Ep.11
1037 คำ
มาถึงโรงแรมมาวินก็ขึ้นมาส่งพราวฟ้าที่ห้อง ที่จริงเขาก็อยากเข้าไปนอนกอดพราวฟ้ามากๆ แต่ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า กลัวว่าพราวฟ้าจะมองเขาผิดไปอีกในเมื่อพราวฟ้าเปิดโอกาสให้จีบแล้ว
“เฮียอยู่ห้องตรงข้าม พราวมีอะไรเรียกเฮียได้นะครับ”
“คะ! ห้องตรงข้ามพราวหรอคะ?”
“ครับ ฝันดีนะครับ”
“ค่ะ ฝันดีค่ะ”
พราวฟ้าพูดกำลังจะปิดประตู แต่โดนมาวินดึงมาจูบก่อนจากทีแรกพราวฟ้าตกใจจะขัดขืน แต่ก็ปล่อยให้เขาจูบจนพอใจ มาวินปล่อยจูบพราวฟ้า เขากลัวห้ามใจตัวเองไม่ไหว
“อยากให้รู้ไว้ ว่าเฮียจริงจังกับพราวนะครับ”
“คุณมา..”
“เรียกเฮีย ว่าเฮียได้ไหม นะครับ”
“เอ่อ..ค่ะ เฮียวิน”
“ไปนอนได้แล้วดึกแล้วครับ”
“ค่ะ เฮียอ่ะ ตลอดเลยไปนอนได้แล้วค่ะ”
มาวินก็ไม่วายหอมแก้มพราวฟ้าอีกทีก่อนพราวฟ้าจะปิดประตูไล่ มาวินกลับมาที่ห้องตัวเอง เขาตั้งใจมาหาพราวฟ้า ส่วนเรื่องดูงานเรื่องเล็ก มาวินเองตอนนี้งานที่กรุงเทพเขาโยนให้ลูกน้องคนสนิทอย่างโจเชฟทำแทน เขาไม่ไว้ใจใคร อีกอย่างตอนนี้เขาห่วงพราวฟ้า เรื่องที่ดินที่ทางพราวฟ้าไปติดต่อขอซื้อเพื่อทำโครงการอีกเหมือนจะมีปัญหา ที่ดินตรงนั้นมีคนใหญ่คนโตอยากได้เหมือนกัน แต่ถ้าใครกล้าแตะคนของเขา มาวินก็พร้อมเปิดศึกเหมือนกัน คนในรู้ดีว่ามาวินที่เห็นภายนอกแค่เปลือกที่เขาสร้างมาเท่านั้น มาเฟียระดับประเทศฉากหน้านักธุรกิจ มาวินเก่งรอบด้านหาตัวจับยาก เขาขึ้นรับต่ำแหน่งต่อจากพ่อตั้งแต่อายุ 25ปี จนตอนนี้ไม่มีใครไม่รู้จักเขา มาวินห่วงพราวฟ้าอย่าให้เรื่องที่สืบรู้มาเป็นจริงก็พอ
เช้าวันต่อมา มาวินที่ตื่นเช้าก็มาเคาะเรียกพราวฟ้าที่ห้องตะชวนพราวฟ้าออกไปพร้อมกัน แต่เห็นห้องเงียบมาวินเลยโทรหาพราวฟ้า ไม่นานพราวฟ้าก็รับสาย
Mawin: พราวครับ หนูอยู่ไหนเฮียมาเคาะประตูทำไมไม่เปิดครับ
Prawfa: พราวลงมาข้างล่างแล้วค่ะ กำลังสั่งกาแฟพอดี คุณ..เอ่อ เฮียเอาด้วยมั้ยค่ะพราวสั่งเผื่อ
Mawin: ครับ น่ารักจังเลยเดี๋ยวเฮียลงไปหานะครับ
Prawfa: ค่ะ
ไม่นานมาวินก็ลงมาหาพราวฟ้าที่ล๊อบบี้ข้างล่าง สองคนนั่งคุยกันไปด้วยกินกาแฟไปด้วย พราวฟ้าที่ตรวจดูเอกสารงานด้วยไม่นานราเชนก็เข้ามาหาพราวฟ้าแจ้งเรื่องเวลาการประชุมและงานของวันนี้อีกครั้ง
“คุณมาวินสวัสดีครับ คุณพราวครับ นี้ตารางงานสำหรับวันนี้อีก 1ชม.พร้อมประชุมครับ”
“ครับ” มาวินตอบรับราเชน
“ได้ค่ะ พี่เชนคะ รู้จักคุณมาวินด้วยหรอคะ?”
