Ep.14
1097 คำ
มาวินตื่นเช้ามาพร้อมคนในอ้อมกอดเขากดจมูกแผ่วเบาที่หน้าผากมนนั้น มองคนที่อยู่ในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน เขาจะไม่ปฏิเสธตัวเองอีกและจะไม่ให้เธอหนีไปไหนอีก กว่าที่เขาจะได้นอนกอดเธอในวันนี้มันไม่ง่ายเลยเขาต้องอดทนตั้งหลายปี เขาเฝ้ามองเธอมาโดยตลอด อยากกอดแค่ไหนก็ต้องทน
“สายแล้วนะ วันนี้หนูมีประชุม 11โมงลืมรึป่าวครับ?”
“อื้อ ..เพราะใครล่ะค่ะ ทำให้พราวเป็นแบบนี้”
“เฮียคิดถึง เฮียเลยจัดหนักไปหน่อย”
“ไม่หน่อยเลยค่ะ ปล่อยเลย”
“ไปอาบน้ำครับ เดี๋ยวเฮียสั่งข้าวต้มร้อนๆให้ทาน”
“เฮีย!! ทำไมรอยมันเยอะแบบนี้!!”
“เฮียขอโทษ หมั่นเขี้ยวหนูอะ”
“เฮียอะ หื่น!! ชิ”
“เดี๋ยวเฮียลงไปซื้อยาคุมฉุกเฉินให้ หนูอาบน้ำรอเฮียนะครับ”
“ก็ต้องแบบนั้นแหละค่ะ เฮียอะ ท้องขึ้นมาพราวจะทำยังไง!”
“ไม่ทำไงครับ ลูกเฮีย เฮียเลี้ยงได้อยู่แลัว เฮียพร้อมรับผิดชอบทุกอย่างที่เกี่ยวกับหนู เฮียจริงจังครับ”
“ไปซื้อยามาค่ะ พราวอาบน้ำดีกว่า”
“ครับเมีย”
“เฮียวิน!!” พราวฟ้าอึ้ง ‘เมีย’งั้นหรอ เธอทั้งอึ้งทั้งเขินหน้าแดงไปหมดก่อนจะไล่เขาไปซื้อยามาให้เธอ
มาวินออกจากห้องไปพราวฟ้าก็เข้าไปอาบน้ำ เธอยืนสำรวจตัวเองอยู่สักพักก็ได้แต่ถอดหายใจ ‘แพ้ให้เขาอีกแล้วยัยพราว หนีมาตั้ง 4ปี สุดท้ายก็กลับมาแพ้ให้กับเขา’ เธอคิดจะเอายังไงต่อไปกับเขา มีทางเดียวคือ ให้โอกาสกับเขาถึงแม้ว่าจะไม่ครบตามสัญญาที่เธอกำหนดแต่ทำยังไงได้ล่ะเธอแพ้เขาทุกทาง แพ้ให้กับผู้ชายที่ชื่อมาวิน
ด้านมาวินลงมาซื้อยาให้พราวฟ้า เขาตั้งใจและจะดูแลพราวฟ้าอย่างดีจะไม่ให้หนีเขาไปได้อีก เขานอนมองหน้าพราวฟ้าที่หลับไหลอยู่นานสองนาน เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้แค่ชอบ แต่เขารักพราวฟ้าเขาเริ่มมั่นใจในตัวเองตั้งแต่เธอหนีหายไป เขาจะตามเธอกลับมาย่อมทำได้ แต่ไม่อยากทำลายความตั้งใจและความก้าวหน้าของเธอ เขาจึงเฝ้ามองเธออยู่ห่างๆมาตลอดเวลา มาวินซื้อยาเสร็จเขาต่อสายหาลูกน้องคนสนิทมีงานให้โจเชฟทำเขาไม่ไว้ใจใคร ไม่นานปลายสายก็รับ
[Josef: ครับนาย]
Mawin: มึงไปสืบเรื่องที่ ที่กูส่งข้อมูลให้กูทีว่าเป็นของใคร
[Josef: ครับนายผมจะจัดการให้ นายจะให้ผมไปรับวันไหนครับ หรือให้ผมส่งคนไปรับครับ?]
Mawin: ไม่ละ งานยุ่งไหม ถ้ายังไม่มีอะไรสำคัญมึงดูแลไปก่อน ส่วนที่คลับให้ไอ้ธันช่วยมึงก็ได้
[Josef: ครับนาย ไม่ต้องห่วง แต่อาทิตย์หน้าเรามีส่งของกับคุณเอลิคล๊อตใหญ่นะครับ นายกลับมาทันไหมครับ]
Mawin: ทัน กุนัดกับมันไว้แล้ว ส่งคนของเรามาให้กูสัก 10คน มาคอยดูแลพราวฟ้าห่างๆ ถึงมีกูอยู่กูก็ไม่ไว้ใจใคร
[Josef: ครับนาย ผมจัดการให้ ผมคิดว่าจะส่งผู้หญิงไปด้วยสองคนเผื่อฉุกเฉิน
Mawin: ดี ขอบใจมึงมาก อย่างที่กูเคยบอก ย้ำกับคนที่ส่งมาต่อให้มีเหตุการณ์อะไรต้องช่วยเมียกูก่อน มึงเข้าใจที่พูดใช่ไหม?
