่ตรงนั้นมากค่ะ อีกอย่างพราวซื้อก่อนหน้านั้นอีกผืนที่ติดกัน ถ้าได้รวมกันมันจะเป็นผืนที่สวยมาก พราวว่าจะเอาไว้ทำโปรเจค หรือไม่ก็เอาไว้สร้างบ้านพักตากอากาศ”
“สวยขนาดนั้นเลย”
“ค่ะ แต่รอดูรอบนี้ว่าพี่เชนส่งคนไปเขาจะว่ายังไง แต่ถ้าไม่ได้พราวว่าจะไปคุยอีกที แต่ถ้าไม่ได้จริงๆพราวคงต้องทำใจค่ะ”
“มีอะไรให้เฮียช่วยก็บอกเฮียได้นะครับ”
“มีค่ะ ตอนนี้เลย พราวหิว!”
“ครับ คุณผู้หญิงจะทานอะไรเป็นพิเศษไหมครับ”
“อะไรก็ได้ค่ะ หิวมากๆเลย”
“ครับๆไปกัน”
พราวฟ้าทานข้าวกับมาวินเสร็จเขาก็พาขับรถชมวิวเล่นจนเกือบค่ำก่อนเขาจะพามาจอดรถที่ริมทะเลดูพระอาทิตย์ตก
“สวยมากเลยค่ะ พราวไม่ได้มานั่งมองพระอาทิตย์ตกแบบนี้นานมากแล้ว”
“พราวชอบเฮียก็ดีใจ”
“ตามใจพราวขนาดนั้น”
“ครับ พราวชอบเฮียได้หมด”
“ปากหวานจังนะค่ะ มิน่าละสาวๆเยอะ”
“มันเป็นอดีตครับ แต่เฮียไม่เคยพูดหวานกับใครนะ”
“จริงหรอคะ?”
“จริงครับ”
“ขอบคุณนะค่ะที่พามา เรากลับกันเถอะค่ะมืดละ”
“ไปครับ กลับกัน”
ขับรถมาถึงโรงแรม พราวฟ้าก็เงียบมาตลอดทาง เขาสังเกตเห็นเธอซึมๆมาสักพักแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร เขาก็มาส่งพราวฟ้าเหมือนเดิม เธอดูเงียบจนเขารู้สึกใจหาย พอมาถึงชั้นที่พักบนสุดเขาก็จับมือพราวฟ้าไปส่งที่ห้องเหมือนเดิม
“เป็นอะไรรึป่าว เฮียเห็นพราวเงียบตั้งแต่กลับมาแล้วนะ”
“ป่าวค่ะ พราวคงเหนื่อยๆมั้งค่ะ”
“พราวครับ มีอะไรบอกเฮียได้ไหมครับ”
“เอ่อ..พราว ไม่มีอะไรค่ะ เฮียกับไปพักเถอะค่ะ วันนี้เฮียเหนื่อยมามากแล้ว”
พราวฟ้าเปิดประตูเข้าห้องมาวินก็ตามเข้ามาทันที เขารู้สึกไม่ดีที่เห็นเธอเป็นแบบนี้ จึงดึงเธอมากอดแนบอก
“เฮียช่วยอะไรได้ไหม บอกเฮียได้ไหม”
“เฮียวิน”
“หนูกังวนเรื่องที่หรอครับ”
“ค่ะ ที่ตรงนั้น ..”
“บอกเฮียได้ไหมครับ”
“ที่ตรงนั้นเคยเป็นของแม่พราวค่ะ แต่ท่านโดนน้องชายแท้ๆโกง จนแม่ตัดขาดกับที่บ้าน”
“แล้วเจ้าสัวรู้เรื่องนี้ไหม”
“รู้ค่ะ แต่ป๊าไม่อยากให้พราวซื้อกลับมา ป๊ากลัวว่าเขาจะทำร้ายพราวเหมือนที่ทำกับแม่พราว”
“หมายความว่ายังไงครับ”
“แม่พราวเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุค่ะ ป๊าเซ็นสละสิทธิ์ในมรดกของแม่ทุกอย่างเพื่อไม่ให้พราวต้องตกอยู่ในอันตราย ป๊าบอกว่าไม่อยากเสียพราวไปเหมือนที่ป๊าต้องเสียแม่ไป”
“พราวเฮียเสียใจด้วยนะเรื่องของแม่”
“มันก็ผ่านมานานแล้วค่ะ ตอนนั้นพราวยังเด็ก ป๊าไม่อยากให้มีอะไรยุ่งยากอีกป๊าเลยตัดสินใจแบบนั้น”
“ครับ เฮียเข้าใจแล้ว พราวยังมีเฮียนะ”
“ขอบคุณเฮียวินมากนะค่ะ แต่ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ พราวห่วงป๊าด้วย ใจจริงถ้าได้ก็ดี แต่พราวคงต้องทำใจ”
“พราวครับ ไม่ว่าเรื่องอะไรเราจะผ่านมันไปด้วยกันนะครับ พราวมีเฮียอยู่นะ”
“เฮีย..อื้อ”
มาวินดึงพราวฟ้ามากอดอีกครั้ง พร้อมกับจูบพราวฟ้า จูบที่อ่อนโยนแบบที่เขาไม่คิดจะจูบใคร พราวฟ้าไม่ต่อต้านทั้งที่ในใจต่อต้านเขา แต่ร่างกายเธอกับยอมทำตามเขา มาวินจูบแผ่วเบาใช้ลิ้นร้ายค่อยๆเกี่ยวลิ้นเล็กของพราวฟ้ายิ่งเห็นพราวฟ้าตอบโต้เขาทนไม่ไหว จากทีแรกแค่จะจูบปรอบขวัญพราวฟ้า เป็นเขาเองที่ทนต่อความคิดถึง ความโหยหาร่างกายของคนตรงหน้า เขาพรมจูบพราวฟ้าอยู่แบบนั้น กลิ่นหอมอ่อนๆของร่างกายเธอไม่เปลี่ยนเขายังจำได้อยู่ตลอด
“เฮียวิน..” พราวฟ้าหายใจหอบเมื่อมาสินถอดจูบ
“เฮียขอได้ไหม เฮียคิดถึงพราวตะแย่แล้ว”
“แต่ว่าเราตกลงกัน..อื้อ..” เสียงพราวฟ้าขาดหายไปพร้อมกับจูบของมาวินอีกครั้ง ครั้งนี้ร้อนแรงจากต่างจากรอบที่แล้ว เขามอบจูบที่ทั้งร้อนแรงและโหยหา จูบที่เอาแต่ใจ พราวฟ้าตอนนี้สติหลุดลอยไปกับจูบของเขาจากจูบร้อนแรงอยู่นานมาวินเลื่อนจูบมายังซอกคอขาวนั้นก่อนจะกดจูบจนคนโดนสั่นสะท้าน พราวฟ้าโอบลำคอหนาเอาไว้ มือมาวินก็ไม่ปล่อยให้ว่าง ล้วงเข้าไปในเสื้อสัมผัสกับหน้าอกใหญ่โตเกินตัวจนยอดอกนั้นแข็งสู้มือของมาวิน ก่อนที่เขาจะเอื้อมปลดตะขอบราเชียนั้นนอก ก่อนจะหันมาถอดเสื้อของพราวฟ้าออกพร้อมๆกับเอาบราเชียออกจากตัวเธอ เผยให้เห็นร่างกายขาวผ่องของคนที่เขาคิดถึงตลอด 4ปีมานี้
- ผู้เขียน
