Ep.10
1102 คำ
หลังจากทั้งสองทานข้าวเสร็จ มาวินเลยชวนพราวฟ้าเดินเล่น กลับไปโรงแรมตอนนี้ก็ยังไม่หลับหรอกเพราะปกติเขาทำงานกลางคืน นอนอีกทีคงดึกๆหรือไม่ก็ เกือบสว่าง ส่วนพราวฟ้าเองเธอก็เป็นคนนอนดึกอยู่แล้ว ตอนนี้อากาศกำลังดีอีกอย่างพึ่งจะ 2ทุ่มบวกกับกินข้าวอิ่มๆเดินย่อยพอดี เลยชวนเธอเดินเล่นจะได้ใช้เวลากับเธอด้วย
“พราวทำงานเป็นบ้างครับ?”
“พราวก็ยังต้องเรียรรู้งานอีกเยอะเลยค่ะ”
“แล้วตอนนี้พราวเข้ารับตำแหน่งเลยมั้ยครับ”
“ค่ะ แต่ยังไม่เป็นทางการนะค่ะ”
“ทำไมละครับ”
“พราวจบใหม่มั้งค่ะ อีกอย่างยังไม่มีผลงาน ไม่ใช่ว่าป๊าหรือผู้ถือหุ้นไม่เห็นด้วยนะค่ะ เป็นเพราะพราวเอง พราวอยากสร้างผลงานก่อนเข้ารับตำแหน่ง ไม่อยากให้ใครว่าป๊าได้”
“อ่อครับ เฮียเข้าใจนะครับ แต่ก็เป็นความคิดที่ดีนะครับ ถ้ามีอะไรสงสัย หรือให้เฮียช่วย พราวบอกเฮียนะครับ เฮียเต็มใจช่วยทุกอย่าง”
“พราวจบบริหารมาก็จริง แต่ก็มีบ้างค่ะที่พราวต้องเรียนรู้เพิ่มเติม พราวไม่อยากพลาด พราวอยากทำให้ดีที่สุด”
“เฮียพร้อมซัพพอร์ตพราวนะครับ ไม่มีใครเก่งมาแต่กำเนิด คนเราก็ต้องเรียนรู้ศึกษาควบคู่กับลงมือทำไปด้วย”
“ค่ะ จะพยามอย่างดีที่สุด โปเจคนี้เป็นงานแรกที่พราวรับผิดชอบทั้งหมดพราวจะทำให้มันออกมาดีที่สุด ไม่อยากขึ้นเป็นผู้บริหารเพราะเป็นทายาท แต่พราวอยากได้มันมาด้วยความสามารถพราวด้วย”
“ออกมาดีแน่นอน เฮียรับประกัน”
“ว่าแต่ทำไม คุณมาวินถึงร่วมลงทุนกับบริษัทพราวล่ะค่ะ พราวขอถามได้ไหมค่ะ”
“ที่จริงก็มีหลายเหตุผลนะครับ ทีแรกที่เฮียไม่คิดจะมาทางอสังหาอยู่แล้วอย่างที่รู้ๆว่าธุรกิจที่เฮียดูแลอยู่ก็หนักพอสมควร แต่มีอีกเหตุผลคือเพราะคนแถวๆนี้แหละครับเฮียเลยตัดสินใจร่วมลงทุน ทั้งที่จริงจะเป็นไอ้ฟินิกส์ที่เป็นนายทุน”
“อย่าบอกนะเพราะพราว?!”
“ครับ เฮียลงทุนเพราะพราว เจ้าสัวเมธีบอกกับเฮียว่าจะให้ลูกสาวคนเดียวของท่านบริหารจัดการโปรเจคนี้ เฮียเลยขอจากไอ้ฟินิกส์มัน”
“คุณมาวิน เงินไม่ใช่น้อยๆนะค่ะ พราวยังมือใหม่ทำไมล่ะค่ะ”
“เพราะเป็นพราวไง เฮียเลยอยากทำ เรามาทำมันด้วยกันนะครับ เฮียเชื่อในมือพราว พราวจะทำมันออกมาดีแน่นอน”
“คุณมาวิน เอ่อ..พราว”
“พราว เฮียขอถามพราวบ้างได้ไหมครับ?”