[Josef: เมีย? ใครครับนาย??]
Mawin:ไอ้เชฟ กูมีคนเดียว มึงไปจัดการกูจะขึ้นไปหาเมียกูละ ถ้ามึงไม่รู้เมียกูคือใคร มึงไม่ควรเป็นมือขวากูนะ
[Josef: เอ้านาย ผม..เอ่อก็มีหลายคน อีกอย่างมีนางแบบมาหานายด้วย แต่ผมไม่ได้บอกนาย]
Mawin: มึงจัดการให้หมด กูไม่ดิวกับใครแล้ว เดี๋ยวพราวฟ้าโกรธกู หนีกูไปอีกมึงต้องรับผิดชอบ!!
[Josef: คุณพราวฟ้า!! ว่าแต่เกี่ยวอะไรกับผมละ?
Mawin: เสียงดังทำเหี้ยอะไร เอ่อเมียกู มึงเครียร์ให้จบนะ เรื่องงานมีอะไรด่วนโทรได้ ไม่ด่วนอย่าเสือกโทรกูอยู่กับเมีย
[Josef: ครับๆ มีนายหญิงกับเขาแฮ่ไอ้เชฟ]
Mawin: เอ่อ ถูกใจว่ะ ย้ำลูกน้องมึงดูแลนายหญิงดีๆ
[Josef: ครับนาย
มาวินหลังจากคุยกับลูกน้องเสร็จก็เดินมาสั่งข้าวต้มให้ขึ้นมาส่งที่ห้องของเขา มาวินกลับมาห้องแต่ไม่เจอพราวฟ้า ที่ห้องน้ำก็ไม่มี มาวินได้แต่คิดเธอหนีเขาอีกแล้วหรอ แต่นึกขึ้นได้พราวฟ้าคงไปไส่เสื้อผ้าที่ห้องเธอ เขาจึงรีบไปหาเธอที่ห้อง
“พราวครับ หนูเปิดประตูให้เฮียหน่อย”
“แปบค่ะ” สักพักประตูก็เปิดออก มาวินสวมกอดพราวฟ้าแน่น พราวฟ้าแงนมองหน้าคนตัวโตที่กอดเธอ
“เฮีย เป็นอะไรค่ะ”
“เฮียคิดว่าหนูหนีเฮียไปอีก เฮียคิดว่าหนูจะทิ้งเฮียไป”
“เฮียวิน..พราวมาไส่เสื้อผ้าแต่งตัวค่ะ ที่ห้องเฮียไม่มีเสื้อผ้าของพราว อีกอย่างดูสิ เฮียทำรอยพราวต้องมาปกปิดก่อนใช้เวลานานเลย”
“ครับ เฮียกลัวเมียหายนิ”
“เฮียวิน..พูดอะไร”
“เขินหรอ ก็เป็นเมียเฮียแล้ว ห้ามทิ้ง ห้ามหนี”
“พราวไม่ได้ไปไหนสักหน่อย”
“ครับ แต่งตัวเถอะ นี้ยา แต่รอข้าวก่อน เฮียให้เขามาส่งบนห้องจะได้ไม่เสียเวลา ใกล้ถึงเวลางานแล้ว”
“ขอบคุณค่ะ” พราวฟ้าหอมแก้มให้รางวัลคนตัวโต แต่เธอสิกลับเป็นคนเขินหน้าแดงสะเอง
“เมียใครน่ารักจังครับ”
“ปล่อยค่ะ พราวแต่งตัวก่อนนะ”
มาวินสวมกอดพราวฟ้าไว้ นั่งช้อนหลังเธอดูเธอแต่งหน้า แค่โบกคอนซีลเลอร์อยู่หลายนาที เขามองหน้าพราวฟ้ายิ่งทำให้เขารักเธอ ‘เด็กอะไรโตมายิ่งน่ารักและโครตสวย’ ข้าวมาส่งทั้งสองทานข้าวด้วยกันก่อนจะออกไปดูงาน ดูความเรียบร้อยเพราะอีกไม่กี่วันก็ได้กลับและส่งคนมาประจำแทนที่เหลือแค่มาตรวจเดือนละครั้งหรือสามเดือนครั้ง จากนั้นเขาและเธอก็ออกไปดูงานกัน
- ผู้เขียน
