พอพาเขาไปนั่งยังโซฟาตัวเล็กหน้าโทรทัศน์ของตัวเองแล้วตัวเองก็เดินเข้าห้องนอนไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลในตู้เสื้อผ้าออกมาจะทำแผลให้เขา แต่พอออกมาก็เห็นเขานั่งเปลือยท่อนล่าง
“ถอดกางเกงทำไมคะหมอหมา?” เธอถามเขาพร้อมกับเดินไปวางกล่องปฐมพยาบาลไว้ที่โต๊ะกลางโซฟา
“ก็ถอดให้นิ่มทำแผลไง”
“ก็พับขากางเกงขึ้นก็พอค่ะ ใส่กลับเข้าไปเดี๋ยวนี้ค่ะ” เธอสั่งเขาแล้วนั่งลงข้างๆ เขาบนโซฟาตัวเดียวกัน
“ไหนๆ หมอก็ถอดแล้วนะ ทำแผลเถอะ ดูสิ เข่าหมอแตก มือก็มีแผลอีก”
แล้วนวิยาก็ไม่พูดอะไรตอบ เธอเปิดกล่องปฐมพยาบาลทำแผลให้เขา เข่าทั้งสองข้างกระแทกกับพื้นฟุตพาทแตกทั้งสอง ส่วนมือคงใช้เท้ายันตัวเองถึงได้มีแผลแตกเหมือนกัน ใช้เวลาไม่นานก็ทำแผลเสร็จ
“เรียบร้อยค่ะ ใส่กางเกงและกลับได้แล้วค่ะ”
“อยากกินผัดมาม่าฝีมือนิ่ม ทำให้หมอกินหน่อยสิ”
“ไหนบอกแพ้ท้องไงคะ กินอะไรไม่ได้”
“อือ...แต่หมอกินผัดมาม่าได้นะ”
“เฮ้อ! งั้นก็รอแป๊บค่ะ