“คะ? ถามอะไรคะ” พราวฟ้าพูดจบ มาวินก็หันมาจับมือพราวฟ้าไว้ กุมมือเธอไว้ทั้งสองข้าง ก่อนที่จะถามคนตรงหน้าออกไป
“พราวจำเมื่อ 4ปีก่อนได้มั้ยครับ เฮียขอให้พราวรอ เฮียขอเครียร์ตัวเอง เฮียไม่ได้ผิดคำพูดนะครับ”
“ค่ะ พราวจำได้”
“เฮียเครียร์ตัวเองแล้วนะ เฮียไม่ได้หมั้นกับใคร ไม่ได้มีคู่หมั้นแล้ว พราวจะตกลงคบกับเฮียมั้ย คบกับเฮียได้มั้ยครับ”
มาวินพูดจบพราวฟ้าอึ้ง มองหน้าเขาอยู่สักพักในแววตาของเขาตอนนี้ไม่มีการล้อเล่นเลย น้ำเสียงที่อ่อนโยนและหนักแน่นที่เขาเอ่ยออกมานั้นอีก
“ทำไมถึงอยากคบกับพราวล่ะค่ะ ถ้าคุณจะแค่รับผิดชอบพราว พราวว่าปล่อย..” พราวฟ้ายังพูดไม่จบ มาวินก็ทำให้พราวฟ้าอึ้งอีกรอบ
“เฮียชอบพราว เฮียจริงจังนะครับ ตลอดเวลา 4ปีที่พราวไปเรียนต่อ เฮียไม่เคยคบใคร เฮียยังรอคำตอบของพราวอยู่ครับ”
“แต่เรา เอ่อ..พราวยังเด็ก คุณจะคบเด็กอย่างพราวจริงๆหรอค่ะ คุณไม่กลัวคนมองว่าพราวหลอกคุณหรอค่ะ คุณออกจะรวยคิดอันดับประเทศขนาดนั้น”
“ทำไมคิดแบบนั้น พราวเองก็รวยขนาดนั้น เฮียไม่สนใจคนอื่น พราวเองก็เหมือนกันนะครับ เฮียทบทวนตัวเองมาดีแล้วนะพราว”
“มันตั้ง 4ปีแล้วนะค่ะ คุณไม่คิดว่าพราวมีคนอื่นมาจีบบ้างหรอค่ะ”
“แล้วมีมั้ยล่ะครับ เท่าที่เฮียรู้มาไม่มีนะครับ คบกับเฮียนะ ให้โอกาสเฮียได้ไหมครับ?”
“คุณมาวิน เอ่อ..ดึกแล้วพราวง่วงแล้ว”
“ยังครับ ตอบเฮียก่อน หรือถ้าพราวไม่ได้คิดอะไรกับเฮียบอกเฮียตรงๆได้ เฮียเข้าใจ”
“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย”
“แล้วแบบไหนครับ?”
“พราวกลัว คุณเจ้าชู้จะตาย”
“นั้นมันเมื่อก่อนครับ แต่ตอนนี้เฮียมีแค่พราว ตกลงคบกับเฮียได้ไหม ให้โอกาสเฮียพิสูทธิ์ตัวเองได้ไหมครับ”
“พราว เอ่อ..คือ อื้อ คุณ~” พราวฟ้ายังพูดไม่จบ มาวินรอคำตอบไม่ไหวจึงดึงพราวฟ้ามาจูบ จูบพราวฟ้าอยู่นานจนพอใจมาวินถึงปล่อยให้พราวฟ้าได้หายใจ
“อีกแล้วนะ ฉวยโอกาส!”
“คบกับเฮียนะครับ”
“ไม่ค่ะ ไหนบอกจะจีบก่อนไงค่ะ”
“พราวครับ”
“ หนึ่งเดือนค่ะ ถ้าพฤติกรรมดี พราวจะตกลง”
“จริงนะพราว เฮียรอได้” มาวินที่ดีใจอย่างน้อยๆพราวฟ้าก็เปิดใจให้เขา ถึงจะยังไม่ตกลงแต่ก็เหมือนแหละคนอย่างมาวินยอมที่ไหน มาวินที่กอดพราวฟ้าแน่นเพราะความดีใจจนโดนพราวฟ้าตีไปหนึ่งที
“ปล่อยค่ะ ชอบฉวยโอกาสพราวตลอดเลย กลับกันค่ะดึกแล้วพรุ่งนี้ต้องเข้าประชุมแต่เช้าด้วย”
“ก็เฮียดีใจนิครับ”
“ดีใจอะไรค่ะ พราวยังไม่ได้ตกลงสักหน่อย”
“เหมือนกันแหละ วันนี้ไม่ตกลง อีกหนึ่งเดือนพราวก็ตกลงอยู่ดี เฮียมั่นใจ”
“ทำเป็นพูด มั่นใจมากขนาดนั้นเลยหรอค่ะ”
“ครับ เพราะว่าเฮียอยากได้พราวเป็นแฟนนิครับ ขอบคุณนะที่ยังให้โอกาสเฮีย เฮียจะรักษาไว้ และอย่าหนีเฮียไปไหนอีก มีอะไรพูดกับเฮียตรงๆ โอเคไหมครับ”
“ยังไม่ได้ตกลง ไม่ต้องมาพูดเลยค่ะ พราวจะรอดูว่าคุณจะเกเรไหม ถ้ามีถือว่าคำพูดเป็นโมฆะนะค่ะ”
“ครับ ไม่มีแน่นอน กลับกันครับ” มาวินเดินจับมือพราวฟ้ามาที่รถก่อนจะมุ่งหน้ากลับโรงแรมทันที
- ผู้เขียน