“รู้จักครับ แต่แค่คิดไม่ถึงว่าคุณมาวินจะมาเป็นคู่ธุรกิจครับ ใครๆก็รู้จักคุณมาวินนะครับคุณพราว ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย”
“ขอบคุณครับ คุณทำงานกับพราวนานรึยังครับดูสนิทกันมากเลยครับ” ทั้งราเชนและพราวฟ้าทำหน้างง
“ครับ ผมเป็นเลขาของท่านเจ้าสัว ส่วนคุณพราวก็เห็นเธอมาเรียนรู้งานตั้งแต่มัธยมปลายเห็นจะได้ครับ”
“อ่อครับ”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ อ่อคุณพราวครับ รถอยู่ฝั่งขวามือนะครับ เดี๋ยวผมออกไปรอที่โครงนะครับ”
“คุณไปเถอะ เดี๋ยวพราวไปกับผม” มาวินเอ่ยบอก
“ค่ะ พี่เชนแล้วเจอกันค่ะ” ราเชนเดินออกไปพราวฟ้ามองค้อนคนข้างๆไปหนึ่งทีและต่อว่าเขา
“คุณ..เฮียอะ คิดอะไรค่ะถึงถามพี่เชนแบบนั้น”
“เฮียแค่อยากรู้ ก็เฮียหวง”
“หวงอะไรค่ะ ไม่ต้องเลย พี่เชนเป็นคนของป๊า อีกอย่างพราวเคารพเขาเหมือนพี่ชาย”
“ครับ ก็พราวน่ารักเฮียก็เลยหวง เฮียจีบอยู่ห้ามใครยุ่ง หรือเราจะข้ามขั้นเลยไหมครับ ไหนๆ..”
“หยุดเลยค่ะ ไม่งั้นพราวจะไม่คุยด้วยแล้วนะค่ะ”
“ครับๆ ไปกันครับ ไปรถเฮีย”
“เดี๋ยวค่ะ มีอีกอย่าง ต่อหน้าคนอื่นพราวขอเรียกเฮียว่า คุณเหมือนเดิมนะค่ะ”
“ทำไมล่ะครับ อายหรอที่มีว่าที่สามีแก่กว่าเป็น 10ปี”
“เฮียอะว่าที่สามีอะไรเล่า ไม่ใช่ค่ะ พราวกลัวคนมองไม่ดี อีกอย่างเฮียเป็นถึงผู้บริหารมีคนนับหน้าถือตาเยอะ งานคืองาน เฮียเข้าใจนะค่ะ”
“ก็ได้ครับ อยู่กับเฮียห้ามเรียกคุณนะ โอเคไหมครับ”
“ค่ะ เฮียไม่ต้องจับเดินไปเลย”
“จับมือเดินก็ไม่ได้!?”
“เฮียวิน!!”
“โอเคๆ เฮียยอมแล้วไปกันครับ”
มาวินอดยิ้มกับความน่ารักของพราวฟ้าไม่ได้ เธอห่วงภาพลักษณ์ของเขากลัวเสียความน่าเชื่อถือ แต่ที่จริงมาวินไม่แคร์อยู่แล้ว แต่เพราะพราวฟ้าขอเขาจึงยอม พราวฟ้าแปลกกว่าผู้หญิงทุกคนที่เขาเจอ แค่ได้ควงมาวินก็เอาไปพูดถึงไหนต่อไหนแล้ว แต่นี้พราวฟ้ามีแต่หนีเขา ทีแรกมาวินอยากเอาชนะพราวฟ้า แต่ดูเหมือนจะยอมแพ้เธอ เขาไม่คิดว่าพราวฟ้าจะใจแข็งหนีเขาไปได้ถึง 4ปี ถ้าเป็นคนอื่นคงเรียกร้องให้เขารับผิดชอบไปแล้ว
จากนั้นมาวินก็อาสาเป็นคนขับรถในพราวฟ้า ซึ่งเธอเองก็ไม่ปฏิเสธเพราะยังงัยมาวินก็ต้องมาดูงานเขาเองก็เป็นผู้ร่วมลงทุนมีสิทธิ์รับรู้เกี่ยวกับงานทุกอย่าง เข้าประชุมผ่านไปด้วยดีเนื่องจากพึ่งเริ่มงานยังไม่มีอะไรมากเป็นพิเศษวันนี้พราวฟ้าก็มีแค่งานเอกสารอีกนิดหน่อยของมาวินไม่มีอะไรเพราะงานทุกอย่างโจเชฟจัดการแล้ว
- ผู้เขียน
